Happier (H.S.)

Chapter 5

Πως μπορει ενας ανθρωπος να σε τραβαει απο την πρωτη στιγμη που τον γνωρίζεις; Αυτο ειναι που λενε κεραυνοβολος έρωτας; Και τι ειναι έρωτας; Ειναι πραγματικα κατι τοσο δυνατό; Τι ειναι έρωτας; Ολο τον κοσμο να γυρισεις θα σου πει κατι πολυ διαφορετικο μα εγω βρισκομαι εδω με τις μερες να περνουν σαν αερας και να γινονται ολο και πιο ανυποφορες και πιο επώδυνες.

Τα τελευταια λεπτα του μαθηματος ισως και να μου φαινονται ενας ολοκληρος αιωνας. Μα γιατί; Εγω λατρευω την λογοτεχνεια. Ισως φταίει το γεγονος οτι η πρωτη εβδομαδα μου εδω δεν λεγεται και συνηθισμένη. Ο Χάρι δεν με ενοχλησε ξανα απο εκεινη την νυχτα στο σπιτι που σχεδόν με απειλησε. Φαινοταν να εννοει οτι λεει και αυτο με τρομαζει περισσοτερο. Τι παει στραβα με αυτο το αγόρι; Οι δαιμονες μου με πνιγουν τοσες μερες και η περιέργεια δεν με αφηνει ησυχη. Θελω τοσο πολυ να μαθω τι κρυβει. Μα πιο πολυ θελω να μαθω αυτον. Κατι που δεν μπορω να εξηγησω με τραβαει στο αγγελικο προσωπο του. Καθε φορα που ειναι διπλα μου οι δαιμονες μου σταματανε να ουρλιαζουν. Ειναι σαν να βρισκουν γαληνη προσωρινη καταστροφικη γαληνη.

Ο ηχος του κουδουνιου ακουγεται για ακομα μια φορα και αυτο σημαινει μονο ενα πραγμα. Ωρα να παω σπιτι! Μαζευω γρηγορα τα πραγματα μου και εξαφανιζομαι σε δευτερόλεπτα απο την ταξη. Αναρωτιεμαι που να ειναι ο Χάρι. Δεν ηταν καθολου την τελευταια ωρα.

Βγαίνοντας απο το σχολειο τον βλεπω να στέκεται εκει καπνιζοντας χαλαρα και ψάχνοντας για καποιον η και καποια. Αποφασιζω να μην δωσω καμια σημασια και να προχωρησω αλλα για κακη μου -η και καλη μου ποτε δεν ξερεις- τυχη ακούω να με φωναζει γυριζω και τον πλησιαζω.

"Επιτέλους με άκουσες. Τελειωνε παμε. Θα παμε μαζι σπιτι σου σημερα." Λεει χαλαρα και πεταει το τσιγαρο του κάτω. Απο που και ως που εγω μαζι του? Θα πρεπει να αστειευεται.

"Για ποιο λόγο; " Παλι ακουγομαι επιθετικη και κακιασμενη. Αλλα και παλι παντα ετσι ακουγομαι.

"Μην ρωτας πολλα απλα ακολουθα με." Προχωράει μπροστα και απλα τον ακολουθώ σαν υπνωτισμενη παρατηρωντας την καθε λεπτομερεια του. Διαολε, ειναι ομορφος. Η ομορφια του δεν είναι συνηθισμενη. Καθε λεπτομερεια του μπορει να σε μαγεψει και ουτε καν προσπαθει. Φτανοντας στο αυτοκινητο του μου κανει νοημα να μπω και μπαινω δενω την ζωνη μου και του ριχνω ενα ψυχρο βλεμμα. Στην πραγματικοτητα προσποιουμαι, δεν θελω ομως ουτε στο απειροελάχιστο να καταλάβει οτι σκεφτομαι ομορφα πραγματα για αυτον.

 "Νομιζω οτι την προηγουμενη φορα δεν γνωριστηκαμε και δεν νομιζω οτι με συμπαθησες τοσο πολυ." Λεει ηρεμα. Βασικά σε μίσησα.

"Δεν συνηθιζω να συμπαθω οποιον με απειλει οτι θα με κοψει κομματακια."

"Οπως και να εχει. Προτεινω να το παρουμε απο την αρχη και ισως γινουμε δυο πολυ καλοι φίλοι." Χαμογελαω στραβα ενω ταυτόχρονα κοιταει τον δρομο. Φιλοι? Φιλοι?! Δεν θα μπορουσα να ειμαι φιλη του ποτε!

"Ναι οτι πεις."

"Προτεινω να βγουμε αποψε και ειμαι σιγουρος οτι θα αλλαξεις γνωμη για εμενα. Τι λες; "

"Εντάξει." Λεω χωρις να το καλοσκεφτω. Μπραβο ηλιθια! Χαμογελαω καπως αμήχανα και κοιταω εξω οσο κατευθυνόμαστε προς το σπιτι μου. Νιωθω οτι τα μαγουλα μου εχουν κοκκινησει. Ειμαι σιγουρη οτι εχω κοκκινησει. Διαολε! Τι μου κάνεις;

Το αυτοκίνητο σταματαει εξω απο την πολυκατοικία και ανοιγω την πορτα βιαστικα. Με κοιταει σαν να διασκεδαζει την ντροπη μου. Ειμαι σιγουρη οτι το κανει.

"Σημερα το βραδυ στις εννια να εισαι ετοιμη Καρολαιν. Θα ερθω να σε παρω."

"Και τι θα πω στην μαμα μου; "

"Άστο σε εμενα αυτό." Χαμογελάει παιχνιδιαρικα. Ειναι τοσο σιγουρος για τον εαυτο του. Βγαινω απο το αυτοκινητο κλείνοντας την πορτα και κατευθύνομαι προς το σπιτι. Και τωρα αρχίζουν τα δυσκολα. Η αποψινη βραδια θα ειναι καταστροφή. Το νιωθω.

Χευυυ. Τι κανετε μονοκεροι? Εγω την παλευω. Ελπιζω να ειστε καλα εσεις. Στην φωτογραφια εχω βαλει την Caroline (Crystal Reed) . Vote and comment please. Love ya!