Zawgyi
ဆူး ၁၀
ျမဴ house ဆင္းသည့္ကာလျပီးဆံုးခဲ့ျပီ
ပထမဦးဆံုး
ပဲခူးတြင္ တာဝန္က်သည္။
ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္း ျဖစ္သြားသည္ႏွင့္အညီ
အမိန္႔အေလ်ွာက္ မလြဲမေသြ သြားရမည္သာ...
လူ႔အသက္ကို ကယ္တင္ရမည့္
ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔
နီးသည္ ေဝးသည္ ျငင္းခြင့္မရွိ
ကိုယ္တာဝန္က်သည့္ ေနရာတြင္
ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ရန္သာ...
"မမ ငယ္ေလးေတာ့ ပ်င္းေနေတာ့
မွာပဲ...ပဲခူးထိေတာင္ ဆရာဝန္
အလုပ္က အဲ့လိုေလ်ွာက္သြားရမယ္
မွန္း ငယ္ေလး ေစာေစာ သိရင္
မမကို ေဆးေက်ာင္းေပးမတက္ပါဘူး။"
"ငယ္ေလးရယ္ မဆိုးစမ္းပါနဲ႔...။
ငယ္ေလးလည္း ကေလးမွ
မဟုတ္ေတာ့တာ...ေက်ာင္းပိတ္ရက္
မ ဆီ လာလည္ေပါ့...။"
"ငယ္ေလးရယ္
သား မမက အေပ်ာ္သြားတာမွ
မဟုတ္တာ..."
"ျကီးျမ အေျပာကို
စိုင္းသိပါတယ္ ျကီးျမရဲ႕..."
ခပ္ျမန္ျမန္ႏႈတ္လွန္ထိုးမိသည္။
"ေဟာ...ေမာင္သစ္ေသြးေတာင္
လာျပီ...သားလာထိုင္"
"ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ..."
အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳကသူ႔ဝသီအတိုင္း...
ဆင္ျမန္းထားဆဲ...
စိုင္းမ်က္လံုးအသာလွန္ျကည့္ေတာ့
ကိုယ္ေတာ္က သူ႔အျပံဳးကို
ေပါလစ္တင္ကာ ျပံဳးသည္။
နဂိုတည္းက ညစ္ေနသည့္
စိတ္မို႔ သူ႔အျပံဳးေနာက္ ကိုယ့္အျပံဳးက
ကပ္၍မပါ ....
အျကည့္တစ္ခ်က္သာ သူ႔ဆီသို႔
ေရာက္၏။
အူလည္လည္ႏွင့္ျဖစ္သြားေပမဲ့
အျပံဳးမျပတ္မမတို႔ႏွင့္ ေျပာဆိုေနသည္။
ပဲခူူႏွင့္ရန္ကုန္သည္ ေဝးလြန္းသည္မဟုတ္...
အမွန္တိုင္းဝန္ခံရပါလ်ွင္
ပဲခူးထိကိုစိုင္းမလိုက္ခဲ့ခ်င္။
air-conဖြင့္ထားသည့္ ကားတြင္းမွာလ်ွင္
မွန္တံခါးခ်ပ္ကို အနည္းငယ္ခ်မိသည္။
ဒီအတိုင္း သဘာဝေလကို
ခံစားခ်င္ေသာေျကာင့္...
ေလေအးေအးႏုႏုက မ်က္ႏွာေပၚ
အသာေဝွ႕ကာတိုက္ခတ္သြားသည္။
ကား၏ေရွ႕ခန္းတြင္
သစ္ေသြးႏွင့္ျမဴတို႔ထိုင္ျကသည္။
ေနာက္ခန္းရွိသူ႔ကိုျဖင့္ ဖုတ္ေလတဲ့
ငပိရွိသည္ဟုပင္မထင္...
