Happier (H.S.)

Chapter 21

Ήταν ο Χάζα μου. Δεν πιστεύω πόσος καιρός πέρασε από αυτό το ατύχημα, πως μπόρεσα να τον ξεχάσω? Πως μπόρεσε η μητέρα μου να μου κρύψει έναν τόσο σημαντικό άνθρωπο? Και ο πατέρας μου; Που είναι; Τι απέγινε;

Ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις. Δεν καταλαβαίνω σε τι είναι μπλεγμενος ο Χαρι, τι έκανε αυτά τα χρόνια που ήμασταν μακρυά. Το κεφάλι μου πονάει από την απελπισία της ψυχής μου. Το να θυμηθώ έναν τόσο σημαντικό άνθρωπο στην ζωή μου δεν θα έπρεπε να πονάει τόσο πολύ. Γιατί να μην μπορώ να τον αγγίξω; Γιατί να μην μπορώ να τον αγκαλιάσω όπως μπορούσα τότε; Δεν αντέχω άλλο να παίζω αυτό το παιχνίδι. Ήρθε η ώρα να του μιλήσω.

Χάρι

Πάντα προσπαθούσα να την ξεχάσω, όμως οι προσπάθειες αυτές έπεφταν στο κενό. Μια φωνή μέσα στο μυαλό μου πάντα μου την θυμιζε και πονούσε η ψυχή μου. Ίσως η ύπαρξη της είναι η μόνη που μου υπενθυμίζει ότι έχω ψυχή. Της είχα υποσχεθεί ότι θα την πάρω κοντά μου και το έκανα. Την έφερα κοντά μου, την κάνω να πονάει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ θέλοντας να της δείξω πως ένιωθα εγώ τόσο καιρό που ήταν μακρυά μου. Όμως οι δαίμονες μου ηρεμούν μόνο όταν είμαι δίπλα της. Έκρυψα τον πόνο της ψυχής μου με επιτυχία τόσα χρόνια αλλά δίπλα της αυτό δεν συμβαίνει και αυτό με κάνει να την μισώ.

Οι σκέψεις μου διακόπτονται απότομα από τα γρήγορα βήματα της κοντά μου. Μοιάζει ανήσυχη. Μοιάζει με την παλιά Καρολαιν.

"Θέλω κάποιες απαντήσεις." Λέει επιθετικά και όμως θα έλεγα ότι με παρακαλάει.

"Δεν είναι αυτός τρόπος για να ζητήσεις κάτι αγάπη."

"Δηλαδή τι πρέπει να κάνω για να πάρω τις απαντήσεις που θέλω; " Ειρωνεύεται.

"Ω μα δεν θα τις πάρεις αγάπη." Της χαμογελάω ειρωνικά.

"Τοτε πήγαινε με στο σπίτι μου Χάρι." Ορκίζομαι ότι αν δεν ήταν εκείνη τώρα θα ήταν νεκρή.

"Ξέρεις ότι αυτό δεν θα σε βγάλει σε καλό έτσι αγάπη; "

"Τι θα μου κάνεις; Με έχεις πάρει μακρυά από το σπίτι μου χωρίς την έγκριση μου και με χτύπησες ήδη μια φορά!" Φωνάζει μα η ψυχραιμία μου παραμένει.

"Γιατί κανείς έτσι; Δεν νομίζω ότι πέρασες τόσο άσχημα Καρολαιν, για θυμήσου ότι δεν έκανες τα ίδια παράπονα την ώρα που πηδιοσουν μαζί μου." Το πρόσωπο της σκοτεινιαζει και κοιτάζει κάτω. Ίσως δεν έχει κάτι άλλο να πει και θα με αφήσει στην ησυχία μου.

"Κοπανε" Ψιθυρίζει ενώ τα μάτια της έχουν κολλήσει στο πάτωμα.

"Ω ευχαριστώ, το προσπαθώ." τα μάτια της πέφτουν για άλλη μια φορά πάνω μου με ένα τελευταίο απογοητευμένο βλέμμα εγκαταλείπει το δωμάτιο.

Καρολαιν

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει και η ψυχή μου μόλις πήρε ένα ανεπανόρθωτο χτυπημα. Είναι λες και έχω χάσει τα πάντα, ίσως και να το έχω κάνει. Όσο η ώρα περνάει τόσο το ένστικτο της φυγής μου μεγαλώνει. Ίσως θα ήταν μια καλή ιδέα να το σκάσω. Να φύγω από όσα με πονάνε, από όσα με βασανίζουν. Μόνο εκείνος μπορεί να με κάνει να νιώσω ασφάλεια και φόβο δίπλα του όμως δεν μπορώ να τον αλλάξω πλέον, ίσως ήρθε η ώρα να φύγω.

Βγαίνω από το δωμάτιο γρήγορα ενώ παρατηρώ ότι εκείνος κοιμάται στον καναπέ, με αργά βήματα πηγαίνω στην πόρτα.

Ένα βήμα ακόμα και θα είμαι ελεύθερη!

Καταφέρνω να ανοίξω την πόρτα χωρίς να ακουστεί το οτιδήποτε και βγαίνω έξω. Η πόρτα κλείνει πίσω μου και νιώθω ότι ένα βάρος φεύγει από την ψυχή μου. Αρχίζω να τρέχω γρήγορα προς την ελευθερία μου. Ίσως κάποιος να με ψάχνει, ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Ο κρύος αέρας του χειμώνα χτυπάει το πρόσωπο μου καθώς τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Είμαι ελεύθερη!

Heyyy τι κάνετε? Ελπίζω πολύ πολύ καλά. Vote and comment lovees. Love yaaa!