Alexis Smith

hoofdstuk 19: beeld van ijs.

heey people, hier is het nieuwe chappiee!!!!! dit is de laatste keer dat ik aardig doe ;) dus voor het volgende hoofdstuk 4 comments en 8 votes. dat is toch wel te doen????

xxxxxxx my 

___________________________________________

hoofdstuk 19

ik kon niks doen. als een beeld van ijs zat in vast aan de grond en kon me op geen enkele manier voortbewegen. langzaam kwam ik tot beweging. ik voelde mijn ogen groot worden van schrik. nee, dit kan niet. Nathan kan niet dood zijn. ik schudde mijn hoofd en voelde tranen prikkelen. 'zie je wel, Alex, je hebt dit veels te persoonlijk gemaakt, dit is je eigen schuld.' zei mijn verstand. ik had naar mezelf moeten luisteren. dan was dit niet gebeurt. ik liep de gang in en leunde tegen de muur, langzaam zakte ik naar de grond tot ik tegen de muur aan zat. ik hield mijn hoofd geborgen tussen mijn knieën en probeerde logisch na te denken. was mijn leven maar simpel en gewoon. men vraagt om wat spanning en avontuur in hun leven maar geloof me als is zeg dat dat verspilling van je tijd is.

''ben jij hier voor Nathan Darkness?'' ik ging weer staan, hier komt het; een verpleger gaat me het verschrikkelijke nieuws vertellen dat Nathan niet meer leeft. w-wacht, zei ze nou 'Darkness'? maar dat was toch de achternaam van Hunter?

''ja, hoezo?'' vroeg ik chagrijnig aan de vrouw. haar zwarte haar zat keurig in een knotje.

''hij is weer stabiel, je mag even naar hem toe gaan, maar niet te lang.'' ik zuchtte van opluchting. nu heb ik nog een vraag voor hem. de vrouw liep weer weg en ging verderop een andere kamer in. ik liep richting het bed van Nathan. hij opende langzaam zijn ogen.

''liet ik je schrikken?'' vroeg hij met een klein zwak lachje. ik weet niet of het een flauwe lach is, of een lach om het feit dat hij leeft.

''een beetje.'' zei ik terug. hij pakte langzaam mijn hand vast, ik wilde hem terugtrekken maar mijn hand wilde niet bewegen.

'' heb je iemand in je familie die Hunter heet'' vroeg ik snel, straight to the point. ik moet de waarheid weten. hij zuchtte en liet mijn hand wat losser.

''je bent erachter?'' hij keek me niet aan. ik snap het niet. waarom doet hij zo geheimzinnig?

''uhm, niet bepaald. '' legde ik hem uit. hij knikte en keek me aan. ik had geen idee wat hij me ging vertellen en ik wilde het zo snel mogelijk weten.

''oké, Alex, ik vertel het aan je.'' wacht, hij noemde me geen Anna.

''wacht, hoe weet je hoe ik heet?'' mijn mond vormde waarschijnlijk een perfect 'O' ik ben echt een verklaring verschuldigd.

''van Nathan, hij is mijn oudere broer. ik hoorde net zoals jij en hem bij het TS-hoofdbureau tot ik een week geleden een winkel beroofde, undercover.'' hij heeft me de hele tijd voor de gek gehouden! ik kon hem wel van het bed afgooien maar ik heb vandaag geen zin meer in problemen.

''dus je kende die jongens wel?'' vroeg ik zacht. hij knikte schuldig en zuchtte. ''als je bij het hoofdbureau hoorde, waarom heb ik je dan nooit gezien?'' vroeg ik erachter aan.

''omdat het bureau zo ongelooflijk groot is. en waarschijnlijk kwam je dan bijna nooit in het laboratorium waar ik werkte.'' legde hij verder uit. hij werkte dus in het lab. 

''dus, beginnen we opnieuw?'' vroeg hij onzeker. ik lachte en knikte als antwoord en pakte voorzichtig zijn hand weer vast. ik gaf er zacht een knijpje in. ik weet niet of dit wel het juiste is maar mijn gevoel zegt van wel. nu hoop ik met al mijn hart dat Nathan er weer bovenop komt.

''ik moet gaan.'' ik keek naar Nathan, zijn gezicht stond wat bedroeft. 

''kom je morgen nog even, please?'' smeekte hij. ik twijfelde even maar knikte toen. het is morgen vrijdag en daarna eindelijk weekend. dus waarom ook niet? ik weet dat het te persoonlijk wordt, maar ik kan hem ook niet zomaar laten zitten. ik zei Nathan gedag en liep toen het ziekenhuis uit. het voelde raar dat ik dit nu opeens van Nathan weet. maar op dit moment moet ik me bezig houden met het verslag, al heeft dat wel voor een deel met Nathan te maken...