Happier (H.S.)

Chapter 25

Χάρι

"Καρολαιν; " της φωνάζω μα είναι μακρυά. Πρέπει να την φτάσω. Τρέχω προς το μέρος της. "Καρολαιν επιτέλους." πάω να την πιάσω όμως με αποφεύγει. Γιατί;
Το βλέμμα της είναι απογοητευμένο όμως σύντομα δύο χέρια τυλιγονται γύρω της και το πρόσωπο της φωτιζεται. Ο Ζειν; Τι δουλειά έχει η δική μου η Καρολαιν με αυτόν και γιατί του χαμογελάει;

"Εσύ με άφησες να φύγω." λέει χαμηλόφωνα και φεύγει μαζί του. Δεν είναι δυνατόν. Η δική μου η Καρολαιν είναι πλέον δική του;
Όσο και αν την φωνάζω δεν με ακούει. Το πρόσωπο της έμοιαζε γαλήνιο και χαρούμενο. Αυτός την έκανε ευτυχισμένη; Δεν γίνεται να την έχασα τόσο εύκολα.

Πετάγομαι ιδρωμένος απο αυτό το ηλιθιο όνειρο. Γαμωτο! Αποφάσισε να με εγκαταλείψει. Ο Ζειν την έχει κοντά του και εγώ όχι. Είναι δική μου γαμωτο γιατί την έχω αφήσει? Θα μου την πάρει? Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Γαμωτο!

Καρολαιν

Το ανοιξιάτικο αεράκι ηρεμεί για λίγο την σύγχυση που επικρατεί στο κεφάλι μου. Ίσως ο Ζειν δεν είναι τόσο κακός αφού με άφησε να βγαίνω έξω. Μου κάνει παρέα συνήθως όμως σήμερα δεν είναι εδώ και μου λείπει η παρέα του. Μου φέρεται άψογα αν εξαιρέσεις ότι δεν μπορώ να πάω σπίτι μου. Πλέον όλα τα άσχημα πράγματα που μου έχει πει ο Χάρι είναι παρελθόν και οι πληγές μου σιγά σιγά επουλωνονται μετά από την προδωσια του. Ο Χάρι και ο Ζειν είναι δύο εντελώς διαφορετικά άτομα και αυτό με μπερδεύει, όλα με μπερδεύουν ακόμα και ο τρόπος που νιώθω κοντά στον Ζειν. Τι πάει στραβά με εμένα;

"Όμορφη βραδιά δεν συμφωνείς; " λέει ο Ζειν από πίσω μου. Γυρίζω και τον κοιτάζω κατάματα, το φως του φεγγαριού τον κάνει να φαίνεται ακόμα πιο όμορφος.

"Ναι είναι." του λέω σιγανά.

"Πως νιώθεις σήμερα; "

"Ήρεμη." λέω ειλικρινά και χαμογελάει.

"Πόσο καιρό έχεις να νιώσεις έτσι; " αλήθεια πόσο καιρό έχω να νιώσω ήρεμα;

"Αρκετό."

"Χαίρομαι που νιώθεις έτσι κοντά μου." λέει και νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινιζουν, εκείνος γελάει χαριτωμένα και με κοιτάει για μια ακόμα φορά κατάματα.

"Σε ευχαριστώ." λέω σιγανά. Τα κάστανα μάτια του με κοιτούν με στοργή και όχι με λύπηση. Κανένας δεν με έχει κοιτάξει έτσι. Τα χέρια μου τυλιγονται γύρω του σχεδόν μηχανικά όμως το άρωμα του με κάνει να νιώθω όμορφα, με κάνει να νιώθω καλύτερα από κάθε αγκαλιά που έχω ανάγκη εδώ και χρόνια. Όταν και τα δικά του χέρια τυλιγονται γύρω μου νιώθω ασφάλεια. Νιώθω σαν να έχω επιστρέψει σπίτι.

Χαλλοοοοο. Ποσο καιρό έχω να βάλω? Ναι ναι είμαι απαράδεκτη αλλά προσπαθούσα να γράψω κεφάλαιο συνέχεια και όλο κάτι τύχαινε 😭 συγγνώμη που άργησα ευχαριστώ τους ένα δύο το διαβάζουν ακόμααα. Μπορείτε αν θέλετε να ρίξετε μια ματιά στο νέο μου fanfiction με τίτλο Luna. Vote γιατί με βοηθάει να συνεχίσω την ιστορία και comment να μου πείτε την γνώμη σας. Love yaaa. ❤

-Kat.