RÜZGAR'ın BESTE'si / Y.S.S. I - FİNAL

10.BÖLÜM - HER ŞEY UNUTULUR, AŞK ASLA!

Her şeyi silebilirsin beyninden...
Acıları da Unutursun, alışırsın...
Yaşadığın mutluluğu da unutursun,
Anıları da...
Hatta en ‘unutmam’ dediğin insanı da...
Ama duygularını asla!
Aşk unutulmaz...

Bir hafta önce...

Rüzgar artık bitmişliğin ucundaydı. Ne bir haber vardı sevdiği kızdan ne de bir iz. Evdeki izleri silinmiş, elbiselerindeki kokusu, hatta yastığındaki, yatağındaki saç telleri bile esen bir rüzgarla uçup gitmişti. Bir tek acısı kalmıştı ona, özlemi ve bir de onu bu yiyip bitiren düşünceleri.
Odasına girdi. Elini kızın yüz kreminde, tarağında gezdirdi. Parfümünü açıp kokladı, ama nafileydi. Onun teniyle bütünleşmedikten sonra sıradan bir çiçek kokusundan farkı yoktu. Çekmeceyi açtı. Çekildikleri fotoğrafları bir bir eline alıp, gülümseyerek izledi. Sonra da sinirle onları yerine atıp, aynanın önündeki her şeyi elleriyle yere fırlattı.

“Neredesin Beste!” diye bağırdı. “Lanet olsun neredesin?”
“Çok zor değil mi?” diyen sese dönen Rüzgar kapıda gördüğü kişiyle kaşlarını çattı.
“Ne istiyorsun Selim?”
“Sevdiğin kadının nerede, nasıl olduğunu bilememek. Çırpınmak, ama bir şey yapamamak. Sanki bir fanusun içinde kapana kısılmak gibi ve fanus yavaş yavaş dolarken yavaş yavaş ölmek gibi. Az sonra öleceğini bilmek gibi korkunç,” dedi acımaz bir ses tonu ile.
“Nasıl girdin eve?”

Elindeki anahtarı salladı, “Hala yedek anahtarın duruyor. Şirkete dönmeyecek misin?”
Rüzgar elindeki şişeden büyük bir yudum çekip, arkadaşına uzattı, “Ortaklığı fes ettiğini sanıyordum.”
“Abin kabul etmedi. Haberin olur sanıyordum. Sadece uzunca bir süre yoktum. Ama geri geldim. Bence sende gelmelisin. Abin tek başına Rüzgar.” Ve Rüzgar’ın uzattığı şişeden büyük bir yudum içti.
“Beste olmadan mı?” başını sağa sola salladı, “Asla! O gelmeden ben hayata dönmeyeceğim ve eğer o bu hayattan gitmişse bende peşinden gideceğim.”

“Saçmalıyorsun Rüzgar! Yok işte, aylardır ne bir haber, ne bir iz, ne de hayatta olduğunu gösteren her hangi bir işaret bile yok. Bırak demiyorum, ama bir yandan da hayata dön.”
Selim’i yakasından tutup sarstı, “Sen dönebiliyor musun lanet olası herif ha?” diye bağırdı. “Sen Rüya’yı unutup dönebiliyor musun? Kaç ay? Saydın mı? Kaç aydır yoksun? Kaç aydır kendini bir cehenneme hapsettin? Şimdi kalkmış bana burada güçlü erkek pozları kesme.”

Selim adamın ellerini yakasından çekip, kendisini geriye doğru itti, “Lan ben yaşadım diye seni uyandırıyorum. Giden geri dönmüyor dostum. O beni sikine takmıyorsa, bende alayını ateşe verdim. Yok Rüya bitti benim için. Beni koca iki acıyla yangının ortasında hiçbir haber, tek bir vedaya bile layık görmeden defolup giden bir kadının yasını tuttum ama bitti. Bence sende bitir.”
Rüzgar gözlerini yumdu. Kardeşiydi o... Ama Selim de haksız değildi. Bunu yapan Beste olsaydı belki o da yoluna bakardı. “Bizim durumlarımız farklı,” dedi aklından da aynısını geçirirken. “Sen hiçbir neden gösterilmeden terk edilensin Selim. Benimse o kadın ellerimden zorla alındı. Şimdi nerede, ne yapıyor, iyi mi kötü mü...” gözlerinden yaşlar akarken acıyla bağırdı, “Lanet olsun o adam ona dokunuyor mu, canını yakıyor mu bilmeden bekliyorum! Ve sen kalkmış bana işinin başına dön, hayatına devam et diyorsun! Sikeyim böyle hayatı da o işi de! Ben yokum aga, ben yokum! Beklemeyin beni!”

Adamı itip, kendini de evden dışarı attı. Nereye, ne kadar, kaç saat yürüdü bilmiyordu ama... Zaman sanki hala aynı yerde sarıyordu. Rüzgar esip yüzünü okşarken gülümsedi, “Ben seni bulana kadar kendine iyi bak Bestem...”

*
Aynı günün akşamı Mardin...

Adam her şeyini kaybetmiş olduğunun verdiği yorgunlukla, konağın içine girdi. Aylardır evine doğru dürüst gelmiyordu. Karısı onu avluda bekliyordu. Bir an durdu ve başını gökyüzüne kaldırdı. Bitkindi... Bedeni değil, ruhu yorgundu. Nefes almak zor gelmeye başlamıştı.
Yukarı baktı, Destan sedirlere oturmuş, gökyüzüne bakıyordu. O da bir şey demeden ağır ağır çıktı merdivenleri ve yanına gelerek başını küçük bir çocuk gibi onun dizlerine koyup, ayaklarını uzattı.