Happier (H.S.)

Chapter 28

Οι αχτιδες του ήλιου με κάνουν να ξυπνήσω. Κοιτάζω δίπλα μου τον Ζειν που κοιμάται ήρεμα και νιώθω ότι δεν είμαι δίπλα σε έναν εγκληματία. Οι δαίμονες μου με γυρίζουν πίσω, τις μέρες που κοιμόμουν δίπλα στον δολοφόνο μου. Το μυαλό μου με κάνει να σκέφτομαι το αψεγάδιαστο πρόσωπο του να σπάει εξαιτίας του εφιάλτη του. Η παράνοια μου παίζει μαζί μου κάνοντας με να σκέφτομαι το μέλλον μου μαζί με έναν άνθρωπο σαν εκείνον. Πως μπορώ να το κάνω αυτό; Πως μπορώ να σκέφτομαι ένα σίγουρο μέλλον ενώ δεν ξέρω αν θα αναπνέω το επόμενο λεπτό;

Προσπαθώ να σηκωθώ από το κρεβάτι όμως το σώμα του Ζειν με έχει σχεδόν πλακώσει. Με αργές κινήσεις τραβιεμαι από την αγκαλιά του που με πνίγει και πηγαίνω προς την κουζίνα.

"Δεν μπορείς να με ξεπεράσεις τόσο εύκολα έτσι; " Χαμογελάει ειρωνικά ενώ στέκεται απέναντι μου.

"Δεν είσαι αληθινός."

"Και όμως έχεις ανάγκη να με δεις μικρή μου Καρολαιν, φαίνεται η παρέα του Ζειν δεν σου φτάνει."

"Πάψε." λέω απότομα και προσπαθώ να τον διώξω.

"Όχι μωρό μου, ξέρεις ότι δεν μπορείς να με ξεπεράσεις με αυτόν. Δεν πρόκειται να σε κάνει να νιώσεις ποτέ όπως εγώ. "

"Σταμάτα! " σχεδόν φωνάζω. Πότε θα σταματήσει αυτό?

"Σε πονάει η αληθεια, έτσι δεν είναι÷ Δεν αντέχεις να σκέφτεσαι που μπορεί να σε οδηγήσει το διαταραγμένο σου μυαλουδακι έτσι δεν είναι, αγάπη μου; " λέει ειρωνικά τονίζοντας τις τελευταίες του λέξεις.

"Σκασε! Φύγε από την ζωή μου γαμωτο φύγε!" τσιριζω κλαίγοντας. Γιατί δεν με αφήνει ήσυχη; Γιατί δεν μπορώ να ζήσω φυσιολογικά έστω και ένα πρωί;

"Καρολαιν τι συμβαίνει; " τα χέρια του Ζειν τυλιγονται γύρω μου ενώ τα δάκρυα μου λερώνουν το γυμνό δέρμα του.

"Καν'το να σταματήσει. Πες του να φύγει!" φωνάζω απεγνωσμένη ενώ τα δάκρυα μου γίνονται πιο έντονα.

"Ποιος? Ποιος να φύγει; "

"Ο Χάρι."

"Καρολαιν ο Χάρι δεν είναι εδώ." λέει ήρεμα προσπαθώντας να με καθησυχάσει. Μα είναι πάντα εδώ. Πάντα θα είναι. Προσπαθώ να πάρω μια βαθιά ανάσα και κοιταω γύρω μου. Σπασμένα πιατα και ποτήρια υπάρχουν παντού. Εγώ τα έκανα όλα αυτά;

"Είμαι τρελη; "

"Όχι όχι!" τυλίγει ξανά τα χέρια του γύρω μου και ηρεμεί τους δαίμονες μου.

"Γιατί δεν μπορώ να πάω σπίτι μου; "

"Δεν είσαι ασφαλής. Ούτε με τον Χάρι είσαι." τι;

"Για ποιο λόγο; "

"Η μητέρα σου δεν είναι η γυναίκα που ξέρεις ο Χάρι το ξέρει αυτό."

"Και γιατί δεν κάνει κάτι; "

"Κάνει, σε κρατάει ασφαλή. Ξέρει τι κάνει εσύ δεν ξερεις." τι λέει; Τι εννοεί ότι ξέρει τι κάνει; Τι ακριβώς κάνει;

" Διαφώτισε με λοιπόν."

"Η απαγωγή στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ. Ήξερε τα βήματα σου, ήξερε ότι αν μάθεις θα θελήσεις να είσαι μαζί του οπότε οργάνωσε καλά το σχέδιο της ασφάλειας σου. " καθώς μιλάει οι δαίμονες μου φωνάζουν εκνευρισμένοι μα και τόσο αηδιασμενοι. Όλοι μου λένε ψέματα.

"Τόσο καιρό με κοροϊδεύεις λοιπόν! " φωνάζω εκνευρισμένη.

"Οχι ακριβώς. Ασε με να σου εξηγήσω. "

"Τι σου έδωσε για να τα κάνεις όλα αυτά? Πήρες πολλά; " φωνάζω.

"Δεν καταλαβαίνεις. Άσε με να σου εξηγήσω."

"Τι σου έδωσε για να κάνεις την νταντά Ζειν; " φωνάζω.

" Την ελευθερία μου." λέει απολογητικά και προσπαθεί να με πλησιασει αλλά τραβιεμαι μακρυά του. Ότι μου είπε είναι ψέματα.

"Μην με πλησιάσεις ξανά." λέω αηδιασμενη.

"Δεν είναι όπως νομίζεις."

"Είναι ακριβώς όπως νομίζω! Κανείς την νταντά επειδή εξαγόρασε την ελευθερία σου ο Χαρι! Ότι μου είπες είναι ένα κάρο μαλακιες και εγώ τις πίστεψα, σε εμπιστεύτηκα γαμωτο!" φωνάζω.

"Σε παρακαλώ σταμάτα να φωνάζεις."

"Αντε γαμησου Ζειν. " λέω τελικά και τρέχω προς το δωμάτιο μου κλεινω την πόρτα δυνατα και τον ακούω από κάτω να βρίζει ενώ εγώ μένω μόνη με τους δαίμονες μου. 

ΓΕΙΆ ΣΑΑΑΑΣ. ΠΌΣΟ ΚΑΙΡΌ ΈΧΩ ΝΑ ΜΙΛΉΣΩ ΜΟΝΗΗΗ? ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΚΑΝΈΝΑ ΛΕΠΤΌ!

ΤΙ ΚΑΝΕΕΕΤΕ? Ελπίζω πολύ πολύ καλά. ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ! Θα προσπαθήσω να βαλω περισσότερα κεφάλαια τώρα μιας και έχω ελεύθερο χρόνο. Πατήστε το αστεράκι γιατί με βοηθάει να συνεχίσω την ιστορία μου και σχολιάστε. Είμαι περίεργη να δω αν διαβάζει κανένας την ιστορία η την γράφω για εμένα και τον κούκο 😂
Love yaaa!

-Kat. ❤