Alexis Smith

Epiloog

Epiloog

Mijn handen en benen trilden wanneer de grote zwarte kist voorbij kwam. Acht mannen in het zwart gekleed kwamen voorbij lopen met de grote kist op hun schouders dragend. Dan's moeder, wie ik nooit had gekend, huilde naast me. Mijn tranen daarin tegen waren allang op. Het enige wat ik had was een leeg gat in mijn lichaam. Het voelde alsof er een deel uit mijn wereld zomaar weg is. Je kent toch wel dat rare gevoel wanneer je je huis verlaat en naar school gaat, maar toch het idee hebt dat je wat bent vergeten? Zo voel ik me ook, al een week lang. Eerst een autopsie en een paar dagen daarna de begrafenis.

Ik heb zo te doen met zijn familie, ze hebben de hele begrafenis moeten plannen terwijl ze zelf nog niet eens geloofden dat Dan werkelijk dood was. Blijkbaar had hij al een testament. De mensen die hij perse bij zijn begrafenis wilde hebben waren zijn familie, Jake en Ik. Hij wilde een begrafenis met mensen die weten over het bestaan van het Hoofdbureau. Zowat zijn hele familie werkt er of heeft er gewerkt.

Iedereen ging zitten op de stoelen die waren neer gezet bij Dan's graf. Ik voel me als een zombie of een dode, geen gevoel of enige emoties. Ik wil hier zo snel mogelijk vandaan. Jake dwong me en zei dat ik later spijt zou krijgen als ik niet gegaan ben, maar nu heb juist het gevoel dat ik spijt krijg dat ik ben gegaan. Ik kan gewoon niet omschrijven hoe raar het is dat je zomaar je partner en beste vriend in een kist voorbij ziet gaan.

'Goede middag, beste vrienden en familie.' Dan's vader stond met rode ogen op het kleine podium naast het graf. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen, Dan was een perfecte zoon voor mij. Ze zeggen dat niemand perfect is, maar Dan was dat zeker. Zijn plicht bij het Bureau deed hij met veel trots. Hij belde elke week op en vertelde over zijn afgelopen dagen.

Dan wilde al vroeg het huis uit. Een paar maanden geleden gaven we eindelijk toe. We wisten dat we een stukje van hem zouden verliezen, maar niet ons hele leven.' sprak hij luid. Ondanks de stukken waar zijn stem brak, kwam het krachtig over. Ik voelde een brok in mijn keel. Hoe zou ik het ooit moeten overleven zonder Dan? Ik weet niet eens of ik dat kan. Ik staar naar Dan's vader en denk aan de tijden met Dan samen.

'Alexis, wil jij nog wat zeggen?' zegt Dan's vader gebroken. Ik knik en wil naar voren lopen tot ik een hand om mijn pols voelde, op dezelfde plek waar Dan me vasthield.

'Alexis, word wakker.' zegt Jake naast me. Huh? ik ben al wakker en sta nu op de begrafenis van Dan. 'Wakker worden, Alex.' hoor ik hem nog een keer zeggen. Ik knipper verbaasd met mijn ogen. Eerst vervaagd alles en daarna komt er weer helder beeld. Dit keer niet op de begrafenis, maar in mijn bed. Verbaasd ga ik rechtop zitten.

'Gaat ie?' ik kijk verschrikt naast me en zie Jake bezorgd naast mijn bed staan. Ik knipper nog een keer verbaasd met mijn ogen en kijk verward naar Jake.

'We waren toch op Dan's begrafenis? Zijn vader hield een speech.' ik voel weer de brok in mijn keel wanneer ik praat. 

'Begrafenis? Nee joh. We gaan vanmiddag naar Dan toe in het ziekenhuis, weet je nog?' vraagt hij lachend aan me. Ik knik nog steeds een beetje verward. Dat is waar ook. Het is al een week geleden, maar die droom leek zo echt. De stem van iedereen, de beelden, gewoon alles. Gelukkig is het maar een droom, eerder gezegd een nachtmerrie.

'Oh ja, hoe laat gaan we weg?' vraag ik aan Jake. Hij kijkt op zijn horloge.

'Over een uurtje. Waarom huilde je?' ik haal mijn schouders op. Het liefst wil ik er niet meer over praten. Ik laat een opgeluchte zucht uit mijn mond ontsnappen. Pfoe, Dan is niet dood, hij ligt in het ziekenhuis.

'Gewoon, nachtmerrie.' mompel ik nonchalant. Jake lijkt het niet te vertrouwen maar knikt toch maar en verlaat de kamer. Ik laat me weer naar achteren vallen zodat ik lig.