Alexis Smith

hoofdstuk 1: Drie jaar geleden

Hoofdstuk 1

_______________________

'Doei liefje!' Mam kwam nog snel naar binnen rennen en gaf me een dikke kus op mijn wang. Ze glimlachte breed naar me, maar ik lachte maar half terug. Ik haat het als ze weer weggaan zonder mij, of überhaupt weggaan.

'Oma komt je zo ophalen. Heb je alles?' Ze pakt de laatste spullen bij elkaar en propt ze in haar tas. Ondertussen zoekt ze natuurlijk naar de sleutels. Hoe typisch.

'Mam, kan ik-'

'Nee, je kan niet mee en ik kan ook niks erover zeggen. Je weet hoe het werkt Alex, heb nou maar geduld. Doe je best op school en dan vliegt de tijd. Over een weekje zijn we er weer.' Ze gaf me nog een kleine kus op mijn voorhoofd en keek me aan.

'Ja, mam.' zei ik zacht.

En met die woorden deed ze de deur achter haar dicht en rende naar de auto waar pap in zat te toeteren. Eens in de zoveel tijd, nou ja, om de maand gaan ze weer eens weg. 'Voor werk' zeggen ze. Jake gaat af en toe ook mee, terwijl hij 16 is en naar school moet net als ik. Het is allemaal gewoon zó vaag, en als mijn moeder gelijk heeft, wil ik zo snel mogelijk 15 worden.

Nadat ik mijn maaltijd naar binnen had gewerkt, zo'n 'kant-en-klaar' maaltijd, heel handig en ongezond, ging ik nog even naar boven om alles te pakken en huiswerk af te maken. Het lukte me maar niet om te concentreren.

'Alles goed?' Jake stond achter me met zijn armen over elkaar, leunend tegen de deurpost. 

'Wat denk je zelf?' vroeg ik chagrijnig. 

'Nou, ik denk dat je boos bent omdat mam en pap weer weg zijn en wij alweer een week naar oma gaan.'

'Ik heb niks tegen oma.'

'Kom op Alex, je weet het verhaal en alles waarom. Ik heb het ook moeten volhouden tot ik 15 werd. Gewoon geduld hebben.' zucht hij en ging staan in plaats van leunen.

Het stil totdat de deurbel ging, waarschijnlijk zal dat oma zijn. 

'Kom je?' vroeg Jake en liep al naar beneden. Ik pakte stil mijn huiswerk in en volgde Jake naar beneden.

'Hey oma.' Zei ik stil terwijl ik mijn tassen uit de woonkamer haalde. Vanuit mijn ooghoeken zag ik oma een onbegrijpend gebaar maken en Jake zei zacht ''laat maar, ze heeft haar dag niet, alweer''

Ik word niet goed van deze familie. 

'Kunnen we?' vroeg Jake, om de stilte te verbreken. Zwijgend liep ik achter hen aan naar de auto.

In de auto was echt stil,. niet dat ik daar problemen mee heb, integendeel; ik hou van stilte.

'Alex..'

Maar natuurlijk, Jake heeft nooit van stilte gehouden, zelfs niet tijdens een begrafenis of zo. nou ja, je weet wat ik bedoel toch?

'wat?'

'niks, laat maar'

En toen was het weer stil.

'Jake?'

'Ja?'

Hij keek me hoopvol aan. Ik hoopte dat hij nu iets zou zeggen, intussen keek ik naar de bomen langs de weg.

Jake zei dus niks.

'Ik snap het gewoon niet,' begon ik mijn zin. ' Jullie gaan weg. 'voor werk' en laten mij altijd bij oma. Wat is er aan de hand?' Ik keek ondertussen naar oma, maar ze leek het niet verkeerd op te vatten.

Er viel weer een stilte. Het enige wat je hoorde waren de andere auto's op de snelweg.

'Ik snap helemaal wat je bedoelt, maar heb gewoon geduld, zoals ik al vaker zei. Nog een paar maanden en je weet het antwoord op alles.' Sure

Jake glimlachte. Ik gaf hem een klein slap lachje.

---

''jullie weten hoe het werkt!'' zei oma terwijl we stil naar boven liepen.

Jake en ik liepen nog steeds zwijgend de trap op naar onze kamer. en ja. ONZE. en voor de domme mensen onder ons: een kamer die we moeten delen. niet echt heel erg luxe maar oké. een oma hoeft ook niet perse een villa met 18 kamers te hebben. nou, dat zou wel vet zijn ,gnagna. maar wel 'cool' aan oma's is; ze werken (bijna) nooit. nouja, alsof dat vandaag uitmaakt want het is zondag.

---

maandag. 9 van de 10 mensen zullen wel een hekel aan maandag hebben. en die anderen, ja, nou die hebben zin in school. zouden zij wel een leven hebben als ze alleen maar aan school denken?

''miss smith, attention pleas.'' mensen keken achterom naar mij. alsof ik zo interessant ben. snel stopte ik met dromen en keek aandachtig naar het bord. niet dat ik er veel van snap ofzo. Engels is op zich wel makkelijk, want het lijkt op Nederlands maar grammatica is echt een ramp bij mij. de telefoon van de klas ging. mevrouw hellingen keek té serieus. dat kan niet goed zijn.

eindelijk. Engels is voorbij, gered door de bel. ''Alexis, kan ik je even spreken?''

shit.

 ''uhm, ja, wat is er?.'

' ''het spijt me dat ik het moet zeggen maar... je ouders zijn verongelukt. ze waren met een taxi op weg naar het hotel. de taxichauffeur zag een andere auto niet. ze zijn overleden toen ze uit de auto werden gehaald. het spijt me vreselijk.''

opeens stond alles stil.  ik kon niet denken, praten en bewegen. het voelde alsof er duizenden dolken door me heen gingen. er rolde tranen over mijn wangen.

dikke tranen.

door de tranen heen kon ik dat Jake het klaslokaal binnen kwam. hij omhelsde me stevig terwijl ik alleen maar naar voren keek. toen ik merkte dat hij me écht omhelsde begon ik echt te huilen. eindelijk begon ik te beseffen wat er was gebeurd. ''kom, we gaan naar oma.'' ik hoorde aan Jake's stem dat hij een brok in zijn keel had. hij huilde niet. alsof hij óóit iets afschuwelijker heeft meegemaakt. ik was stil. zonder ook maar een woord te zeggen liep ik met Jake's arm op mijn schouder naar de fietsenstalling. zwijgend reden we naar oma toe.