Happier (H.S.)

Chapter 1

"Καρολάιν τελειωνε!" Η φωνη της μητέρας μου ακουγεται σε ολο το σπιτι.

"Κάρα θα αργησεις για το σχολειο!" Ξαναφωναζει. Μα καλα δεν σκαει ποτε αυτη η γυναικα? Η φωνη της μου σπαει τα νευρα και τα ακουστικά μου δεν ειναι πουθενα! Δεν παω πουθενα χωρις αυτα.

" Κάρα τελειωνε!"

"Τωρα ρε μαμα!" Φωναζω και κοιτάω ανησυχα για μια ακομα φορα στο κρεβατι μου. Εδω ειναι! Τα παιρνω βιαστικα και τρέχω κατω. Τα ρουχα μου οπως παντα ειναι μαυρα και ξερω οτι θα ακουσω κήρυγμα για αυτο.

"Επιτελους κοριτσι μου. Αντε παμε." Φευγοντας δεν παρατήρησε καν τα μαυρα μου ρουχα. Ευτυχως! Σε ολο το δρομο παραμενω σιωπηλη και ακουω μουσικη, βυθισμενη για ωρα στις σκεψεις μου. Και πως θα ειναι αυτο το σχολειο τωρα? Πως θα επιβιωσω εκει μεσα? Διάολε μου λειπει ηδη η φρικτη κολλητη μου. Και ο καιρος ειναι απαισιος. Το Λονδινο ειναι η χειροτερη πολη που εχω παει.

Το αυτοκινητο σταματαει αποτομα κοιταω εξω και κοιταω το κτήριο που πλεον πρεπει να αποκαλω σχολειο "μου". Κοιταζω την μητερα μου και ανοιγω την πορτα.

"Καλη επιτυχια για σημερα Καρ."

"Ναι οτι πεις."

Βγαινω γρηγορα με την τσαντα μου στην πλατη και με το που μπαινω μεσα κατευθύνομαι προς την μεγαλη πορτα του γραφειου. Χτυπαω και ακουω μια αντρικη φωνη να φωναζει "περαστε". Μπαινω μεσα η αμηχανία μου φαίνεται απο χιλιομετρα μακρυα.

Διαολε βαλ'το στα ποδια προλαβαινεις! Λεει μια φωνουλα μεσα μου μα την διωχνω πλησιαζω στο γραφειο του αντρα που πριν λιγο φωναξε να περασω. Αυτος πρεπει να ειναι ο διευθυντής. Δεν φαινεται τοσο τρομακτικος οσο η βαρια αγγλικη προφορα στην φωνη του.

"Τι θα ηθελες εδω περα?"

"Αμ..εμ ειμαι η Καρολάιν Μάρτιν. Ειμαι καινουρια. " Τραυλιζω η μητερα μου μου ειχε πει οτι πρέπει να παω στο γραφειο του διευθυντη την πρωτη μερα και τωρα θα έδινα τα παντα για να την δειρω!

"Ναι ναι ενημερωθηκαμε για εσενα." Η κυρια Νέλσον θα σε παει στην ταξη σου.

Και ετσι εγινε μια ψηλη κυρια οχι πολυ μεγαλη με κατεύθυνε προς τημ καινουρια μου ταξη και αφου με σύστησε στην καινουρια μου ταξη -το οποιο βρηκα και σαχλο- με εβαλε να καθισω διπλα σε ενα αγορι. Αν κρινω απο την εμφανιση του πρεπει να ειναι ο σπασικλας της ταξης. Τελεια! Θα περασω υπεροχα παλι.

Το μαθημα συνεχιστηκε κανονικα και απο οτι καταλαβα είχαμε πρωτη ωρα λογοτεχνία. Να και κατι καλο. Η πορτα χτυπα και μπαινει κάποιος μεσα λογικα αυτος ειναι ο πιο ωραιος της ταξης αφου αυτη που τοση ωρα παρατηρουσα και εβγαλα οτι ειναι χαζη ξεκινησε να φωναζει "Χάρι  κατσε μαζι μου σε παρακαλω παρακαλω" και βλακειες. Δεν εχω παρατηρήσει καν αυτον τον τυπο. Σηκωνω το κεφαλι οσο περναει απο διπλα μου και παρατηρω καθε λεπτομέρεια του. Ψηλος με καστανες μακρυες μπουκλες γυμνασμενος με γωνιες στο προσωπο και καταπρασινα ματια. Διαολε ειναι κουκλος!

Μου ριχνει ενα ψυχρο βλεμμα και κατεβαζω το κεφαλι μου. Ρεζιλι εγινα..

Λοιπον αυτη ειναι η πρωτη μου ιστορια που δημοσιευω. Εχω απίστευτο αγχος ελπιζω να σας αρεσει.