Το θεαμα θα μπορουσε απλά να αναφερθει στις πιο τραγικες στιγμες της 17χρονης ζωης μου μιας και βλεπω μπροστα μου την μητέρα μου μαζι με τον Χάρι να συζητουν απολυτα φυσιολογικα ενω εγω εχω κυριολεκτικα φρικαρει. Για κακη μου τυχη με παρατηρουν και αυτο με πανικοβαλλει ακομα περισσοτερο.
Φυγε γρηγορα προλαβαινεις! Φωναζει η φωνη μεσα στο κεφαλι μου. Μα δεν μπορω να το κανω. Για καποιο λογο δεν με εχει πιασει ταση φυγης. Τι μου συμβαίνει;
"Καρ που ειναι οι ευγενικοι σου τροποι? Πες και κανενα γεια στον καλεσμενο μας." Με μαλωνει η μητερα μου. Κατσε ποιον; Απο που και ως που καλεσμενος της μανας μου ο Χάρι?;
"Δεν ειναι αναγκη κυρία Μάρτιν. Γνωρισα την Καρ σημερα στο σχολειο." Χαμογελαει ευγενικα προς την μητερα μου και με κοιταει καλα καλα, αν δεν φορουσα αυτες τις βλακειες θα παραξενευομουν αλλα δεν ειναι και το πιο ανετο πραγμα να στεκομαι απεναντι απο καποιον με βρεγμενα μαλλια και τα πιο προχειρα ρουχα που υπάρχουν. Νομιζω εχω κοκκινησει. Οχι οχι Καρ μην το κανεις. Μην κοκκινηζεις!
"Εμ γεια σου." Καταφέρνω τελικα να ξεστομισω τραυλιζοντας. Να και το τραύλισμα!
"Ο Χάρι ειναι γιος της φιλης μου που σου ελεγα. Θα μεινει μαζι μας αποψε γιατι η μητερα του εχει καποιες δουλειες και δεν μπορει να τον αφησει μονο του."
Το μονο που ακουω ολη την ωρα ειναι μπλα μπλα μπλα. Βαριεμαι τις ομιλιες της μητερας μου οσο τιποτα αλλο. Κατσε κατσε τι ειπε? Θα μεινει εδώ; Για ποιο λόγο;
"Γιατι θα μείνει εδώ? Που θα κοιμηθεί? "Ακουγομαι καπως εχθρικη η ισως και να ειμαι. Για την ακριβεια ειμαι φρικαρισμενη. Γινονται τοσα πολλά μεσα σε μια γαμημενη μερα.
"Στο δωμάτιο σου. Αφου ειναι αρκετα μεγαλο και εχει και δευτερο κρεβατι γιατι να μην το εκμεταλλευτουμε; Αλλωστε ο Χάρι ειναι πολυ καλο παιδι και ειναι ευκαιρια να γινετε φιλοι εσεις οι δυο." Απλα γνεφω και εξαφανιζομαι για το δωματιο μου με τους δαιμονες μου να ουρλιαζουν. Απο που και ως που ο Χαρι θα μεινει εδώ; Γιατι η μανα μου μου το κανει αυτό;
Ενω σκέφτομαι τροπους δολοφονιας για την μανα μου παρατηρω οτι ο καλεσμενος "μας" εχει ηδη βολευτει στο διπλανο κρεβατι. Θα ορκιζομουν οτι δεν εχει σταματησει να με κοιταει. Εδω και αρκετη ωρα νιωθω τα καταπρασινα ματια του να με κοιτουν εντονα με τους δαιμονες μου να με πνιγουν.
"Γεια σου και εσενα λοιπον Καρολαιν." Χαμογελαει αυταρεσκα. Καρολαιν; Κανενας δεν επιτρέπεται να με φωναζει ετσι!
"Καρ με λενε Καρ." Γρυλιζω απειλητικά και τον κοιταω νευριασμενη πλεον ενώ το αυταρεσκο και ειρωνικο του χαμογελο παραμενει.
"Το ιδιο ονομα δεν είναι; "
"Ωραια κανε οτι θες Χάρολντ." Το υφος του αλλαζει αρχιζει να θυμωνει τα χαρακτηριστικά του σκληραινουν κάτι που με διασκεδάζει απιστευτα. Τον ενοχλει να τον φωναζουν Χάρολντ. Καλο αυτο βρηκα κάτι να τον ενοχλω.
" Μην με ξαναφωναξεις ποτε ετσι το κατάλαβες; "
"Συνεχισε να με φωνάζεις Καρολαιν και θα το ξανακανω."
"Αν θες να σε κανω κομματακια συνεχισε το Καρολαιν." Γουρλωνω τα ματια μου. Τωρα αυτο ηταν απειλή; Τι βλακας διαολε θα τον χτυπήσω. Θελω να τον χτυπησω οσο τιποτα αλλο. Και οσο η ωρα περναει η επιθυμια μου για να τον χτυπησω. Παρόλο που η ησυχια επικρατει στον χωρο μεσα μου ουρλιαζω. Νιωθω εντελως χαμενη και δεν ξερω τιποτα παρα μονο ενα πραγμα. Δεν θελω να φυγω. Ακομα και αν το μετανιωσω οι δαιμονες μου δεν θα με αφησουν σε ησυχια αν φυγω. Διαολε τι μου κανει αυτος ο άνθρωπος;
Heyyy. Πως σας φανηκε η πρώτη τους -στην ουσια- συναντηση? Ο Harry πως σας φανηκε? Vote and comment unicorns.
P.s. Σας λεω ολη την ωρα μονοκερους και αυτο οφείλεται στο οτι λατρευω τους μονοκερους
YOU ARE READING
Happier (H.S.)
Fanfiction°Κοίταξε την καταστροφή της και το μόνο που μπορούσε να αντικρίσει ήταν εκείνος.°
