Happier (H.S.)

Chapter 2

Γεωμετρια.

Ενα μαθημα που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω και ως θανατο τις περισσοτερες φορες. Τις περισσοτερες φορες απλα κανω οτι σημειωνω και απλα σκεφτομαι τοσα ασχετα πραγματα οπως τι θα φαω το μεσημέρι η ακομα και το νοημα της ζωης. Τουλαχιστον αυτη ειναι η τελευταια ωρα και υπάρχει κατι που με παρηγορει. Η φυγη. Ναι πάντα με παρηγορουσε η φυγη απο ολους και ολα. Ο δικος μου κοσμος ειναι καλυτερος! Οχι δεν ειμαι τρελη απλα δεν μου αρεσει ο κοσμος.

Η καινουρια μου ταξη καθως και το σχολείο ολοκληρο ειναι φρικτα. Εχω βγαλει ενα γενικο συμπέρασμα για ολους. Ναι, λες και ηταν δυσκολο για εσενα Κάρα, φωναζει η φωνούλα μεσα μου και η αληθεια ειναι αυτη. Παντα εβγαζα συμπερασμα με το που έβλεπα καποιον. Κακως! Δεν ειναι ολοι τοσο κακοι απλα σνομπ ειναι. Ολοι ειναι κακοτροποι και ψώνια. Ενας ισως να ξεχωριζει. Φαινεται αρκετα παραξενος. Ισως να ειναι και επικινδυνος οση ωρα ειμαι εδω ολες λένε για αυτον. Απο οτι κατάλαβα το ονομα του ειναι Χάρι. Δεν ειναι και τοσο δυσκολο αφου αυτη η χαζη η Μακενζι σε ολη την προηγουμενη ωρα σχολιαζε ποσο κουκλος ειναι σημερα.

Ο λυτρωτικος ηχος του κουδουνιου αντηχεί παντου και επιτελους η φρικτή πρωτη μερα στο σχολειο τελειωσε. Μαζευω τα πραγματα μου οσο πιο γρηγορα μπορω και βγαινω απο την ταξη γρήγορα. Η πρώτη και μηχανικη μου κινηση ειναι να βγαλω τα ακουστικα μου και το κινητο απο την τσαντα μου.

Οσο περπαταω για να βρω την μαμα μου νιωθω καποιον πολυ κοντα μου αφου δευτερολεπτα μετα καποιος με σκουνταει γυριζω με το ιδιο ψυχρο-κακιασμενο βλεμμα μου και κοιταω την κοπελα που μολις με "ενοχλησε". Βγαζω το ενα ακουστικο και την κοιταω καλυτερα. Δεν φαινεται οπως οι αλλοι. Ειναι καπως κοντουλα με κάστανα ματια. Φαινεται χαριτωμένη. Οχι χαζη οπως η Μακενζι.

"Σου επεσε αυτο." Μου δινει το μπρελοκ μονοκερακι που μου χαρισε η κολλητη μου και σχεδόν το αρπαζω απο τα χέρια της. 

"Ευχαριστω." Λεω ψυχρα και κανω να φύγω αλλα αποφασιζει να μην μου κανει την χαρη και να φυγει.

"Σου αρεσουν οι μονοκεροι λοιπον.. Να και κατι καινουριο δεν σου φαινεται."

"Μπραβο μου λοιπον."

"Και σε λενε Καρολαιν σωστά; "

"Προτιμω το Καρ."

"Όπως και να έχει. Χαιρομαι που σε γνωριζω με λενε Ντέμι." Χαμογελαει. Δεν φαινεται τοσο κακια τελικα. Ισως ειναι παγιδα απο καποια κουτσομπολα Car! Φωναζει η φωνουλα μεσα στο κεφαλι μου. Καλα δεν σταματαει ποτε αυτο?

"Ναι χαρηκα,τα λεμε." Χαμογελαω ψυχρα και προσπαθω να φυγω απο αυτο το κοριτσι αλλα για αλλη μια φορα ειναι διπλα μου. Σοβαρα τωρα? Για τοσο μικροκαμωμένη κοπελα ειναι πολυ γρηγορη.

"Ο Στάιλς σήμερα μιλουσε για εσενα."

"Ποιος ειναι αυτος πάλι; "

Ω, ξερεις πολυ καλα ποιος ειναι αυτος. Εμαθες αρκετα για αυτον. Η καταραμενη φωνη στο κεφαλι μου δεν σταματαει και ισως θα ηθελα πολυ να την πνιξω.

"Ο Χαρι..φυσικα και τον ξερεις! "

" Ω..ναι ναι καταλαβα."

"Συζητουσε ολη την ωρα για εσενα και θα σε συμβουλευα να μείνεις μακρυα του."

"Για ποιο λόγο; "

"Κατι ξερω...οσο πιο μακρυα του τοσο το καλυτερο. Για το καλο σου το λεω προσεχε πολυ."

Φευγει και με αφηνει με τοσα αναπάντητα ερωτηματα. Τι στο καλο εννοούσε; Τι ειναι αυτος ο Χάρι τελος παντων;

Sooo ειναι λιγακι αργα το ξερω. Αλλα ειχα εμπνευση και επισης δεν ξερω αν θα μπορω να βαλω αυριο. Vote and comment little unicorns!