RÜZGAR'ın BESTE'si / Y.S.S. I - FİNAL

9 BÖLÜM - BEKLENMİYORDUN PERİ KIZI

Gelecek acıları bilirsin,
Ya da gelmeyecek mutluluğu...
Beklemediğin günlerin de geleceğini bilirsin
Ya da istemediğin yalnızlığın...
Ama sen...
Sen beklenmiyordun peri kızı...
Seni beklemek ne demekti ben bilmiyordum...
Ama geldin,
Bana rağmen geldin...
Bana da bir tek ‘Hoşgeldin’ demek düştü...

-*-

Adam siteye girdiğinde saat gece yarısını geçiyordu. İş yerinden çıkınca eve gelmeyi istememişti. Biraz dolaştı, kafasında dolanan ‘evlilik’ düşüncesini tarttı, ne yapacağını kestiremeyince çareyi bara gidip, içmekte buldu. İçkisini yudumlarken Beste’nin yakıcı gözlerini düşündü, sözlerini, tenini, sıcaklığını ve yüreğine taht kuran aşkı...

Sonra ona söylediği yalanlar aklına bir bir geldi. Şimdi nasıl hiçbir şey olmamış gibi onunla devam edecekti. Dahası evlenecekti. Evliliğe zaten sıcak bakan biri değildi. Tamam Beste’yi seviyordu, hayatında istiyordu. Ama evlilik sanki onu boğan bir urgan gibiydi. Özgürlüğü elinden alınacaktı. Sonuçta karşısındaki karısı olarak daha fazla hakka sahip olacaktı üstünde ve bu haklar git gide aralarında uçurumlara sebep olacaktı. Bir de çocuk meselesi vardı. Çocuk en son istediği şeydi Rüzgar’ın. Belki bir on sene sonra olabilirdi. Ama şimdi Beste’yi kimseyle paylaşmak, dahası o yasaklı aylara, isteksiz sevişmelere hazır değildi.

Hem şuan zaten evli gibiydiler. Açıkçası ilişkilerindeki bu özgürlüğü de seviyordu. Bunda Beste’nin kimsesi olmamasının etkisi de vardı. Kimseye hesap vermek zorunda olmamak iyiydi. Ama şimdi Beste’nin bir abisi, daha da kötüsü koca bir aşiret olan ailesi ortaya çıkmıştı. Ve onunla evlenmezse Beste’yi alıp götürecekti.

Başını kaldırıp, son kattaki dairelerine baktı. Işıklar yanmıyordu. Bu iyiydi. Demek onu beklememiş uyumuştu. Tamam, iyiydi de neden bu canını sıkmıştı. Onu beklemesini, merak etmesini istiyordu. Dün ilk kez birlikte olmalarına rağmen kadınlığını adama cömertçe sunmuş, istekleri karşısında bir kere bile mızıldanmamıştı. Şimdi yeniden o bedeni istiyordu. Uyumuşsa da uyandırırdı. Bencildi evet. Hem şu evlilik işini bir geceliğine unutsa ne olurdu ki?

Asansör kendi katlarında durduğunda tembel adımlarla kapının önüne geldi. Bir süre öylece bekledi. Sonra yavaşça açtı kapıyı ve direkt kendi odasına gittiğinde Beste’nin onun odasındaki koltukta uyuya kaldığını görünce içi buruldu. Kendine küfretti. Ne kadar da rahatsızdı uyurken. Yanına gitti, saçlarını okşadı. Ondan ayrılmasına imkan yoktu. Özlerdi. Deli gibi özlerdi. İçi ezildi. Dişlerini sıktı.

“Evleneceğiz minik cadı. Seni asla bırakmam!” diye mırıldandı. Evlilikse evlilik. Ona bakınca bu hiç de korkutucu gelmemişti. Hem Beste bir imzayla değişecek bir kız değildi. Ömür boyu bir tek onu istiyordu zaten, başka hiç kimse umurunda değildi.
Kız yumuşak okşayışlarla gözlerini araladı. Demin duyduğu şeyin önce rüya olduğunu sandı. Ama Rüzgar’ı görünce şaşırdı. Gerçek miydi?
“Ne dedin sen?“ diye buğulu gözlerle adama baktı.

Adam kızın dudaklarını öptü, sonra da elleri ile yüzünü avuçlayıp, yüzüne bakarken içinden gelen dürtü ile gülümsedi. Saçlarına burnunu değdirip, içten bir sesle, “Evlen benimle Beste’m, dedim. Evlenelim mi?”
Beste gülümsedi. Gerçekten bunu mu istiyordu? Gerçekten evlenmek mi istiyordu onunla? Yanlış anlamış olamazdı değil mi? Yüreği yerinden çıkacaktı. Öyle hızla atıyordu ki, ölmek üzere olduğunu sandı.
“Rüzgar...” dedi inanamayarak. “Gerçekten evlenmek mi istiyorsun? “ diye sordu tekrardan.

Rüzgar homurdandı. “Evet veya Hayır demen lazım küçük cadı. Bir cevap ver artık!”
“Ama yemek yapamıyorum.”
“Ben yapıyorum. Değişen bir şey olacağını sanmam,” dedi yüzünü buruşturarak ve bıkkın bir şekilde yeniledi cümlesini, “Best of Rüzgar cevap ver artık!”
Beste kahkaha atarak boynuna atladı. “Evet tabiki. Elbette evlenirim seninle,” diye adamın boynuna öpücükler kondurdu.
Rüzgar onu kendinden uzaklaştırdı ve dudaklarına yapıştı. O an dünya dönmeyi, Rüzgar nefes almayı, Beste ise dertlerini unutmuştu. O an odadaki tek ses nefeslerinin sesiydi, bedenlerindeki ateşti akıllarını da kalplerini de yöneten.