AŞK RÜZGARI

30. Bölüm: Yarim

*Onun iliklerini bile seviyordum, iliklerime kadar!

                       ••••••••••••••••

"Rüzgar, Ateş o kadar haklı konuştu ki!" dedim. "Halla halla?" dedi tek kaşını kaldırarak. "Evet gerçekten de çok doğru konuştu. Çok haklı biliyor musun? Dedi ki Gökçe isterse şimdi bile sana seni istemiyorum deyip seni bırakabilir. Unutma. İstersem şu an bile seni bırakabilirim!" dedim hafifçe gülümseyerek. "Ne?" dedi şaşkınlıkla. "Ne diyorsun sen?" dedi.

"Duydun Rüzgar. Ama istiyorsan bi daha söylerim tabiki. Diyorum ki çok da havaya girme, istersem bu dakika seni bırakırım!" dedim tek kaşımı kaldırarak. "Çok mu istiyorsun beni bırakmayı. Bırak o zaman!" diye bağırdı. "Bırak hadi!"

"Emin misin? Bence ağzından çıkan lafa dikkat et!" dedim.

"Sen ciddisin?" dedi şaşkınlıkla. Öylece kalakaldı.

"Bence inanmalısın!" dedim ve arkamı dönüp ilerlemeye başladım.

Yavaşça yürürken şimdiden söylediklerimden pişman olmuştum bile. Öyle demiştim ama ben ne olursa olsun Rüzgar'ı bırakamazdım ki. Ben Rüzgar'ı gerçekten çok seviyordum, böyle bir neden asla beni Rüzgar'dan ayıramazdı. O benim hayatımın anlamı olmuştu, bu mu beni ondan uzak tutacaktı? Güleyim bari. Çok abartmıştım ya, bi anlık sinirle çok kötü konuşmuştum.

Dudağımın kenarını ısırdım sinirle, gözlerim dolmuştu bile. Aptal Gökçe işte, ne saçmalıyorsun sen? Bir anlık sinirle söylediğin şeye bak! Oflayarak ilerlerken arkamdan gelen koşma sesi ile içimden o kişinin Rüzgar olması için dua etmeye başlamıştım bile. O kadar atar yaptıktan sonra ben tekrar geri dönüp özür dileyemezdim ama Rüzgar gelirse düzeltme şansımız olabilirdi.

"Gökçe dur!" diye bağıran Rüzgar ile gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Hızla önüme geçip gözlerini gözlerime dikti. "Gitme Gökçe. Dur konuşalım. Lütfen?" diye yalvaran gözlerle bana bakmaya başladı. "Tamam" dedim kısık bir sesle. "Özür dilerim Gökçe. Evet haklısın, hem de çok haklısın. Ben hata ettim. Malım ama ben. Seninle o kadar mutluyum ki birinin gelip bunu bozmasından korkup herkese bizim sevgili olduğumuzu göstermeye çalıştım. Evet yaptığım çok yanlış. Ama bak yemin ederim ki benim kötü bir niyetim yoktu. Ya bak herşey o kadar güzel ki, rüya gibi, ben hayatımda hiçbir şeyden korkmadığım kadar seninle bitmekten korkuyorum. Bütün bu saçmalıklarımın sebebi de bu zaten. Bak anla lütfen. Seni o kadar çok seviyorum ki benden başka seven olmasın istiyorum, seninle olmak o kadar güzel ki deli gibi korkuyorum. Ama korktuğum şeyi başıma getirtme Gökçe. Kız, bağır, çağır ama gitme. Deli gibi söv bana, döv beni istersen ama yanımda kal sadece! Sensiz yapamam ben!" dedi gözlerimin içine baka baka, hızlıca. Dinlemek istemememden korkarcasına, gitmek istememden korkarcasına.

Bir kez daha karşımdaki adama aşık oldum o an. Ondan gitmemden deli gibi korkan adamı o an bir kez daha sevdim. Gülümsedim hafifçe. "Asıl ben özür dilerim Rüzgar. Çok özür dilerim. En ufak bir tartışmada söylediğim şey çok ağırdı. Gerçekten çok üzgünüm. Ayrıca senden gitme gibi bir niyetim yok beyefendi. Ben daha sana neler neler çektireceğim!" dedim gülerek. "Sen yanımda ol da, ne çektirirsen çektir, mutlu olurum ben!" dedi ve kollarını açıp beni sarıp sarmaladı sıkıca. "Seni çok seviyorum ben!" dedim gözlerim sıkı sıkı kapalıyken. Hani derler ya bir şeyi gözlerin kapalıyken söylüyorsan, o şeyi iliklerine kadar hissedersin onu diye. Aynen öyleydi. Onun iliklerini bile seviyordum, iliklerime kadar.

"Ben de seni çok seviyorum güzelim, ben de seni!" dedi ve bir süre orada, öylece sarılmış halde kaldık.

Ayrıldığımız zaman alnıma küçük bir öpücük kondurdu. Ben gülümsemeye başlayınca o da gülümsedi. "Hadi gidiyoruz!" dedi ve elimi tutup beni çekiştirdi. "Nereye ya?" dedim gülerek. "Gidince görürsün!" dedi ve beni takmayarak yürümeye devam etti. "Ama merak ederim ben!" dedim dudak bükerek. Gülümsemekten başka hiçbir şey yapmadı sevgilim, beni takmayarak ilerlemeye devam etti.