Alexis Smith

hoofdstuk 8: stage

hoofdstuk 8

_______________

-Alexis-

Vermoeiend liep ik naar mijn kluisje om m’n laatste boeken te pakken voor vandaag. Eindelijk vrijdag. Mijn favoriete dag in de week. Naast zaterdag en zondag dan. Catelin had ik vandaag niet gezien. Ik had wel gebeld tussendoor maar ze nam niet op. Ze heeft zich vast verslapen. Het ik ook pas het vierde uur. Sarcastisch.

 ‘’yo Alex’’ ik schrok van die stem.

 ‘’oh, hey Dan.’’ Zei ik opgelucht. Hij lachte en pakte z’n boeken uit z’n kluisje.

 ‘’nog nagedacht?’’ ik deed m’n kluisje dicht en keek hem verbaasd aan.

 ‘’waarover?’’ vroeg ik hem. Hij keek eerste om zich heen en begon dan te praten.

 ‘’over je stage missie? Weet je al welke je gaat doen?’’ z’n ogen doordringen me. Een paar weken geleden had ik die toelatingstest gedaan. Een week later kreeg ik een oproep via Jake dat een missie moest kiezen. Jake vertelde me uit welke missie ik kon kiezen. Maar ik had geen flauw idee welke ik moest kiezen.

‘’weetje, ik heb ook zo’n missie moeten doen.’’ Hij leunde tegen de kluisjes aan met z’n armen over elkaar. Ik had zo’n gevoel dat hij nu zijn hele levensverhaal ging vertellen.

‘’vertel.’’ Vroeg ik nieuwsgierig.

‘’wat vertellen. Ik zeg alleen dat ik ook een stage missie heb gedaan.'' Hij moet van zich zelf lachen. Waarom zou hij die zin zeggen en daarna niks meer vertellen.

‘’maar-‘’ hij legde me het zwijgen op en liep zelfverzekerd weg. Verrast keek ik hem na.  Jake had gelijk. Dan kan af en toe echt mysterieus zijn, maar ik vond het meer 'raar' en 'vreemd'. maar het zal wel. zuchtend haalde ik mijn schouders op en liep richting de kantine. Tot mijn verbazing kwam Catelin de hoek om en keek naar Dan die ze nog net zag.

‘’ken je hem?’’ vroeg ze en trok één wenkbrauw op.

‘’uhm, ja. Het is een soort van kennis.’’ Ik was echt trots op mezelf. Ik kan liegen. ‘’hij is cute! Kan je iets, regelen?’’ op dat moment ging de bel. ‘’gaat niet lukken. Geloof me. Hij heeft een druk leven.’’ Zei ik en liep weg.

*

‘’maar waarom heeft die het dan zo druk?’’ ging ze verder toen we in de klas zaten. Ja. Dat is Catelin, die altijd doorgaat totdat ze een duidelijk antwoord heeft. ‘’gewoon, school, werk, familie. En andere gewone dingen.’’ Zei ik en haalde m’n schouders op. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

‘’oké,’’ zei ze en ging zwijgend zitten.

‘’hallo klas. Heeft iedereen goed geleerd voor de toets?’’

‘’shit, helemaal vergeten’’ moppellende ik. Maar dat is niet zo gek als je tegenwoordig zo druk bezig bent. Maar sinds dit hele gedoe zijn mijn cijfers niet echt omhoog gegaan. Als Jake of oma binnenkort mijn rapport zien worden ze niet echt blij. En dan krijg je weer dat ‘oudere broer’ verhaal. Van; neem een voorbeeld aan Jake, hij kan alle twee de dingen doen. Waarom jij niet. En daar heb ik niet echt zo’n zin in.

De toets was echt een marteling. De enige vragen die ik kon beantwoorden waren naam en klas. Zuchtend leverde ik de toets in en ging weer zitten. Catelin zag aan m’n gezicht dat de toets niet makkelijk was.

‘’en?’’ vroeg ze. Ik zuchtte.

‘’wat is er toch de laatste tijd. Je bent zo moe en je cijfers gaan naar beneden.’’ Fluisterde ze bezorgd. Ik haalde alleen m’n schouders op. Ik kan haar echt niks vertellen. Dan was alles voor niks geweest. Na ongeveer tien seconden keek ze weer weg omdat meneer Duncan haar waarschuwend aankeek. Maar anders wachtte ze net zolang totdat ik antwoord gaf. Dus zo voelt schuld.