Alexis Smith

hoofdstuk 6: 't einde van alles?

 hoofdstuk 6

______________

-Dan-

het was al avond. de lantaarns stonden al aan. met m'n handen in mijn zakken liep ik naar huis. alsof het nog niet erger kon ging het ook nog eens regenen. snel deed ik mijn capuchon op. ik haat mezelf. dat ik zo stom had kunnen zijn om Alex alleen achter te laten. 

ik haalde het briefje uit m'n zak.

morgen, 5 uur 's avond. de rest van de codes of ze komt er niet levend van af. 

bedachtzaam keek ik naar het briefje. ik heb tot morgen 5 uur. of anders. ik begon me gelijk gestrest te voelen. het enige wat ik kon doen was actie ondernemen. thuis ligt er vast nog wel een wapen. die krijg je standaard als je de opleiding hebt afgemaakt. voor als je ooit nog eens bedreigt zou worden. mijn passen werden groter, ik had nog 24 uur om of die codes te krijgen (wat me nooit gaat lukken) of om Alex te redden.

_

thuis gekomen deed ik snel m'n jas uit en ging op zoek naar het pistool. in de sokken la. nee. in de bank. nee. ik probeerde logisch na te denken. 'kom op Dan!' dacht ik in mezelf. 'vind dat pistool!'

na een uur zoeken gaf ik het op. ik bestelde pizza en ging naar bed. ik bleef naar boven kijken met m'n handen onder m'n hoofd. ik dacht aan alle fouten die ik heb begaan. het enige wat ik nu kon doen was slapen en morgen op zoek gaan naar Alex.

-Alex-

de stoel deed na een tijdje pijn aan me billen. de Nederlander zat tv te kijken en de rus zat naast hem met een fles bier. als je ze zo samen ziet zijn het echt sukkels. ik voelde me echt smerig, ik zat onder de modder en zand. '

opeens stond de Nederlander op en liep naar mij en gaf me een mobieltje die al overging.

''zeg tegen hem dat hij morgen om 5 uur in het park moet zijn met de codes'' hij hield de telefoon naast mijn oor. ik werd alleen nog maar banger. iemand nam de telefoon op.

''met Dan Williams''

Dan? Dan! ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven. anders zou die Nederlander gelijk ophangen. ik was zo blij om een bekende stem te horen.

''hoi, kom morgen om 5 uur naar park met de codes'' ik wil hem zo graag vertellen waar ik ben. maar dan zouden ze me gelijk neerschieten en dan was alles voorbei.

''Alex? waar ben je?'' Dan was verrast mijn stem te horen. hij fluisterde zacht zodat alleen ik het kon horen. hou moet ik hem vertellen waar ik ben? ik keek onopvallend om me heen. naar een aanwijzing. het lege pakhuis leek van een oud textielbedrijf te zijn. wacht! toen hij vanmiddag bij me was. was er een reclame over kleding

''uhm, vanmiddag op tv. toen je bij me was -'' fluisterde ik zacht. maar die enge man hoorde het en hing gelijk op.

''denk je slim te zijn?'' zei die Nederlander spottend.  ik gaf hem een woedende blik. waarom moest hij mij hebben? lachend liep hij weg en ging weer zitten naast zijn maat. die voor de zoveelste keer weer een slok van z'n bier nam. ik voelde me zo hopeloos. 

-Dan-

ik viel bijna in slaap. maar werd wakker gemaakt door het rinkelende geluid van mijn telefoon.

''met Dan Williams'' zei ik met een zucht.

''hoi, kom morgen om 5 uur naar het park me met de codes'' de stem klonk angstig en verdrietig. 't leek alsof er een echo door het gebouw waar ze was galmde. het drong even tot me door totdat ik wist wie het was. meteen ging ik rechtop zitten.