BELA

1. BÖLÜM - SIRA -

Öncelikle size bir şey demek istiyorum.Bu daha benim ilk hikayem. Umarım seversiniz. Şimdiden okuduğunuz için çok teşekkürler.Hikayeye geçelim :D

Ve yine okul günlerinden birindeyiz.Derslerden biyoloji diye biliyorum.Evet diye biliyorum.Çünkü derslerle pek işim olmaz.Onun yerinde daha çok sosyal hayatı seviyorum. Bu bazen benim başıma bela açmıyor değil. 

Şu an tek yaptığım şey başımı sıraya koyup uyumaya çalışmak. Çünkü yine babam beni rahat bırakmadı. Eve ne zaman geç gelsem hep sorun yaratır. Sadece geç gelme de değil en ufak şeylerden. Ve her zaman şunu söyler ''Keşke bir erkek çocuğum olsaydı.''

Ben çocukluğumdan beri hep sorun yaşadım.Normal bir hayatım olmadı.Ve hala normal bir hayatım yok.Ve bu benim canımı sıkıyor. Bir insanın parası olunca çok mutlu olur demeyin. Çünkü olmuyor. Acaba bir günümü cidden mutlu geçirebilecek miyim?

Zil çaldığında bütün düşüncelerimi bir rafa kaldırıp dışarı çıktım. Ve rüzgarın saçlarımı okşamasına izin verdim.Aylardan Eylül.Bugün yeni bir çocuk gelmiş okula.Bütün kızlar konuşuyordu.Siz şimdi benim erkek diye çıldırmamı bekliyorsanız çok beklersiniz. Çünkü ben hayatım boyunca erkek diye çıldırmadım ve çıldırmayı da düşünmüyorum.

Bir zaman sonra üşüdüğüm için okula geri girdim.Okul dolabıma doğru gittim.Yanıma hemen Yağmur geldi.Yağmur benim tek anlaşabildiğim arkadaşım ve onu da kaybetmek istemiyorum.

''Güneş yeni gelen çocuğu gördün mü?''   Bu arada ismim Güneş.   ''Sanırım dünyaya bir meteor indi!'' ve yine onun abartmaları.Beni sınıfa çekmeye başladı.''Abartma Yağmur.Alt tarafı bir erkek geldi.'' dedim.Yağmur ise beni duymazdan geldi.

Sınıfa girdiğimde benim sıramda oturan bir çocuk gördüm.Tamam pek çok arkadaşım olmayabilir ama bu sınıftaki herkesi tanıdımadığım anlamına gelmez.Ve ben bu çocuğu tanımıyorum.

''İşte yeni çocuk bu.'' dedi heyecanla Yağmur.''Çok şanslısın senin yanına oturmuş''. diye devam etti.Cidden umrumda olduğunu mu sanıyor? ''Umrumda değil Yağmur. İsterse yerde otursun yine umrumda olmaz.'' dedim ve sırama ilerledim.

Tamam şimdi cidden çocuk iyiydi.Siyah saçları ve siyah iri gözleri vardı.Yüz hatları belirgindi.Elmacık kemiklerinden bahsetmiyorum bile.Duruşu ''Ben belayım!'' diye bağırıyordu.

Kitaplarımla yanına oturdum.Bana 'sen ne yapıyorsun' türünden baktı.''Sen ne yapıyorsun?'' Söylemesende olurdu bakışlarından anladım demek istesem de çenemi tuttum. ''Sırama oturuyorum ya sen?'' dedim ukala bir biçimde.''Görüyorum.Peki sana otur diyen oldu mu?'' sesi tehditkardı.''Sırama oturmak için izin alacak değilim.'' dedim aynı şekilde.''Buraya oturamazsın hadi ikile.'' dedi.Cidden ne zannediyordu kendini.Çocuktan daha ilk günden tiksindim.''Asıl sen ikile.Sen kimi kimin yerinden kovuyorsun anlamadım!.'' Sesim biraz yüksek çıkmıştı ama sinirlediğimde kendimi kontrol edebilen birisi değilim.İsmini bilmediğim çocuk güldü.Ama bu gülüşü 'uzatma yoksa kötü olur' türünden bir gülüştü.''Uzatma kızım.Hadi ikile.'' Sesi fırtına öncesi sessizliği anımsatıyordu.Ve ben uzatırsam burada fırtına kopacaktı eminim.Peki bu umrumda mı? Tabii ki umrumda değil. ''Hadi ya ne yaparsın çok merak ettim doğrusu.'' dedim ve başımı sırama koydum.Ama başımı sırama koymamla vücudumda bir baskı hissetmem bir olmuştu.Beni itmişti.Sıradan.Beni.İtmişti.Ben rahat durur muyum?Durmam.''Sen.Ne.Yaptın!'' diye bağırdım.Sınıfın bir anda boşaldığını gördüm.''Sen kimsin ya?Dünya senin etrafında mı dönüyor sandın? Kalkmıyorum var mı?Oturuyorum! Ne yapacaksın?'' dedim hala bağırıyordum.

Çocuk bana tip tip baktı.Cidden ismi neydi?Çocuk demekten bıktım. Bir saniye ne diyorum ben! Bana ne isminden!

''Sen.Bana.Bağırdın.MI?'' Sesi hala korkutucu derece sakindi.''Evet bağırdım!Ne oldu yine mi iteceksin?'' diye bağırdım.Bana sadece şunu demekle yetindi.''Seninle çok işim olacak.''

Biliyorum.Çok kısa oldu ama emin olun hikaye tutarsa gelecek bölümler uzun olacak.Okuduğunuz için tekrardan çooooook teşekkür ederim.