Just Hit The Drums! || Ashton Irwin

49. "Zeg dat het een grap is."

Rose's POV

Het duurt even voor ik me besef waar ik ben en wie de twee jongens aan mijn bed zijn. Mijn moeder's bezoek kan ik me amper herinneren. Dat komt onder andere ook omdat ik geen zin had om naar haar te luisteren. Vanaf het moment dat ze binnen was gekomen tot het moment dat ze deze kamer verliet, was ze aan één stuk door aan het praten. Ze was erg bezorgt, natuurlijk ze bedoelt het goed, maar toen ze over Ashton begon ging ze echt te ver. Ik kan niet geloven dat ze hém de schuld geeft dat ik in het ziekenhuis lig. Het was echt vermoeiend en ik wilde haar vertellen dat het belachelijk was, maar ik had de energie niet om veel te zeggen dus liet ik het gaan.

Luke haalt glimlachend zijn hand door z'n haar. Het was fijn dat Luke, sinds ik hier lig, om de zoveel minuten even kwam kijken of het goed met me ging. Hij was uiteindelijk de gene die mijn moeder zo ver heeft gekregen om de kamer te verlaten. Mijn ogen gaan al snel naar de donkerblonde drummer die het dichtst bij me zit. Zijn krullen zitten wild door elkaar en de donkere kringen onder zijn ogen vallen meteen op. Mijn opluchting vaagt langzaam weg. Hij ziet er ongelooflijk moe uit... ondanks dat glimlacht hij naar me. Ik glimlach terug, maar realiseer me dat hij het waarschijnlijk niet kan zien door het zuurstofmasker. Ashton legt zijn warme hand voorzichtig tegen mijn wang aan. Een vertrouwt fijn gevoel verspreidt zich door mijn lichaam waardoor ik met mijn eigen hand die van Ashton op zijn plek houd. 'Ik laat jullie wel even alleen.' Zegt Luke zacht met nog steeds een glimlach op zijn gezicht. Ik glimlach terug en geef hem een knikje. Ashton went zijn ogen geen seconde van me af wanneer Luke de kamer verlaat. Voor een paar minuten zeggen we geen woord. Een gemakkelijke stilte waarin we opgelucht in elkaars ogen kijken. Zijn blik die eerst nog bezorgt en vermoeit de mijne had ontmoet, is nu verandert in een rustige, ontspanne blik. 'Het spijt me dat ik het zover heb laten komen...' Doorbreekt hij fluisterend de stilte. Ik schud mijn hoofd. Dit was niet zijn schuld, ik was ten slotte de gene die besloot om alleen in het donker door Brisbane te gaan lopen. 'Ja maar-' Probeert Ashton zachtje te protesteren. 'Niet doen... alsjeblieft.' Zucht ik. Mijn ademhaling gaat nog moeizaam waardoor het praten ook lastig wordt. Daarnaast voelt mijn keel droog en ruw aan. 'Moe?' Vraag ik na een tijdje. Ashton knikt langzaam. Ik probeer voorzichtig iets op te schuiven op het bed. Mijn schouder begint te steken tijdens de beweging, maar ik besluit het te negeren. 'Blijf nou liggen.' Zegt Ashton bezorgt. Ik negeer zijn bezorgtheid en klop uitnodigend op de vrij gekomen ruimte naast me. 'Nee joh, jij moet uitrusten, niet ik.' Houdt hij koppig vol. Ongeduldig rol ik met mijn ogen. Maak je nou niet druk om mij, denk ik licht geïrriteerd. Het gaat prima. Het enigste dat me nog beter kan laten voelen, is om tegen hem aan te kunnen kruipen. 'Kom nou maar.' Zucht ik, nog steeds ongeduldig. Aarzelend staat Ashton van op van de stoel en gaat naast me op het bed liggen. Ik kruip gelijk tegen hem aan waarna zijn arm om me heen slaat en me voorzichtig tegen hem aan drukt. Tevreden leg ik mijn hoofd op zijn borst die langzaam op en neer gaat. Ashton's vrije hand rust op zijn buik. Automatisch til ik mijn rechterhand op om hem te pakken, maar bedenk me wanneer het infuus pijn begint te doen door de beweging. 'Hoe had je me gevonden?' Vraag ik opeens. Even is het stil. 'Rechercheurs.' Antwoordt Ashton simpel. 'Waarom was jij als eerste binnen in plaats van het arrestatie team?' Vraag ik door. 'Ze wilde jou daar eerst veilig weghalen. Dus zorgden ze voor afleiding voor Jenna en die twee andere gasten, zodat ik onopgemerkt naar binnen kon glippen. Jenna had op een gegeven moment ons plan door en is terug naar die kamer gegaan met een geladen pistool.' Ik voelde Ashton rillen bij de laatste zin. Het duurt even voor ik deze nieuwe informatie in me heb opgenomen en ga dan weer verder met mijn vragen. 'En Jenna? Wat gebeurd er nu met haar?' 'Therapie. Doktoren zeggen dat ze erg in de war is ofzo, maar als je het mij vraagt is ze ongelooflijk gestoord.' Antwoordt Ashton snel. 'Is dat niet hetzelfde?' Vraag ik. Ashton haalt zijn schouders op. Ik kan er niets aan doen, maar Jenna's verhaal komt weer terug in mijn hoofd. En onbewust heb ik een beetje medelijden met haar. Haar familie en vrienden hebben haar uitgekotst... En ergens voelt het ook rot dat ze mij en Ashton samen heeft zien komen. Ashton was haar alles ookal kende ze hem niet persoonlijk. 'Slaap je?' Fluistert Ashton zacht. Ik schrik op en realiseer me dat er een lange stilte was gevallen. 'Ik uhh...' Meteen daarna besluit ik Ashton mijn kant van het hele verhaal te vertellen. Over hoe ik het busje werd ingetrokken, wakker werd in een kamer met allemaal foto's van ons en het verhaal van Jenna laat ik er ook niet buiten.