Alexis Smith

hoofdstuk 5: en nu?

 hoofdstuk 5

_________________

-Dan-

zo snel als ik kon probeerde ik de bus in te halen. ik greep naar mijn mobieltje.

''meneer Davis. Alex Smith word op dit moment ontvoerd. kan ik actie ondernemen?''

''nee, absoluut niet. blijf bij haar en hou d'r in de gaten. waar ben je?'' de omgeving zag er treurig uit.  een achterwijk ofzoiets.

''net buiten de stad. in een achterwijk vlak bij de hoofdweg.'' zei ik snel.

''ik kom eraan.'' ik hing op en gaf meer gas. om dichter bij het busje te blijven.

het busje ging alle kanten op. ik moest goed opletten waar ik reed. dat ik niet tegen een muur opbotst. ''Alex! hou vol!'' riep ik hopeloos. maar natuurlijk geen reactie.

de bochten werden steeds korter. en het zwarte busje steeds verder weg. ik verloor 'm uit mijn zicht. ''Alex!'' riep ik harder. alle kansen leken voorbij. achter me stopte een auto. meneer Davis. 

''heb je haar?'' hij wist dat ik ze kwijt was. ik schudde m'n hoofd.

''kom, dan kan je een verklaring afleggen.'' ik liep zwijgend met meneer Davis mee en stapte in de auto. meneer Davis was een lange, stevig gebouwde man rond de 40. maar nog steeds heel fit.

***

we liepen de lift in. en weer binnen twee seconden waren we op het hoofdbureau. alle mensen liepen nog haastig heen en weer. ze botsten nog net niet op elkaar.

''Dan, heb je haar gevonden?'' Jake kwam rennend naar me toe gelopen. ik bleef stil, 

''wat! hoe kon je haar achterlaten.'' zijn ogen spuwden vuur. hij was echt heel woedend op mij.  ''het was niet mijn schuld!'' zei ik ter verdediging. ''ze waren terug. dus ik ging boven kijken. toen ik beneden kwam was ze weg. buiten schuurde een zwarte bus weg. ik ben er meteen achteraan gegaan.''

hij had niks meer te zeggen, maar bleef me genadeloos aankijken. hij zou ieder moment ten aanval kunnen gaan.

''jongens, stoppen, nu.'' meneer Davis keek ons streng aan. maar ik bleef naar Jake kijken. ''Dan, kom.'' ik volgde zwijgend meneer Davis.

***

-Alex-

uit alle macht probeerde ik de touwen los te krijgen. dat mij dit kon overkomen. ik gaf het op. het zal toch nooit lukken. buiten hoorde ik een bekende stem. ik was gelijk stil en luisterde nog een keer. ''Alex! hou vol!''

''Dan!'' riep ik huilend. hij is me achterna gekomen. 

snel deed ik nog een poging om de touwen los te maken. met mijn tanden probeerde ik ze los te maken. het zweet liep alle kanten op. m'n haar hing voor mijn ogen. 

''Alex!'' steeds sneller probeerde ik het touw los te krijgen, ik kon het wel vergeten, het zal nooit lukken. die grote rus kwam weer terug naar achteren. ''shut up, nobody can hear you.'' ik keek hem woedend aan. hij plakte tape op m'n mond. ik probeerde nog harder te schreeuwen maar met die tape lukt het niet. lachend liep hij weer naar voren. 

we stonden stil. verbaasd keek ik op. ik werd gewelddadig omhoog geduwd. ''lopen!'' zijn stem klonk  rond de 20. ik stribbelde tegen maar liep snel al mee. ze waren met z'n tweeën. die grote rus en een Nederlander. ik moest snel een plan bedenken om hier weg te komen. snel keek ik om me heen.

maar Dan was al weg. 

we liepen een oud pakhuis in. er stonden paar stoelen en een kleine keuken. ze zetten mij op een stoel. ''zeg niks of je bent dood.''  angstig keek ik hem aan. hij trok heel snel de tape eraf. ik kon wel schreeuwen. amuserend keek hij me aan. alsof hij in de dierentuin was. langzaam rolde er een traan over mijn wang. 

kom ik hier ooit uit?

***

-Dan-

zonder ook enige emotie liep ik het kantoor van meneer Davis uit. ik had net de verklaring afgelegd. Jake had gelijk. het is mijn schuld. ik had haar niet alleen moeten laten.

''Dan'' meneer Davis stond in de deurpost van zijn kantoor. verbaasd keek ik om

''ja?''

''je bent geschorst voor deze zaak. neem rust en ga naar huis.'' ik staarde hem met open mond na. dit kon hij me niet aandoen. 

''maar meneer -''

''goede dag, Dan.'' ik was woedend op hem. hij ging gewoon verder met zijn schrijfwerk. ik los dit zelf wel op.