Happier (H.S.)

Chapter 37

Χάρι

"Δεν βλέπω κανέναν να έρθει για εσένα Χάρι." χαμογελαει ειρωνικά η Βερονικα και της ρίχνω ένα δολοφονικό βλέμμα. Ξέρω ότι θα έρθουν για εμένα.

"Ίσως η γλυκιά μου κόρη να μην σε αγαπάει όσο νομίζεις." λέει ξανά ειρωνικά. Ξέρω το παιχνίδι της και δεν πρόκειται να πέσω στην παγίδα της απλά γνεφω και κοιτάω αλλού. Ξέρω ότι η Καρολαιν δεν είναι όπως η μητέρα της.

"Ίσως οι υποθέσεις σου να είναι λάθος. " λέω ήρεμα και της χαρίζω ένα αυτάρεσκο χαμόγελο το οποίο ξέρω ότι την κάνει έξαλλη. Δεν μπορώ να συγκρατησω τον εαυτό από το να συμμετέχει στο παιχνίδι της όμως δεν πέφτω στην παγίδα της.

"Μην είσαι τόσο σίγουρος Χάρι." λέει ενώ μέτα από λίγη ώρα  φεύγει από το δωμάτιο και μένω μόνος μου. Το μυαλό μου προσπαθεί να σκεφτεί κάτι ώστε να φύγω από εδώ πέρα όμως τίποτα δεν βοηθάει. Ίσως όντως να με άφησαν μόνο. Ίσως αυτή τη στιγμή η Καρολαιν να πηδιεται με τον Ζειν. Μόνο στην σκέψη αηδιάζω. Όχι όμως η Καρολαιν ξέρει ότι είναι δικιά μου. Θα έρθει να με σώσει.

Καρολαιν 

Βρισκόμαστε έξω από το μέρος που η μητέρα μου κρατάει τον Χαρι. Τα συναισθήματα μίσους που τρέφω για την μητέρα μου δεν βοηθούν την κατάσταση. Ήρθε η ώρα να σώσω τον Χάρι και θα το κάνω. Κοιτάω για λίγο τον Ζειν  και προσπαθώ να πω κάτι όμως δεν μπορώ να βγάλω λέξη. Ξέρω ότι δεν θέλει να μου μιλάει όμως εγώ θέλω.

"Εσύ θα μείνεις εδώ." λέει μονότονα ο Ζειν χωρίς να μου ρίξει ούτε βλέμμα.

"Όχι." λέω αποφασισμένη. Δεν πρόκειται να μην κάνω κάτι για να σώσω τον Χαρι.

"Σταμάτα τα πεισματα, αν γίνει οποιοδήποτε λάθος θα πεθάνουμε όλοι άλλωστε εσύ δεν μας είσαι χρήσιμη." λέει και με κάνει να νιώθω λες και μου έριξε μπουνιά στο στομάχι.

"Υποσχέθηκα κάτι!" φωνάζω σε εκείνον μα πιο πολύ στον εαυτό μου. Δεν πρέπει να ξεχάσω αυτό που υποσχέθηκα.

"Υποσχέσεις και μαλακιες! " φωνάζει κάνοντας με να θέλω να τον χαστουκίσω ξανά. Πως μπορεί να είναι τόσο μαλακας;

"Σταματήστε εσείς οι δύο επιτέλους, απλά δωσ'της ένα γαμημενο όπλο και πάμε πριν μας καταλάβουν και μας σκοτώσουν πριν καν πούμε λέξη." μας μαλώνει ο Αιζακ και μου δίνει ένα όπλο. Ξαφνικά σταματάμε και οι δύο και τίποτα πλέον δεν ακούγεται.

Ακολουθώ τον Ζειν σιωπηλή και όσο πιο ήσυχα μπορώ όταν φτάνουμε στο πίσω μέρος του κτιρίου σταματάμε και κρυβόμαστε. Λίγα λεπτά αργότερα δεν ακούγεται τίποτα άλλο εκτός από πυροβολισμοί, το αίμα μου παγώνει και κοιτάζω τον Ζειν τρομαγμένη. Θα σταματήσει ποτέ να είναι τόσο τρομακτικό? Εκείνος με κοιτάει αρχικά σκληρά αλλά όταν καταλαβαίνει τον τρόμο μου το βλέμμα του μαλακώνει και προσπαθεί να με καθησυχάσει.

"Φοβάσαι; " λέει σιγανά και γνεφω.

"Είναι τόσο τρομακτικό όσο εκείνη την μέρα που τον απήγαγαν." λέω ψιθυριστά και κοιτάω κάτω. Τα δάχτυλα του αγγίζουν το πιγούνι μου και σηκώνουν το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτάξω.

"Πάλεψε για αυτό που αγαπάς Καρολαιν." λέει και κοιτάει μέσα. Πως γίνεται να είναι τόσο γλυκός και τόσο μαλακας ταυτόχρονα; Τον κοιτάζω και κρατάω το χέρι του. Ίσως είναι ο μόνος τρόπος να δείξω την ευγνωμοσύνη μου τώρα.

Οι πυροβολισμοί σταματούν ξαφνικά και ο Ζειν με κοιτάζει στα μάτια. Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω την μητέρα μου. Θα αποδείξω στον Χάρι ότι μπορώ να τον σώσω αλλά και στον εαυτό μου ότι δεν φοβάμαι αυτήν την γυναίκα πλέον.

"Ήρθε η ώρα Καρολαιν. Μέσα θα είναι απαίσια, θα ειναι κάτι που σίγουρα δεν έχεις ξαναδεί όμως θα είμαι δίπλα σου να το ξέρεις αυτό. Μπορείς να τα καταφέρεις." λέει και γνεφω. Τον αγκαλιάζω για να πάρω δύναμη. Είναι ο μόνος που μπορώ να πάρω δύναμη αυτή τη στιγμή, ειναι ο μόνος που αξίζει να πάρω δύναμη. Δεν θα τον απογοητεύσω, θα παλέψω. Είμαι πλέον έτοιμη να τα βάλω με την μητέρα μου.

ΓΕΙΆ ΣΑΑΑΑΣ! Καταρχάς ζητώ συγγνώμη που τόσο καιρό δεν έβαλα κεφάλαιο. Η έμπνευση μου δεν υπήρχε όμως τώρα επέστρεψα. Εύχομαι καλή σχολική χρονιά σε όσες πάτε σχολείο και καλή πρόοδο. ΤΡΊΑ ΚΕΦΆΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.  Ψηφίστε και σχολιάστε. Love yaa!

-Kat. ❤