'' အစ္ကို. . ''
ကေလးေတြကိုခဏအနားေပးထားတုန္း
သင္တန္းခ်ိန္တစ္ေလ်ာက္လံုးပိတ္ထားခဲ့သည့္ဖုန္းကို
တခ်က္ေလာက္စစ္ဖို႕ ဖြင့္ၾကည့္ေနဆဲ
ေနာက္နားဆီက မရဲတရဲေခၚသံ . .
လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္
အသံတိတ္အေမးကို
အျပံဳးနဲ႕တံု႕ျပန္ကာ ကမ္းေပးလာသည့္လက္ထဲမွာ. .
'' ေခ်ြးေတြအရမ္းထြက္ေနလို႕. . ''
အျဖဴ ေရာင္စြတ္စြတ္လက္ကိုင္ပဝါေလးတစ္ထည္
ျငင္းရမလိုလက္ခံရမလိုျဖစ္ေနေပမယ့္
တစ္ဖက္လူကေတာ့
သူ႕လက္ထဲအေရာက္ထည့္ျပီး
ေခါင္းေလးညႊတ္လို႕လွည့္ထြက္သြားခဲ့ျပီ
သိပ္ျပီးရင္ထဲမွာရွင္းလင္းၾကည္လင္တာမ်ိဳးလည္း
မဟုတ္ေပမယ့္
တျခားသင္တန္းသားေတြကလည္းရွိေနေသးတာမို႕
အတင္းျပန္ေပးတာမ်ိဳးလည္းမလုပ္ခ်င္
ဒီအတိုင္း လက္ကိုင္ပဝါတစ္ထည္ပါပဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕. .
.
.
နဖူးေပၚစီးက်လာသည့္ ေခ်ြးစက္တခ်ိဳ႕က
မ်က္လံုးထဲထိစီးဝင္လာမွာစိုးတာေၾကာင့္
လက္ထဲမွာကိုင္ထားမိရက္သားျဖစ္ေနဆဲ
ပုဝါနဲ႕ အမႈမဲ့သုတ္လိုက္မိျပီးမွ. .
ေတာက္ပေသာမ်က္ဝန္းတစ္စံုရဲ႕
အၾကည့္ေတြကို
သတိထားမိေတာ့
သူကုိယ့္ကိုကိုယ္က်ိတ္ကာက်ိန္ဆဲမိသည္
အခုခ်ိန္မွေတာ့ျပန္ခ်လဲမထူးေတာ့
ဘာမွမဟုတ္သလိုသာ
လုပ္စရာရွိတာလုပ္ရင္း
ေက်ာခိုင္းဥေပကၡာျပဳ ထားလိုက္သည္. .
ဒီေကာင္ေလး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္
အေတာ္လုပ္ႏိုင္တာ. .
သင္တန္းေပးေနသည့္တစ္ခ်ိန္လံုးလဲ
သူ႕ဆီမွာဆိုက္ေရာက္ေနသည့္အၾကည့္ေတြက
မသိေယာင္ေဆာင္ဖို႕
ခက္ခဲလြန္းေစသည္. .
ကိုယ္ကနည္းျပလုပ္ေနသူမို႕
အားလံုးကလဲကိုယ့္ကိုပဲၾကည့္ေနတာမွန္သည့္တိုင္
ဘာကမွန္းမသိ အဲ့ဒီေကာင္ေလးရဲ႕အၾကည့္ေတြက
သူ႕ကိုအေနရခက္ေစသည္. .
ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္တမင္အၾကည့္ခ်င္းဆံုပစ္လိုက္လဲ
တဖက္က မ်က္ႏွာလႊဲသြားတာမ်ိဳးမရွိတဲ့အျပင္
ျပံဳးေယာင္ေယာင္ႏႈတ္ဆက္မႈမ်ိဳးကိုေတာင္
ေပးတတ္ေနေသးေတာ့. . .
YOU ARE READING
နှလုံးသားရဲ့ချောက်ကမ်းပါး ||completed||
Fanfictionျပန္မတက္ႏိုင္တဲ့ေခ်ာက္ထဲ က်ြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္ကိုတေယာက္ဆြဲခ်နစ္ႁမႈပ္ေစခဲ့တယ္
