Alexis Smith

hoofdstuk 23: pudding -part 2

-Dan-

Hawkins is een man rond de 25. en werkt volgens mij al 5 jaar bij het hoofdbureau. Hawkins is echt een typische nerd. altijd een grote ronde glazen bril op en telkens als hij me ziet begint hij allemaal weetjes te vertellen. ik spreek hem nooit behalve in de kantine omdat hij weinig met mijn afdeling te maken heeft. 

ik loop naar de forensische onderzoeken en kijk rond of ik ergens Hawkins kan vinden. iedereen loopt rond in witte lapjassen en ook hier is het druk. een diepe zucht verliet mijn longen toen ik Hawkins verderop zag staan bij een groot computerscherm.

'hey Hawkins. ik heb je nodig.' hij draaide zich om en keek me bestuderend aan.

'oke, wat kan ik voor je doen?' vroeg hij en sloot het scherm af. 

'mijn partner neemt geen contact op en reageerd niet op telefoontjes. kan je haar mobiel opsporen?' vroeg ik aan hem. hij knikte en liep naar een andere computer toe.

'wat is haar nummer?' vroeg hij terwijl hij op het toetsenbord begon te tikken. ik vertelde haar nummer en gelijk kwam er een satelliet beeld op het scherm tevoorschijn. het verbaasd me dat Hawkins tot nu toe niks over weetjes heeft vertelt.

'hier is haar mobiel.' zei hij wijzend op de plek waar een blauw lampje knipperde. ik knikte en liep weer naar het kantoor van Davis. haar mobiel bevond zich in de berm van het paadje in het bos dicht bij de stad. zal Alex daar ook zijn of ligt alleen haar mobiel daar?

'meneer Davis. ik heb haar mobiel gevonden.' ik liep zomaar het kantoor binnen, maar zo te zien boeide Davis dat niet echt.

'goed, ik stuur Hunter met je mee en kijk maar wat je vind.' zei hij. waarom nou Hunter?! van alle mensen hier stuurt hij Hunter mee? hij gooide een paar autosleutels naar me toe.

'ik roep hem wel op. wacht maar bij de lift.' zei hij bevelend. ik knikte en liep het kantoor weer uit. ik hoorde gelijk Davis' stem door de luidsprekers. zwijgend liep ik naar de lift toe en wachtte op Hunter. deze dag kán gewoon niet erger. Alex is niet bereikbaar en ik moet samen met Hunter haar mobiel opsporen.

verderop zag ik Hunter aan komen lopen.

'laten we maar gaan. des de sneller dit over is.' zei hij op één toon. hij gunde me geen blik waardig en stapte in de lift gevolgd door mij. we bleven de hele tijd stil terwijl we naar de achterkant van het pakhuis liepen waar de auto staat.

'ik rij.' zei ik en stapte in aan de bestuurders kant. Hunter zei niks en stapte aan de andere kant in. ik bleef zwijgend rijden tot we bij de ingang van het bos aankwamen. ik ging de auto uit omdat we niet verder konden rijden. het pad was helemaal modderig door de regen van net. als Alex daadwerkelijk verdwenen is zal ik er alles aan doen om haar te vinden.

we liepen naast elkaar over het pad. haar mobiel zal hier ergens moeten liggen. misschien is haar mobiel wel uit haar zag gevallen omdat ze haast had. Of toen ze viel door het modderige pad.

'kijk daar!' zei Hunter terwijl hij verderop wees. ik zag een rood iets. we renden er naartoe en toen ik dichterbij kwam zag ik dat het de rode omgevallen  fiets van Alexis is. ik zocht verder en zag haar mobiel er naast in de berm liggen. 

'dit is fout. helemaal fout.' mompelde in binnensmonds toen ik een geel briefje op de fiets zag zitten. ik voelde wat tranen in mijn ooghoeken prikkelen maar die duwde ik weg. Hunter keek net als ik naar het gele briefje. ik raapte hem voorzichtig op en las de rode letters.

je bent niet slim genoeg geweest, Dan. doe geen moeite. Alexis heeft je toch niet nodig.

ik werd woedend. hoe kon ik zo dom zijn! iedereen heb ik gewaarschuwd behalve Alex. ik voelde me klote. ik voelde nu echt tranen langs mijn wangen stromen. ik wil Alex terug, levend. maar hoe krijg ik dat voor elkaar? die psychopaat zal haar mishandelen, net zoals bij Gail en Lauren. 

'kom, we gaan naar Davis en vertellen het nieuws.' zei Hunter rustig. hij had gelijk, ik kan hier niet blijven staan en kijken naar de verte in de hoop dat Alex eraan komt.

'is goed, ik bel wel even het forensisch team, misschien helpt dat wel.' zei ik terwijl we het pad afliepen naar de auto. ondertussen had ik het forensisch team al gebeld. ze waren al onderweg. misschien vinden we wel wat.

_______________________________

*Alexis*

nadat ik mijn geweldige diner ophad, probeerde ik met mijn handen mijn voeten los te krijgen. ik zette al mijn kracht in maar het touw was te strak vast gemaakt. ik moet dit volhouden om hier levend weg te komen. als die man me niet neersteekt of iets anders doet om me te vermoorden dan kom ik hier wel uit. ik moet gewoon rustig blijven en helder denken. oftewel, zorgen dat ik niet gek word.

ik voelde aan mezelf dat het al laat was. mijn ogen begonnen zwaar te worden en mijn spieren slap. ik probeerde comfortabel te liggen maar zo'n koude vochtige vloer is niet de beste plek om als bed te gebruiken.

ik mis Dan nu al. zelf weet ik ook wel dat het onwaarschijnlijk is dat ik hier uit kom. die psychopaat zal me wel hebben. maar hij zei toch dat hij iemand zou nemen waar Dan veel van hield? waarom mij dan? en niet zijn moeder of vader. misschien is het wel beter dat hij mij heeft. dan hoeft Dan niemand te missen. binnen een jaar zal hij me al vergeten zijn en gewoon verder gaan met zijn leven zoals de rest van de mensen. ik ben benieuwd wat Dan nu eigenlijk aan het doen is, en Jake, oma, Davis en de rest. Dan zal wel in een bar zitten en met een Barbie op stap zijn. ik zuchtte diep.

kom ik hier ooit nog uit?

***

ik werd wakker door de zware deur die piepend openging. ik greep mijn kans en bleef stil liggen. zodra de jongen het dienblad voor me zette en de andere van gisteren meenam greep ik mijn kans. ik stond op, vloerde de jongen en hield hem vast in de houtgreep.

'Alex, alsjeblieft.' smeekte hij. ik herkende die stem uit duizenden. ik greep naar zijn bivakmuts en haalde hem van zijn hoofd af.

'Nathan?!'

_______________________

heey iedereen, hier is het tweede deel ^^ ook kort maar goed.

is ie verwacht of juist onverwacht? laat het me weten en stemmen is ook niet verboden dus ga gerust je gang :)

Xxxx