Kontynuacja Noragami (Noragami 3 fanfiction) ✔️

23. Nowy początek

- H-Hiyori... - zaczerwienił się Yato.

Hiyori znów pociekły łzy po twarzy. Yato podszedł do niej i spojrzał w jej załzawione oczy. Podbiegł do nich Yukine i wszyscy troje, płacząc, przytulili się. Nie chcieli się puścić. Każde z nich było zasmarkane. Kofuku, patrząc na to też się poryczała.

- To... to takie urocze - powiedziała Kofuku wycierając oczy i nos.

Nawet Daikoku się uśmiechnął. Wszystko wydawało się uspokajać, gdy Hiyori na nowo wybuchnęła płaczem i nie chciała wypuścić z objęć Yato i Yukine.

- Już nigdy więcej mi tak nie róbcie - wyszlochała.

Yato zaniemówił i zrobił się czerwony jak burak. Chciał powiedzieć, że już nigdy ich nie zostawi, ale przed chwilą mówił dokładnie coś odwrotnego.

- Ale ja... ja nie... - zaczął się jąkać.

- Y-Yato, ale... ale ja cię kocham! - wykrzyknęła Iki Hiyori.

Yato już nie mógł zrobić się bardziej czerwony. Do Hiyori też po chwili dotarło to, co powiedziała i zawstydzona zwiesiła głowę, wypuszczając ich z objęć.

- C-co? - zapytał Yato.

Hiyori zmieszana odchrząknęła.

- Ja... - bóg zwiesił wzrok - Ja ciebie też, Hiyori - spojrzał jej w oczy.

- A ja kocham was obydwóch! - wybuchnął Yukine.

Nagle Kofuku wybuchnęła głośnym płaczem. Wszyscy na nią spojrzeli.

- W końcu - wyjąkała bogini.

Yukine odsunął się od zakochanych, tymczasem oni obydwoje nie widzieli świata poza sobą. Stali na przeciwko siebie i patrzyli sobie w oczy. Po kilku sekundach rzucili się sobie w objęcia. Yato mocno złapał Hiyori i przytulił do siebie. Znów obydwóm leciały łzy.

- Przepraszam. Hiyori, przepraszam, że to tak długo trwało. Już dawno... powinienem coś z tym zrobić - powiedział cicho.

- Yato, nie ma za co - uśmiechnęła się do niego promiennie z zapłakaną całą twarzą - Ja też przepraszam, przepraszam za... za... Fujisaki'ego.

Yato przyciągnął jej głowę do siebie i wtulił twarz w jej włosy.

- Nie ma za co, Hiyori - zapewnił - Będzie dobrze - wyszeptał.

Nastał ranek. Nastał nowy początek.