Alexis Smith

hoofdstuk 13: deel 2

*Dan*

we liepen de lift weer in. Alex zei nog steeds niks. ik voelde me rot. wat heb ik verkeerd gedaan? maar als zij kinderachtig gaat doen, dan ik ook. ik keek even snel naar Alex maar die bleef naar de deur van de lift kijken. ik zuchtte. 

eindelijk ging de lift weer open. ik liep naar mijn scooter toe en pakte mijn helm onder het zadel vandaan. ik dacht eraan om Alex een lift te geven. maar ze zou toch nee zeggen. ik borg de helm van Alex weer op en reed weg. ik zag haar mij nog nakijken. ik probeer haar wel te bellen straks of morgen. ik denk dat als ik vanavond ga bellen dat ze dan niet opneemt. ik gaf wat harder gas en scheurde weg.

thuis gekomen gooide ik mijn jas op de grond en ging met een biertje achter de televisie zitten. ik had helemaal geen zin in Alexis. ze moet zich niet zo aanstellen. ik snap niet eens wat haar probleem is. ik heb een vriendin, ik zeg er niks over en dan is ze boos. dus? 

ik voelde mijn zak trillen, een sms'je van Sarah:

hey schat,

ik moet je iets belangrijks vertellen, kan ik even langskomen?

Xxxxxx

ik antwoordde haar sms. het verbaasd me dat ze opeens iets belangrijks wilt vertellen. maar dat boeide me niet. ik kon alleen maar aan Alex denken. ik haat het als we ruzie hebben. 

na tien minuten hoorde ik de bel gaan. ik liep naar de deur en liet Sarah binnen. 

''hey liefje.'' ze gaf me een kus. ik liep naar de keuken om drinken voor haar in te schenken. ze ging op de bank zitten en keek een beetje onzeker om zich heen. ik pakte de twee glazen cola en gaf er één aan haar.

''Dan, ik moet je wat vertellen.'' begon ze serieus. ik ging tegenover haar zitten en keek afwachtend naar haar.

''ik heb een missie, daarvoor moet ik naar Zwitserland. ze hebben mensen nodig.'' zei ze zacht. ik keek haar aan. meent ze dat?

''hoe lang blijf je weg?'' vroeg ik snel. ze keek even weg. ik hoorde de klok tikken die boven de televisie hing. ze zuchtte.

''een jaar.'' ik voelde een stroom van woede, verdriet en eenzaamheid door me heen. ik kan haar echt niet een jaar missen!

''WAT!'' ze keek me bang aan. ik kon haar niet missen! zeker niet voor een jaar. ik werd steeds kwader ik was in de war. was ik nou kwaad op haar?

''het spijt me, maar.-'' zei ze nog steeds zacht.

''wanneer ga je weg?'' onderbreek ik haar. ze keek op. het leek alsof ze het niet wilde vertellen maar in bleef haar doordringen met mijn blik.

''morgenochtend...'' als ik een spiegel voor me had was het me waarschijnlijk opgemerkt dat mijn hoofd helemaal rood was. Sarah zag het ook aan me en liep voorzichtig naar me toe. ik snap dat ik er woedend uit zie maar toch niet gevaarlijk.

''liefje, het spijt me, ik kan er ook niks aan doen.'' ik zuchtte, natuurlijk kan ze er wel wat aan doen. maar dat ben ik niet waard.

''kom je morgen afscheid nemen?'' ze keek me aan met haar groene ogen. ik wende mijn gezicht af. ik wou wel. maar als ik haar morgenochtend nog uitzwaai ga ik haar nog meer missen. en dat kon ik niet.

''het spijt me. ik kan niet.'' ze ik zacht. ik wilde haar geen pijn doen door niet te komen. maar door het zacht te vertellen verlicht geen pijn. het leek wel alsof het erger werd.

''waarom niet?'' ze keek me bijna woedend aan. maar ik was niet bang en bleef gewoon staan. ik kon haar wel vertellen dat ik haar niet wou uitzwaaien omdat ik haar dan nog meer mis. maar dan zou ze denken dat ik naar Alex ga. ze weet dat het mijn beste vriendin is. of was.

''ik moet nog belangrijke dingen doen.'' ik stapte naar achter. ik weet niet waarom maar het leek me het slimste om te doen.

'' ik weet echt wel dat je het goed wilt maken met Alex. maar geloof me. die meid heeft jou echt niet nodig. ze kan beter krijgen'' ik dacht dat ik was afgekoeld maar, nee. ik werd woedend op haar. maar ze lachte alleen maar gemeen.

''Sarah, als je dat nog één keer zegt dan-''

''dan wat.'' onderbrak ze mij. ''wat wil je doen, het uitmaken?'' ze zei het alsof het haar niks kon schelen. ze keek me aan met een gemeen lachje. ik had nu pas door dat ze niet echt van me hield. dat ik een soort van 'bezit' ben voor haar.

''ja.'' zei ik vastberaden. ze keek onschuldig. alsof het haar wel kon schelen. 

''sorry, het spijt me liefje. vergeef je me?'' ze keek me aan met puppy ogen. ik wende mijn blik weer van haar af.

'''het lijkt me beter als we dat jaar dat ik je niet zie een pauze hebben.'' tot mijn verbazing was ik kalm. ze keek me aan en kreeg tranen in haar ogen.

''bedoel j-je, dat je het uitmaakt?'' ik knikte naar haar. het deed pijn. maar het zal nog meer pijn doen als ik haar moet missen voor een jaar.

''oké, goed. dan ga ik maar.'' ze was een beetje boos. ik begrijp haar wel. maar ik kan niet werken als ik steeds aan haar denk. ze pakte haar jas en deed (iets te hard) de deur achter haar dicht. ik zuchtte.

ik ga maar slapen.

*Alexis*

we liepen het gebouw uit. hij had nog steeds niks gezegd. prima. Dan haalde mijn helm onder de zadel uit en bekeek hem. maar deed hem er weer in en deed zijn helm vast. hij kan me toch ook wel brengen? ik ben godverdomme lopend.

aarrrgg! boos liep ik richting huis. Dan's scooter maakte lawaai en haalde me (natuurlijk) in. na een paar seconden hoorde ik hem niet meer.

het was koud. ik deed mijn handen in m'n zakken. ik merkte dat ik mijn mini-gun nog in m'n zak had. ik kreeg dat ding vorig jaar van Dan voor als er wat is. Dan gaf hem aan me en vertelde dat een gozer van de wapenafdeling op het hoofdbureau het voor Dan zelf had gemaakt.

die mini-gun past makkelijk in je zakken. hij leek op een mini pistool maar was eigenlijk gewoon een soort tazer die iemand tien seconden kon verlammen. ik had hem nooit gebruikt. 

ik keek op mijn telefoon. het was half negen. shit. als ik maar op tijd ben. ik moet over een kwartier al thuis zijn. ik begon te rennen. mensen die de hond uitlaten keken me raar aan. hebben ze nog nooit een meisje van zeventien zien rennen over straat 's avonds om half negen? lachend rende ik door. maar ik werd gestopt door een jongen rond mijn leeftijd. je kon overduidelijk ruiken dat hij had gedronken.

''hey liefje, ga je mee naar mijn huis?'' hij wankelde alle kanten op en greep me vast. ik probeerde me los te rukken maar hij is zelfs sterk als hij helemaal dronken is.

''laat me los viezerd.'' zei ik kwaad. hij lachte en viel op de grond met mij nog steeds vast. ik kreeg één arm los en pakte mijn mini-gun. gelukkig had Dan die niet aan zijn vriendin gegeven. ik activeerde hem en hield hem op de borst van die jongen. hij schreeuwde. ik liet weer los en ging staan.

''voortaan nuchter op straat.'' zei ik en liep weg. ik keek weer naar de tijd. tien over half negen. damn. ik begon weer te rennen alleen wat sneller dan net. gelukkig ben ik vandaag fit genoeg. 

na vijf minuten rennen kwam ik aan in mijn straat. ik ging wat langzamer rennen tot ik uiteindelijk liep. ik haalde mijn sleutel uit m'n zak en deed de deur open. ik hing mijn jas op en liep de woonkamer in. oma zat op de bank tv te kijken. 

''hey Alexis, wil je uitleggen waarom je haar eruit ziet als een vogelnest en waarom je gezicht helemaal rood is?'' ze lachte erom. ik liep maar gewoon door naar boven. ik had geen zin in lol. het enige wat ik wou is deze avond nog zien te overleven. zucht.

________________________

sorry, kort hoofdstuk. ik weet het. maar beter iets dan niets toch?? :P

xxxx

-stem

-comment

-en word fan!!!!!!!!!!!!

ps. hoe gaat het aflopen??? reageer als je ideeen hebt!