Happier (H.S.)

Chapter 17

Τα φιλιά του είχαν λυτρωτική επίδραση πάνω μου. Διαβολε, μόνο εκείνος με κάνει να νιώθω έτσι. Το μόνο που σκεφτόμουν πλέον ήταν εκείνος, τίποτα δεν είχε σημασία, τίποτα πέρα από εκείνον και εμένα. Τα χέρια του προχώρησαν πιο χαμηλά βγάζοντας βιαστικά ότι φορούσα. Τα μάτια μου συναντήθηκαν με τα δικά του και η έλξη μου για αυτόν μεγάλωσε κάνοντας με να βγάλω τα ρούχα του όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Η θέα του -σχεδον- γυμνου κορμιού του με έκανε να τον θέλω περισσότερο. Δεν έχω νιώσει ποτέ έτσι για κάποιον. Το απαλό άγγιγμα του στο δέρμα μου και το επιτακτικό του βλέμμα μπορούν να με κάνουν να φανταστώ την συνέχεια αυτής της βραδιάς. Τα χείλη μας ενώνονται για άλλη μια φορά ενώ τον νιώθω να με ξαπλώνει στο κρεβάτι του μικρού δωμάτιο αυτού δωματίου. Είναι η πρώτη μου φορά και όμως ξέρω τι να κάνω. Μαζί του μπορώ να κάνω τα πάντα.

"Γαμωτο μικρή." Η φωνή του ακούγεται πιο βραχνή από ότι συνήθως ενώ αφαιρεί το το εσώρουχο του γρήγορα. Είναι "αναμμένος";
Φυσικά και είναι ηλιθια φωνάζει ο δαίμονας μέσα στο κεφάλι μου. Εγώ φταίω για αυτό. Τον θέλω. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο από αυτό.

*****
Χάρι

~Τοτε~

Ένας χρόνος. Ένας χρόνος από τότε που ξεκίνησα να κάνω παρέα με την Καρολαιν. Είναι τόσο περίεργη αλλά με την καλή έννοια. Έχουμε βγάλει και ψευδώνυμα, δηλαδή αυτή έχει βγάλει. Είναι κάτι σαν να έχουμε τον δικό μας κώδικα επικοινωνίας, όντως τον έχουμε. Είναι τόσο αφοσιωμένη σε μερικά πράγματα. Μέρα με την μέρα δενομαστε και ξεχνάω την κόλαση.

Την βλέπω να φτάνει στο σχολείο όμως δεν είναι χαρουμενη. Τι έπαθε; Τρέχω προς το μέρος της χωρίς δεύτερη σκέψη.

"Τι έπαθες Καρ; " Πόσο μου αρέσει να την φωνάζω έτσι. Εκείνη όμως δεν απαντάει, βυθίζεται στην αγκαλιά μου και κλαίει. Γιατί κλαίει;

"Δεν θέλω να φύγω Χάζα." Να φύγει; Που να πάει;

"Που.. Θα πας; " Τραυλιζω.

"Η μαμά μου θέλει να μετακομισουμε."

"Όχι δεν μπορεί να στο κάνει αυτό, εννοώ δεν μπορείς να μείνεις με τον μπαμπά σου; " Η φωνή μου ακούγεται χαμηλά και τόσο ανήσυχα. Δεν γίνεται να μου την πάρουν.

"Δεν θέλει να μείνω μαζί του. Είναι η τελευταία φορά που σε βλέπω Χάζα. "

Τα μάτια μου δακρύζουν. Όμως οι κινήσεις μου κινούνται μηχανικά. Ενώνω τα χείλη μας σε ενα τελευταίο πρώτο φιλί, σε μερικά συναισθήματα ενος δεκαπενταχρονου αγοριού που πλέον δεν έχουν καμία σημασία. Μόλις απομακρυνομαι από κοντά της η μητέρα της την αρπάζει και φεύγουν φωνάζοντας έξαλλη. Τις έβλεπα να φεύγουν χωρίς να μιλάω τα μάτια μου ήταν δακρυσμένα και μέσα μου φώναζα να μην φύγει αλλά εκείνη φεύγει.

~Τωρα~

Καρολαιν

Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα ακούγοντας τον Χάρι  κυριολεκτικά να φωνάζει. Βλέπει εφιάλτη. Πρέπει να τον ξυπνήσω; Νομίζω πως όχι ακόμα. Τα χέρια μου χαϊδεύουν το πρόσωπο του και προσπαθώ να τον ηρεμήσω.

"Όλα καλά, όλα είναι ένα όνειρο." Ψιθυριζω τρυφερά ενώ τον αγκαλιάζω σφιχτά. Το πρόσωπο του γαληνευει κάπως ενώ συνεχίζω να τον χαϊδεύω τρυφερά.

Κοιτάζω κάθε λεπτομέρεια του πανέμορφου προσώπου του και χαμογελάω αφού πλέον βυθίζεται σε έναν γαλήνιο ύπνο. Νιώθω τόσο ασφαλής κοντά του, νιώθω ότι τον ξέρω χρόνια. Κι όμως τον ξέρω τόσο λίγο αλλά παραδόθηκα τόσο εύκολα σε εκείνον. Αυτό είναι έρωτας; Γιατί αν δεν είναι δεν ξέρω πως να το ονομάσω.

Ακουμπάω το κεφάλι μου πάνω του και βυθιζομαι στην ασφάλεια της αγκαλιάς του. Τα μάτια μου κλείνουν ξανά βυθιζοντας και εμένα σε έναν γαλήνιο χωρίς όνειρα ύπνο.

Heyyy. Τι κάνετε γλυκά μου? Ξέρω ξέρω σας έλειψα *αμήχανη στιγμή forever alone και λοιπά 😂* πως σας φάνηκε το κεφάλαιο? Ελπίζω να σας άρεσε. Vote and comment.