Alexis Smith

hoofdstuk 17: ingewikkeld

hoofdstuk 17

''ik zie je zo wel Alex, ik ben naar de kantine.'' we stapten de lift uit. hij overhandigde de twee en liep naar links.

''is de kantine al klaar dan?'' vroeg ik verrast. groentje en roie probeerden zich los te rukken maar ik was veel sterker.

''bijna, de nieuwe stoelen zijn net aangekomen. '' riep hij nog en verdween om de hoek. ik haalde m'n schouders op en liep me ze verder.

''dus jongens, jullie mogen kiezen. west-vleugel of Oost-vleugel?'' vroeg ik doodleuk aan hen. ze keken allebei even chagrijnig en zeiden niks.

''oké dan, mijn favoriet de West-vleugel dus. en weet je waarom dat mijn favoriet is?'' ze zeiden nog steeds niks. ''omdat de cellen daar zitten.'' ik glimlachte en nam ze mee naar de cellen. de bewaker -ik noem hem Bob en blijkbaar heeft hij daar geen problemen mee- nam ze van mij over en deed hen in aparte cellen.

''ik ben zo terug jongens. '' ik liep naar mijn computer (had ik niet vertelt dat ik een eigen computer heb?) en zocht hen op om te kijken of ze al een strafblad hadden. de roie heet Jeffrey Collins en de andere Timon White. alleen Jeffrey had een strafblad, ik keek of Nathan een strafblad had maar niks, gelukkig. ik printte de bladzijde van Jeffrey en Timon uit en liep naar het kantoor van Davis. ik klopte op de deur.

''kom binnen.'' zei hij vrolijk. ik liep naar binnen en gaf de papieren aan hem met de foto's van de jongens erop. ''zijn dit ze?'' vroeg hij aan me. ik knikte.

''ze zijn nu in de cellen. ik ben van plan om eerst Jeffrey uit te horen.'' Davis bekeek de papieren. en knikte na mijn zin als goedkeuring.

''oke, prima. waar is Dan eigenlijk?'' ohja. hij is vast boos omdat Dan zijn sportwagen had meegenomen. al vind ik dat zo'n drama niet nodig is. oké, hij had Davis' sportwagen niet mee moeten nemen, maar Dan is ook niet zo slim. Blijkbaar.

''uhm. hij is bij het laboratorium denk ik.'' Davis keek me doordringend aan.

''hij kan overal zijn.'' Zei ik snel. hij keek me nog steeds ongelovig aan. ik begon te stotteren.

''oké, genoeg Alexis. je mag gaan.'' ik liet opgelucht een zucht horen. ik pakte de papieren en liep het kantoor uit.

''Dan Williams, naar het kantoor van Davis. Dan William.’'  brulde Davis over de intercom.

great.

 'goed gedaan Alex' dacht ik teleurgesteld. nu heeft Dan problemen. ook al had hij dat zelf veroorzaakt. ik liep door de gangen richting de cellen tot ik Dan weer tegen kwam.

''hey, weet jij waarom Davis me wilt spreken?'' vroeg hij aan me. ik schudde mijn hoofd en liep weer door. hij kan niet zeggen dat het mij schuld is dat Davis boos op hem is. oke, ik heb hem een soort van verraden, maar dan had hij die sportwagen maar niet mee moeten nemen.

''oké, Jeffrey, kom maar mee.'' zei ik bevelend tegen hem. hij liep naar de deur van de cel toe en Bob maakte hem open. Hij  bracht hem naar een van de kamers en zette hem neer op een stoel. ik ging tegenover hem zitten en legde zijn strafblad op de tafel tussen ons.

''dus, Jeffrey. wat is de reden dat je hem in elkaar moest slaan?'' vroeg ik aan hem. ik deed mijn armen over elkaar en wachtte op zijn antwoord.

''ik heb niemand in elkaar geslagen.'' zei hij tegenstrijdig. ik weet dat hij liegt. ik had hem duidelijk weg zien rennen en verder niemand anders met een rood vest en een donker spijkerbroek gezien.

''waar was je dan vanmiddag?'' hij begon een beetje te stotteren. ik keek hem amuserend aan.

''i-ik was bij het winkelcentrum.'' zei hij ongeloofwaardig. ik keek hem aan.