Alexis Smith

hoofdstuk 13:

 hoofdstuk 13

________________________

*Alexis*

ik zwaaide voor de laatste keer naar Ian en fietste ervandoor. nu nog kijken of ik de weg naar huis weet. het verbaasde me dat hij in zo'n villa woont. op school is hij zo verlegen en lijkt hij niet op zijn gemak. maar thuis is hij heel anders. en het is vreemd dat me dat verbaasd. vergeleken met wat ik de afgelopen drie jaar heb meegemaakt. mijn ouders. het geheim dat ze zich hun hele leven voor hielden. Dan en zijn liefde voor zijn scooter. en die psychopaat die achter Dan aan zit. ja, ik heb een super normaal leven.

na een kwartier had ik nog steeds de weg naar huis niet gevonden, op deze momenten mis ik Jake. die zou me wel komen ophalen. als ik zou weten waar ik ben. 'kom op Alex! je weet toch wel waar je bent? je hebt al je missies tot nu toe goed gedaan. dit kan je toch ook wel aan?' ik had gelijk. oké, misschien herken ik wel iets. ik keek om me heen. ik was in een soort van dorp. ik herkende wel wat dingen maar ik weet niet van wat.

ik keek rechts van me. rijtjeshuizen.

en links. winkels en restaurants.

yes, ik weet alweer waar ik dit van herken. we hadden een jaartje geleden hier een diner in het restaurant met een paar mensen van het hoofdbureau. ik keek dromerig naar het restaurant. opeens zie ik Dan het restaurant verlaten met een meisje die lachend achter hem aan loopt. van de schrik verstop ik me achter een auto die toevallig in de buurt geparkeerd stond. Dan zei wat tegen dat meisje waarop ze zat te giechelen. Jezus, wat overdrijft ze. Dan pakt het meisje beet en zoent haar. ik sta werkelijk met open mond te kijken. is dit de reden dat hij de laatste tijd zo afstandelijk doet? hij kan me het toch wel vertellen? ik ben echt niet jaloers. ik heb alleen opeens buikpijn maar dat is gewoon toeval. ik pakte snel mijn fiets weer en probeerde hier zo snel mogelijk weg te komen.

''Alex! wacht even!'' oh nee, Dan heeft me gezien. misschien denkt hij dat ik hem bespioneer. ik begon nog sneller te trappen. na een kwartier kwam ik hijgend tot stilstand. ik voelde mijn zak trillen. ik haalde mijn mobiel uit m'n zak en keek wie er belt. op het lichtgevende scherm stond 'Dan Williams'. ik drukte hem weg en fietste weer verder. ik vraag onderweg wel aan mensen waar ik naartoe moet.

uiteindelijk kwam ik weer terecht in de stad waar ik woon. ik voelde de opluchting door me heen stromen. behalve dat deel van Dan. hoe durft hij aan meneer Davis voor te stellen dat we samen als koppel naar het Halloween feest moeten gaan. ik kon hem wel wurgen. maar ik ben vandaag aardig. alweer.

ik pakte m'n huissleutel uit m'n tas en deed de deur open.

''oma, ik ben thuis!'' riep ik naar boven. maar de bleek in de keuken te zitten aan de eettafel.

''hey Alex, hoe was het bij Ian? leuke jongen?'' ik lachte om oma. ze begint altijd over jongens. maar ik begrijp haar wel. ik had al jaren geen vriendje gehad om dat ik te druk bezig was met het werk op het hoofdbureau.

''ja, hij is tof.'' zei ik. ik weet niet of ik aan oma moet vertellen dat ik Dan heb gezien in een dorp daar in de buurt. dus ik hield het maar voor mezelf.

''mooi, en Jake had gebeld. of je vanavond even terug wilt bellen. hij wilt weten hoe het met je is.'' nog een paar dagen en dan is hij er weer thuis, en dan kan hij weer bananen halen. want je ziet het. als ik het doe word de winkel gelijk overvallen en heeft de vrouw achter de kassa een trauma door mij omdat ik lekker handig met mijn bananen aan kom lopen ook al is ze een paar seconden geleden bedreigt met een 9mm. pistool. ze stelde zich gewoon aan.

''ik bel wel even naar het eten. ik ga boven even m'n huiswerk maken'' oma knikte en ging verder met haar thee. hoeveel thee moet een mens hebben. tegen mijn zin in liep ik naar boven. Engels en Geschiedenis zaten me uit te lachen dat ik hun opdrachten moest maken. nee, ik had school niet echt gemist. zuchtend pakte ik mijn boeken erbij en begon aan de opdrachten. maar het duurde niet lang of ik was al uit mijn concentratie. aarrgg! van frustratie gooide ik mijn boeken op de grond. ik had de deurbel niet eens horen gaan. ''je weet de weg.'' hoorde ik mijn oma zeggen. de voordeur ging dicht en ik hoorde bekende voetstappen op de trap. geweldig. is hij er ook nog.