"Φίλα με." λέω ψιθυριστά ενω τον κοιτάζω στα μάτια εκείνος με κοιτάζει για λίγο έκπληκτος όμως χαμογελαει, το στομάχι μου σφίγγεται κάνοντας την αναμονή ακόμα πιο βασανιστική τελικά τα χείλη μας ενώνονται κάνοντας τους δαίμονες μου να τρελαθουν. Το φιλί του είναι απαλό μα δεν είναι σαν του Harry, κανένας δεν είναι σαν τον Harry. Ακόμα και τα συναισθήματα που μου προκαλεί είναι διαφορετικά.
"Δεν μπορώ.." λέω τελικά και σπρώχνω τον Ζειν. Ότι και αν είναι αυτό που μου έχει κάνει εκείνος, δεν μπορώ να το ξεπεράσω με κανέναν.
"Τι δεν μπορείς; " λέει κοιτάζοντας με στα μάτια μα σκύβω το κεφάλι μου. Έτσι είναι άραγε να έχεις ενοχές? Ο Χάρι έχει νιώσει ποτέ ενοχές για κάτι?
"Δεν γίνεται, δεν μπορούμε να είμαστε μαζι." λέω ειλικρινά. Δεν μπορώ να είμαι με κανέναν πέρα από τον Χαρι.
"Δεν γίνεται ή δεν θέλεις; "
"Και τα δύο πάνω κάτω." λέω χαμηλόφωνα και συνεχίζω να κοιτάω το πάτωμα, δεν έχω το θάρρος να τον κοιτάξω στα μάτια.
"Γιατί στον διάβολο με παρακαλεσες να σε φιλήσω εάν δεν με θέλεις Καρολαιν; " σηκώνει το προσωπο μου ώστε να τον κοιτάω.
"Ζειν εγώ.." προσπαθώ να πω μα δεν με αφήνει να μιλήσω.
"Εσύ είσαι ακριβώς όπως ο Χαρι. Δεν σεν πειράζει αν ή πως θα πληγώσει κάποιον αρκεί να είσαι εσύ καλά. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ταιριάζεις μαζί του." φωνάζει μπροστά στο πρόσωπο μου ενώ τα δάκρυα μου τρέχουν στα μάγουλα μου. Φαίνεται θυμωμένος μα στην πραγματικότητα δεν είναι. Είναι πληγωμένος και ευθύνομαι εγώ για αυτό.
"Δεν είναι έτσι. " προσπαθώ να πω. Ή είναι ακριβώς έτσι; Τι και αν όλα όσα λέει είναι σωστά;
"Είναι ακριβώς έτσι. Νόμιζα ότι σου αξίζει κάτι παραπάνω από τον Χάρι μα τωρα καταλαβαίνω. Σου αξίζει αυτός και μονο, τίποτα καλύτερο." λέει και φεύγει. Προσπαθώ να τον ακολουθήσω αλλά φεύγει εντελώς από το σπίτι.
Ώρες αργότερα δεν έχει επιστρέψει και αυτό με κάνει να ανησυχώ ακόμα περισσότερο. Αν έπαθε κάτι; Αν τον συνέλαβαν ξανά; Αν έκανε κακό σε κάποιον άλλον; Τόσα σενάρια περνάνε από το το μυαλό μου και ανησυχώ περισσότερο. Έχει να έρθει στο σπίτι πολλές ώρες. Αν έμπλεξε κάπου; Ίσως είναι καλά. Ίσως ήθελε να σκεφτεί. Ισως ήθελε να είναι μόνος για λίγο. Μέσα μου εύχομαι να είναι όλα καλά, μα το ξέρω κάτι πάει στραβά.
Το κουδούνι χτυπάει βάζοντας τέλος στην ανησυχία μου αλλά όταν ανοίγω δεν βλέπω ότι περιμένω. Ο Ζειν μπαίνει μέσα όμως όταν τον κοιτάω καλύτερα είναι χτυπημένος αλλά δεν είναι μόνος. Τι στο καλό;
"Ζειν τι έπαθες; " πηγαίνω προς το μέρος του μα με διώχνει. Μια γνώριμη φωνή ακούγεται από πίσω μου και όταν γυρίζω αντικρίζω τον τελευταίο άνθρωπο που θα ήθελα να δω αυτήν την στιγμή.
"Γεια σου μωράκι." λέει και χαμογελαει ειρωνικά και παγωνω στην θέση μου. Τι δουλειά έχει ο Χάρι εδώ;
"Τι κάνεις εδώ; " λέω απότομα και τον αγριοκοιτάζω.
"Ω μα τι υποδοχή είναι αυτή; Με πληγώνεις." λέει για ακόμα μια φορά ειρωνικά. Οι δαίμονες μου με κάνουν να θέλω να τον χαστουκίσω όμως και να πέσω στην αγκαλιά του.
"Σε ρώτησα κάτι." λέω ακεφα.
"Έμαθα για έναν μικρό καυγά που είχες με τον καλό μου φίλο και το φρόντισα μόνος μου. " λέει και κοιτάω τον Ζειν. Αυτός τον χτύπησε;
"Εσύ του το έκανες αυτό; " λέω νευριασμενη και γνέφει ικανοποιημένος.
"Πήρε ότι έπρεπε να πάρει μικρή μου Καρολαιν , βλέπεις κανένας δεν αγγίζει ότι μου ανήκει. Ετοιμάσου τώρα, πάμε σπίτι." λέει και με κάνει να παγωσω για ακόμα μια φορά. Που πάμε λέει;
Γεια σαααας, τι κάνετε? Ελπίζω πολύ πολύ καλά. Από ότι καταλάβατε έκανε ντου ο Harold. 😂
Σχολιάστε για να μου πείτε την γνώμη σας για το κεφάλαιο και πάνω από όλα ΠΑΤΉΣΤΕ ΤΟ ΑΣΤΕΡΆΚΙ. Μπουγειαα.
-Kat. ❤
YOU ARE READING
Happier (H.S.)
Fanfiction°Κοίταξε την καταστροφή της και το μόνο που μπορούσε να αντικρίσει ήταν εκείνος.°
