Happier (H.S.)

Chapter 20

Καρολαιν

Τότε

Κενο, κενό και πάλι κενό. Δεν μπορώ να θυμηθώ τόσα πολλά πράγματα. Ούτε πως κατέληξα εδώ δεν μπορώ να θυμηθώ. Άραγε πως ήρθα εδώ; Τι έγινε; Οι εξετάσεις που μου έκαναν σήμερα το πρωί έδειξαν κάτι που ανησύχησε την μητέρα μου. Τι να ήταν αυτό;

Η ώρα περνάει απίστευτα αργα και κανένας δεν είναι εδώ. Το κενό στις αναμνήσεις μου με εκνευρίζει και με θλίβει. Με θλίβει γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ άτομα που ίσως να ειναι πολύ σημαντικά για εμένα και με εκνευρίζει ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό.

"Πως νιώθεις γλυκιά μου; " Ακούγεται η ήρεμη φωνή της μητέρας μου όσο η πόρτα ανοίγει και με πλησιάζει.

"Νιώθω.. Καλά." Απαντάω χαμηλόφωνα. Όχι δεν νιώθω καλά. Πονάει το κεφάλι μου θέλω να θυμηθώ όσα έχω ξεχάσει όμως κάτι μου λέει ότι δεν μπορώ να την εμπιστευτώ.

"Σύντομα θα πάμε στο σπίτι." Χαμογελάει κάθεται δίπλα μου.

"Ο μπαμπάς; " Οι λέξεις φεύγουν από το στόμα μου τόσο αυθόρμητα όμως αυτό κάνει την μητέρα μου να πανικοβαλλεται. Είπα κάτι κακό;

"Γλυκιά μου ο πατέρας σου μας έχει εγκαταλείψει εδώ και χρόνια." Δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Γιατί τον ανέφερα τότε; Γιατί όλα να είναι τόσο μπερδεμένα;

Τώρα

Ανοίγω τα μάτια μου αργά. Το δωμάτιο είναι σκοτεινό όμως δεν είμαι μόνη, ο Χάρι  είναι δίπλα μου. Για μερικά δευτερόλεπτα προσπαθώ να καταλάβω τι έχει γίνει. Χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο. Αυτό εξηγεί τον πονοκέφαλο που έχω. Διάφορες εικόνες έρχονται στο μυαλό μου από την ώρα που έχω ξυπνήσει αποφασίζω όμως να τις κρατήσω για εμένα.

"Καλά ξυπνητούρια αγάπη." Πως μπορεί να είναι τόσο ήρεμος;

"Πόση ώρα είσαι εδώ; "

"Από την ώρα που χτύπησες. Μην το πάρεις πάνω σου, δεν φοβήθηκα μήπως πέθανες."

"Πως μπορείς να είσαι τόσο κόπανος Χάζα; "  Διαβολε τι είπα μόλις τώρα;

"Μην τολμήσεις να με ξαναφωναξεις έτσι."

"Δεν καταλαβαίνω, γιατί σε πειράζει τόσο; " Ηταν ο Χάζα μου.

"Γιατι αυτό το ανόητο όνομα δεν έχει νόημα πλέον για εμένα! Ούτε εσύ έχεις νόημα για εμένα! " Φωνάζει δυνατα. Φωνάζει τόσο δυνατά και ίσως το κάνει για να το ακούσει ο ίδιος ή εγώ.

"Και τότε γιατί είμαι εδώ? Τότε γιατί με έφερες εδώ?" Τον κοιτάζω κατάματα όμως δεν απαντάει."Απάντησε μου!" απαιτώ αυτή  τη φορά, όμως και πάλι παραμένει σιωπηλός για λίγο.

"Δεν είναι κάτι που σε αφορά." Απαντάει αποτομα η φωνή του είναι τόσο επιθετική.

"Τότε καλύτερα να με πας σπίτι μου! Δεν έχω καμία δουλειά εδώ πέρα." Τα μάτια του γουρλωνουν, φαίνεται έκπληκτος με αυτό που είπα.

"Δεν κατάλαβες αγάπη, δεν πρόκειται μα φύγεις από εδώ μέσα. Τουλάχιστον όχι ζωντανή." Η πόρτα του δωματίου κλείνει μετά τα τελευταία του λόγια και το δωμάτιο βυθίζεται στην σιωπή για ακόμα μια φορα.

Heyyy. Σας είχα υποσχεθεί κεφάλαιο και να τοοοο. Τι κάνετε? Πως περνάτε τις γιορτές? Εύχομαι ο καινούριος χρόνος που έρχεται να πραγματοποιήσει όλα τα όνειρα σας και να σας βρει με άτομα που σας αγαπούν πραγματικά.
Φτάσαμε τα 1k reads. Μπορώ να πω ότι είμαι πολύ χαρούμενη (χορεύω μόνη μου 😭) αυτό το κεφάλαιο το αφιερώνω στην EugeJiJo την υπέροχη και χαζή κολλητή μου που με βοήθησε απίστευτα με όλο αυτό. Επίσης να τσεκάρετε την ιστορία της που είναι απίστευτα τέλεια. Αυτά με την φλυαρία. Φιλάκια και χρόνια πολλά. 😍🌹