Zoraki Evlilik *Tamamlandı*

°Özel Bölüm°1

Beğenmeniz dileğiyle... İyi okumalar...

●●●

   Gözüme gelen ışıkla ve kuş cıvıltılarıyla uyandım- diyemeyeceğim çünkü her sabah ki gibi demir kapının kapanma sesine uyanmıştım. Sadece kafamı kaldırıp bakındım. Evet, yine her zaman ki gibi 17 senedir olan aynı şeyler... Aldırmadan uyumaya devam ettim. Ama tabiki de izin vermediler. Mikrofondan ses gelmeye başladı.

"O yemek yenilecek."

Oflaya oflaya kalktım ve tepsiyi yerden aldım. Yatağıma gidip kahvaltıyı yapmaya başladım. Yemeğim bittiğinde tepsiyi vermek için kapıyı tıklattım. Kemal abi kapıdan kafasını uzattı.

"Bir şey mi istemiştin güzellik?"

"Kemal abi, hem kahvaltım bitti hem de senden bir şey isteyecektim."

"Neymiş o?"

"Şey... duş alabilir miyim? Kokmaya başladım Kemal abi ya..."

"Tamam sen bekle ben bir izin alayım."

"Bitanesin Kemal abi!"

İnşallah izin alabilirdi çünkü gerçekten kokmaya başlamıştım. Sadece hafta da iki defa izin veriyorlardı. Biraz bekledim ve kapı açıldı.

"Geçebilirsin güzellik!"

"Süpersin Kemal abi.."

Ben ön de, Kemal abi arkamda banyo ya doğru gittik. Her zaman ki gibi havlu ve yeni kıyafetler vardı. Ben girince Kemal abi kapıda beni bekliyordu. Kıyafetlerimi çıkarıp suyu ayarladım ve içine girdim.

Olanları düşündüm. Her zaman ki gibi... Neden buradaydım ben? Ne yapıyordum? Annem nerde? Babam nerde? Öldüler mi? Neden beni almıyorlar? Ben kendimi bildim bileli burdayım. Zaten Kemal abiyle büyüdüm. Yani beni neden burada tutuyorlardı bilmiyorum. Gördüğüm tek kişi Kemal abi gerçekten psikoloji mi düşünemezsiniz. Ha birde bakıcım Fatma abla, onuda çok severim ama artık büyüdüğüm için pek göremiyorum. Arada sırada yanıma uğruyor, bazen yemeğim o getiriyor o kadar. Beni sadece küçükken dışarı çıkarıyorlardı. Ama şimdi ara sıra, tabi birde duyduğum ses var. Yani mikrofondan gelen, beni kamerayla izleyen yani kısacası beni burada tutan kişi ama yüzünü hiç görmedim.

Eğitimi mi özel bir hoca ile alıyorum tabi yanımda kemal abi ile... Tek gördüğüm yer odam denilebilir. Odam denildiğine bakmayın. Sadece yatak, küçük bir dolap ve masa var. Tabi birde canım sıkıldığında izleyebileceğim bir televizyonum. Ama televizyon dediğime bakmayın. Pekte bir işe yaramıyor. Çok kaçmayı denedim. Çokça yollar aradım. Ama hiç burdan kurtulamadım. İntahar etmeyi bile denedim ama olmadı. Her seferinde kurtardılar. Ve ben artık yoruldum. Çıkış yolu kalmadı. Hiçbir şey bilmiyorum. Ailem hakkında... Neden beni aramıyorlar, neden hiç merak etmiyorlar. Ama ben öğrendim. Tek başıma nasıl ayakta kalacağımı...

●●●

Selaaaaaammmm. Ben geldim. Sizler için özel bölüm yazdım. Merak etmeyin devamı gelicek. Aklıma da bi fikir geldi. Hiç soru-cevap yapmadık. Bende kendim hakkında sizden sorular istiyorum.

Benim hakkımda merak ettiklerinizi yazabilrsiniz.

Burda sizin merak ettiginiz her şeyi cevaplayacagım. Lutfen yorum bırakmayı unutmayın iyi okumalar...