Happier (H.S.)

Chapter 18

Οι ακτίνες του ήλιου προβάλλονται από κάθε γωνία του μικρού δωματίου, καθώς ανοίγω τα μάτια μου παρατηρώ ότι είμαι μόνη μου στο δωμάτιο. Το βλέμμα μου αναζητάει τον Χάρι όμως δεν είναι πουθενά. Σηκώνομαι αργά και ντύνομαι γρήγορα βγαίνοντας από το δωμάτιο παρατηρώ κάποιον γνωστό. Ο Αιζακ, μα τι κάνει εδώ? Τον κοιτάω απορημένη και τον πλησιάζω. Με κοροιδευε λοιπον. Ήταν με το μέρος του Χάρι και έλεγε ότι δεν τον ξέρει καν.

"Καλημέρα Καρ." Χαμογελάει ευγενικά. Ο Χαρι είχε κάποιες δουλειές και μου ζήτησε να σε προσέχω." Να με προσέχει;

"Δεν είμαι κανένα πενταχρονο." Παραπονιέμαι. Τι νομίζει ότι κάνει;

"Είναι πολλοί οι κίνδυνοι, οι άνθρωποι σαν τον Σταιλς είναι αδίστακτοι." Τον κοιτάζω ακόμα μια φορά απορημένη. Τι εννοεί σαν τον Χάρι;

"Και τι είναι ο Χάρι;"

"Έλα τώρα, ξέρεις πολύ καλά. Δεν είσαι ηλιθια." Δολοφόνος. Είναι το μόνο που περνάει από το μυαλό μου εκείνη την ώρα.

"Άρα είσαι και εσύ έτσι; Αφού είσαι με τον Χάρι υποθέτω ότι είστε το ίδιο."

"Θα μπορούσες να το πεις και έτσι." Τα μάτια του αποκαλύπτουν την ενοχή του."Δεν έχει σημασία ούτως ή άλλως."

"Ότι πεις." Το κοίταξα για άλλη μια φορά αδιάφορα και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο. Χρειαζόμουν ένα ζεστό μπάνιο για να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα στο μυαλό μου.

Το ζεστό νερό με βοηθάει να καθαρίσω το μυαλό μου έστω και για λίγο, τα μάτια μου κλείνουν κάνοντας με να σκεφτώ την χθεσινή νύχτα. Τα ερωτήματα μου όμως παρέμεναν. Γιατί ο Χάρι έφυγε τόσο ξαφνικά; Σε αυτό το ερώτημα πάντα θα απαντούσε ο δαίμονας μέσα στο κεφάλι μου. Όμως αυτή τη φορά δεν έγινε. Στο κεφάλι μου επικρατούσε μια παράξενη ηρεμία, τόσο πολύ με επηρεάζει;

Τυλίγω την πετσέτα γύρω από το γυμνό σώμα μου και κατευθύνομαι στο δωμάτιο που αποκαλώ δικό μου. Τα μάτια μου παρατηρούν το κρεβάτι, η χθεσινή νύχτα έρχεται αμέσως στο μυαλό μου. Ποια φώναζε στον ύπνο του; Πέρασε ποτέ άσχημα στην ζωή του; Και γιατί συνεχίζει να μου θυμίζει κάποιον;

Ερωτήσεις. Ερωτήσεις. Ερωτήσεις. Ερωτήσεις που δεν πρόκειται να απαντηθούν ποτέ όσο και να θέλω. Γλιστράω το σώμα μου στα φαρδιά ρούχα που μου έφερε πριν λίγες μέρες ο Χάρι και πηγαίνω στο μικρό σαλόνι όπου ο Αιζακ κάθεται ακόμα.

"Επιτέλους, βαρέθηκα μόνος." Χαμογελαει και κάνει χώρο για να κάτσω. Όμως δεν του κάνω την χάρη να καθίσω δίπλα του και κάθομαι ακριβώς απέναντι. Η σιωπή πνίγει το δωμάτιο για μια στιγμη, τότε αποφασίζω ότι θα είναι μια καλή ευκαιρία να μάθω ότι ξέρει εκείνος για τους εφιάλτες του Χάρι.

"Εχθές ο Χάρι είχε κάποιους εφιάλτες, κάθε βράδυ φωνάζει από αυτό."

"Δεν είναι τίποτα θα το συνηθίσεις, τους έχει σχεδόν όλη του την ζωή." Λέει απλά αλλά αυτή η απάντηση δεν μου αρκεί.

"Ξέρεις γιατί έχει αυτούς τους εφιάλτες; "Η φωνή μου βγαίνει βιαστικά και δεν καλοσκεφτομαι ότι λέω.

"Δεν ξέρω και πολλά. Αυτό που ξέρω είναι ότι όταν ήταν πιο μικρός τον παράτησε κάποια. Μετά εξελίχθηκε έτσι αλλά οι εφιάλτες του έμειναν για να του θυμίζουν τον έναν και μοναδικό έρωτα του. Γελοίο δεν είναι;" Γέλασε όμως εγώ όχι. Σίγουρα δεν είναι αυτό. Σίγουρα κάτι άλλο θα είναι.

Η πόρτα ανοίγει πριν καν ανοίξω το στόμα μου. Εκείνος μπαίνει μέσα χωρίς να πει λέξη. Μάλλον δεν είχε και το καλύτερο πρωινό. Παρατηρώ κάθε λεπτομέρεια του προσώπου του. Φαίνεται θυμωμένος, πολύ θυμωμένος. Καλύτερα να φύγω από αυτό το δωμάτιο. Ίσως δεν πρέπει να μιλήσω, θα ήταν καλύτερα να μην αναφέρω τίποτα από ότι έμαθα σήμερα από τον Αιζακ, όμως θέλω τόσο να τον ρωτήσω για όλα. Είμαι σίγουρη ότι τον ξέρω.

HEY HEY HEYYYY. Τι κάνετε loves? Ελπίζω καλά. Comment and vote αν σας άρεσε το chapter. Μεχρι το επόμενο φιλακιααα. 😚