Happier (H.S.)

Chapter 40-Final Chapter

Το σώμα μου τιναζεται και νιώθω να πέφτω στο πάτωμα. Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω γύρω μου, βρίσκομαι στο δωμάτιο μου και τα πάντα φαίνονται φυσιολογικά. Τρίβω τα μάτια μου και συνεχίζω να κοιτάζω μπερδεμένη γύρω μου. Τι στο καλό μου συμβαίνει;

Κατεβαίνω γρήγορα στην κουζίνα όπου βλέπω τον μπαμπά μου να ετοιμάζει πρωινό. Μου χαμογελάει πλατιά και καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Ότι ειδα ήταν ένα όνειρο.

"Είσαι καλά κορίτσι μου; " ρωτάει ο μπαμπάς μου βλέποντας με πιο μπερδεμένη από ποτέ.

"Είδα το πιο παράξενο όνειρο." παραδέχομαι και χαμογελάει.

"Μάλλον είναι από το άγχος μικρό μου κοριτσάκι. Δεν είναι και λίγο, είναι η πρώτη σου μέρα στο πανεπιστήμιο." λέει ενθουσιασμενος και κοιτάω την κορνίζα απέναντι από το τραπέζι, στην φωτογραφία ειναι η μητέρα μου με τον πατέρα μου αγκαλιά. Είναι περίεργο να την βλέπω κακιά ενώ ήταν ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου.

"Θα ήταν πολύ περήφανη για εσένα μικρή μου Καρολαιν." λέει ο μπαμπάς μου καταλαβαινοντας τι σκέφτομαι και χαμογελάω.

"Το ελπίζω." ψιθυρίζω.

"Λοιπόν φάε τώρα. Σε λίγο θα έρθει ο Ζειν να πάτε μαζί για τα πρώτα σας μαθήματα." στο άκουσμα του ονόματος του κολλητού μου τιναζομαι ενώ θυμάμαι το απαίσιο όνειρο που είδα.

***

"Ήταν πολύ ζωντανό όνειρο Ζειν!" λέω τα πάντα στον κολλητό μου πριν φτάσουμε στην σχολή μας και εκείνος γελάει.

"Πάντα βλέπεις ζωντανά και περίεργα όνειρα Καρ, τώρα όμως ξεπερασες τον εαυτό σου." γελάει και τον χτυπάω ελαφρά στον ώμο.

"Δεν είναι αστείο." κατσουφιαζω.

"Απλά ήσουν αγχωμένη, δεν είναι τίποτα." λέει προσπαθώντας να με κάνει να νιώσω καλύτερα και τα καταφέρνει.

"Φτάσαμε." μου ανακοινώνει και νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται.

"Υπέροχα." λέω.

"Έλα θα είναι πολύ όμορφα, μην αγχώνεσαι. " λέει και με παίρνει αγκαλιά. Μπαίνοντας μέσα στο μεγάλο κτήριο βλέπουμε πολλά καινούργια πρόσωπα αλλά και παλιά. Μια καινούρια αρχή λοιπόν ξεκινάει και δεν θα μπορούσε τίποτα να με κάνει πιο χαρούμενη.

Περπατάω λίγο σαν υπνωτισμενη στον χώρο και κοιτάω ελάχιστα μπροστά μου. Ξαφνικά νιώθω ένα άλλο σώμα να συγκρούεται με δύναμη πάνω μου και πέφτω κάτω.

"Χίλια συγγνώμη, είσαι καλά; " λέει το αγόρι που μόλις με πέταξε κάτω και με βοηθάει να σηκωθώ. Το σώμα μου τιναζεται για ακόμα μια φορά όταν τον κοιτάζω. Είναι ίδιος ο Χαρι από το όνειρο μου. Τον κοιτάω για λίγο αποσβολομενη αλλά ξυπνάω ξαφνικά από την λιθη μου.

"Είμαι... Είμαι καλά." τραυλιζω και μου χαρίζει ενα γλυκό χαμόγελο.

"Με λένε Χαρι." συστήνεται και μου δίνει το χέρι του.

"Καρολαιν." ανταποδίδω τον χαιρετισμό του και χαμογελάω ξέροντας ότι κάτι πολύ καλό ξεκινάει.

ΤΕΛΟΣ

ΓΕΙΆ ΣΑΑΑΣ! Ελπίζω να είστε πολύ πολύ καλά! Ένα ταξίδι λοιπόν τελείωσε εδώ και δεν θα μπορούσα να νιώσω πιο συγκινημένη που τελείωσα την πρώτη μου ιστορία. Ίσως να μην ήταν τέλεια ίσως σε κάποιους να μην άρεσε όμως ξέρω ότι αξίζει ο κόπος και δεν θα το άλλαζα με τίποτα αυτό. Κλείνοντας λοιπόν αυτή την ιστορία θα ήθελα να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όσους με στήριξαν και ειδικά σε όσους ήταν εδώ από την αρχή. Ευχαριστώ τα άτομα που διάβαζαν αυτή την ιστορία ακόμα και αν δεν ήταν τέλεια. Δεν σταματάω εδώ, γράφω άλλη μια ιστορία με τίτλο "Luna" αν θέλετε να την τσεκάρετε. Αυτά από εμένα. Σας ευχαριστώ για όλα και να περιμένετε νέα πράγματα σύντομα.

-Kat. ❤️