Alexis Smith

hoofdstuk 15: altijd.

hoofdstuk 15

______________________

*Alexis*

eindelijk! het leek wel eeuwen te duren, maar mijn banden zijn weer helemaal in orde. ik veegde het zweet van mijn voorhoofd. het is best wel een warme dag voor oktober maar ik heb er geen last mee. ik dronk nog even snel een glas water leeg en ging op weg naar Ian. ondertussen keek ik op mijn mobiel. half vier. ik kom wel op tijd. eigenlijk had ik niet eens een tijd afgesproken met Ian. maar als ik er om vier uur ben is het wel oké.

ik genoot van het heerlijke weer terwijl ik flink door trapte. ik was er bijna. nog een paar minuten. maar nee, niemand gunt mij die laatste paar minuten. ik voelde mijn mobiel trillen in mijn zak. ik ging naar aan de kant en nam mijn mobiel op.

''met Alex''

''Alex, meneer Davis hier. waar ben je?'' meneer Davis klonk gehaast. en als hij gehaast klinkt; is het altijd mis.

''buiten de stad, waarom?''

''ik kreeg net een melding. gevaarlijke gevangene is net ontsnapt uit de handen van twee agenten. let op een donkere spijkerbroek en een geel T-shirt. heb je je wapen?''

''nope, maar wel m'n mini-gun. ik red het wel.''

''oké, doe voorzichtig.'' zei meneer Davis en hing op. ik zag in de verte het grote huis van Ian staan en aan de andere kant van mij agenten die alles onderzochten. ik zuchtte. 'sorry Ian, het word toch wat later.' ik fietste weer terug richting het dorp en pleurde mijn fiets neer. een rode fiets kan nog wel eens opvallen. 'oké Alexis, je pakt die gozer en gaat dan gehaast naar Ian, zo moeilijk is het toch niet?' sprak ik mezelf toe.

ik trok mijn staart strakker en ging onopvallend achter een muurtje bij het grote plein staan. ja, zo voorspelbaar. ze gaan altijd richting de drukte. en ik hoefde niet lang te wachtten want hij kwam al de hoek om. ik stak mijn voet uit waardoor hij hard op de grond viel. ik graaide in mijn zakken op zoek naar mijn mini-gun. ik had hem wel eerder kunnen pakken. slim. ik hield mijn geweldige, kleine maar toch effectieve wapen tegen hem aan en liet hem weer los. de politie kwam aanlopen en namen het van me over. bijna alle mensen op het plein keken me verbaasd aan. ik trok me er niks van aan en fietste weer verder. het was al kwart over vier...

''sorry Ian, ik moest nog wat dingen afhandelen.'' zei ik nadat Ian de deur voor me had open gedaan. hij knikte en gaf een gebaar dat ik naar binnen moest komen.

''geeft niet.'' hij klonk afwezig. ik laat het maar zo. ik wil zo snel mogelijk dat project afhebben. maar ik kon niet tegen dat treurige gezicht van hem.

''wat is er?'' vroeg ik zorgzaam aan hem. hij leek verrast te zijn door mijn vraag maar gaf er geen antwoord op. hij liep naar de grote woonkamer en ging daar op de bank zitten.

''ik heb al verder gewerkt, niet erg toch?'' ik schudde mijn hoofd. als hij geen antwoord wilt geven kan hij dat ook gewoon zeggen. ik roddel toch niet zoveel op school? eigenlijk helemaal niet.

de rest van de middag gingen we weer verder met het project. ik zocht steeds een geschrikt moment uit om te vragen wat er aan de hand was. maar Ian leek me wel in de gaten te hebben en ging gelijk over naar een ander onderwerp. aan het eind van de middag zei ik gedag tegen hem en fietste weer richting huis. ik haalde mijn mobieltje uit mijn broekzak en keek of ik nog bericht had.  drie gemiste oproepen van Dan. ik belde hem gelijk op. misschien is er iets. misschien is hij in nood en probeerde hij mij te bellen. ik hoorde hem overgaan en hield mijn adem in 'neem nou op!' moedigde ik Dan aan. het leek lang te duren maar eindelijk nam hij op.

''met Dan,'' o god, wat ben ik opgelucht. ik zat al aan de ergste dingen te denken. zelfs aan zijn dood. en dat kan ik er echt niet bij hebben. 

''hey Dan, je had me drie keer gebeld. wat is er?'' mijn stem klonk zacht. al zeg ik het zelf. Dan kon niet wachten met vertellen en ging verder.