Happier (H.S.)

Chapter 27

Το τραγούδι απλά το άκουγα όση ώρα το έγραφα αν θέλετε ακούστε το και εσείς. ❤

Τα μάτια μου ανοίγουν απότομα από το ψυχρό αεράκι που μπαίνει στο δωμάτιο μου. Εγώ δεν άνοιξα το παράθυρο. Κοιτάω γύρω μου και τον βλέπω να στέκεται ακριβώς μπροστά μου. Είναι αυτός;

"Είσαι τόσο αξιολύπητη Καρολαιν" χαμογελάει ειρωνικά.

"Δεν γίνεται να είσαι εδώ." λέω απότομα.

"Μα είμαι μωρό μου, πάντα θα είμαι, δεν θα υπάρξει μέρα της αξιολύπητης ύπαρξης σου που να μη με σκέφτεται. Όπως τώρα."

Πως γίνεται ακόμα και στην παράνοια του μυαλού μου να είναι έτσι;
Ω, μα έτσι τον ερωτεύτηκες, απαντάει η φωνή στο κεφάλι μου και κλείνω τα μάτια μου αφήνοντας μερικά απρόσκλητα δάκρυα να τρεξουν. Όταν ανοίγω τα μάτια μου εκείνος έχει εξαφανιστεί και εγώ μένω για ακόμα μια φορά στην παράνοια μου. Είμαι τρελή; Ισως. Ίσως να έχω αρχίσει να χάνω το μυαλό μου.

Οι άνθρωποι ειμαστε τόσο δειλοί στον έρωτα που στο τέλος χάνουμε το μυαλό μας. Ζούμε με την ψευδαίσθηση της αιώνιας αγάπης μα ποτέ δεν αφήνουμε τον εγωισμό μας να θιχτεί με έναν τέτοιο τρόπο. Όλοι γινόμαστε φαντάσματα του εαυτού μας και τέλος ζούμε δυστυχισμένοι μέχρι να πεθάνουμε. Πάντα με γοητευε η ιδέα του θανάτου. Πάντα ένιωθα ότι θα ζήσω ευτυχισμένη αφού πεθάνω όμως όσο έφτανα κοντά στον θάνατο πάντα κάτι με τραβούσε πίσω.

"Δεν κοιμάσαι; " λέει ο Ζειν από πίσω μου.

"Οχι εσύ; "

"Ξύπνησα για να πιω νερό. Συμβαίνει κάτι; "

"Δεν ξέρω." λέω και το εννοώ. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με εμένα.

"Είχες άσχημο όνειρο; "

"Όχι, έχω άσχημη πραγματικότητα μετράει; " του χαμογελάω ειρωνικά και χωρίς να πει λέξη τυλίγει τα χέρια του γύρω μου.

"Το ξέρω ότι θες να τρέξεις σε αυτόν Καρολαιν."

"Δεν θέλω."

"Φυσικά και θέλεις. Κοίταξε πως είσαι. Είσαι έτσι εξαιτίας του μικρή μου Καρολαιν."

"Γιατι να θέλω να είμαι με τον άνθρωπο που με κατέστρεψε; "

"Γιατί ρωτάς εμένα; Εσύ ξέρεις γιατί τον αγαπάς τόσο. " λέει σιγανά και κοιτάει αλλού αμήχανα. Του δημιουργεί αμηχανία αυτό;

"Εσύ πως νιώθεις;"

"Άτυχος."

"Για ποιο λόγο;"

"Γιατί εκείνος έχει καποιον τόσο πολύτιμο όσο εσύ ενώ εγώ ότι και να κάνω θα ξέρω ότι ανήκεις σε αυτόν ολοκληρωτικά και αυτό είναι άδικο όχι μόνο για εμένα αλλά και για εσένα."

"Ω.." καταφέρνω να πω και κοκκινίζω. Νιώθει έτσι για εμένα;

"Θέλω απλά να καταλάβω για ποιο λόγο εκείνος είναι καλύτερος από εμένα. " λέει και με βάζει σε σκέψεις.

"Δεν είναι." λέω ειλικρινά χωρίς να καταλάβω τι είπα μόλις και εκείνος ξεφυσαει.

"Καλύτερα να σε αφήσω να ξεκουραστείς." χαμογελάει και σηκώνεται για να φύγει.

"Ζειν;" φωνάζω πριν βγει.

"Ορίστε;"

"Μπορείς να κοιμηθείς μαζί μου; " τον ικετεύω και εκείνος χαμογελάει.

"Εννοείται." λέει και ξαπλώνει δίπλα μου. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω του και αφήνω τον εαυτό μου να ηρεμήσει και για λίγο να ξεχάσει τα πάντα. Το αρωμα του με ηρεμεί για λίγο και κλείνω τα μάτια μου αφήνοντας τον εαυτό μου στους εφιάλτες του με πρωταγωνιστή τον Χάρι.

Γειααα! Τι κάνετε? Ελπίζω καλά. Σχολιάστε και κάντε vote αν σας άρεσε το κεφάλαιο. Love yaaa!

-Kat. ❤