Zero And Counting

Κεφάλαιο 1

Στην τάξη αλλά και όχι
^

"...η μετάφραση μας δείχνει το είδος της μετοχής. Αλλά υπάρχει ένα είδος που θα πρέπει πάντα να ξεχωρίζετε αμέσως και αυτές είναι οι τελικές μετοχές. Αυτές πάντα είναι σε χρόνο μέλλοντα. Δεν είναι βέβαια τόσο συχνές όσο οι χρονικές, αλλά..." συνεχίζει ο κ. Λιβιός εξηγώντας τα είδη των μετοχών και πώς τις αναγνωρίζουμε μέσα στο κείμενο.

Τον κοιτάζω με βλέμμα καρφωμένο πάνω του λες και κρέμομαι από την κάθε του λέξη ενώ στην πραγματικότητα το μυαλό μου τρέχει σε ο,τιδήποτε άλλο εκτός από τα Αρχαία. Ποιο είναι ένα από τα λίγα οφέλη του να είσαι δεύτερη απουσιολόγος, φυτό για τους συμμαθητές σου αλλά το καλό παιδί για τους καθηγητές; Κανείς δεν ασχολείται με το αν προσέχεις - αυτό θεωρείται δεδομένο.

Η Tρίτη Γυμνασίου τελειώνει σε λίγες εβδομάδες. Θα έπρεπε να χαίρομαι όπως όλοι οι νορμάλ μαθητές που σιχαίνονται το σχολείο και ανυπομονούν για το καλοκαίρι. Θα έπρεπε τουλάχιστον να αγχώνομαι για το διάβασμα και τις εξετάσεις που έρχονται παραδοσιακά σηματοδοτώντας το τέλος του σχολείου και την αρχή του καλοκαιριού. Αλλά δεν είναι το διάβασμα που με απασχολεί ούτε και το σχολείο... Φαίνεται να έχω μια έμφυτη κλίση προς αυτά από μικρή. Με λίγο διάβασμα, καταφέρνω να βγάζω πολύ καλούς βαθμούς αλλά το κυριότερο να δίνω στους καθηγητές την εντύπωση ότι είμαι ακόμα καλύτερη από όσο πραγματικά είμαι. Έχω κερδίσει την συμπάθειά τους και την εύνοιά τους και έτσι το σχολείο σαν σχολείο μου φαίνεται το ευκολότερο κομμάτι στη ζωή μου αυτήν τη στιγμή.

"Αν λοιπόν κοιτάξετε το κείμενο στην σελίδα 87, ας προσπαθήσουμε να βρούμε τις μετοχές και να τις αναγνωρίσουμε," ζητάει ο καθηγητής.

Παίρνω το στυλό μου και σκύβω πάνω από το βιβλίο. Κοιτάζω τη σελίδα λες και είναι κενή, βλέπω τα γράμματα των λέξεων του κειμένου που συζητάει ο καθηγητής να θολώνουν και να εξαφανίζονται μπροστά στα μάτια μου ενώ το μυαλό μου αρχίζει να ταξιδεύει και πάλι...

Νιώθω τελείως μόνη. 15 χρονών και δεν έχω μια κολλητή φίλη. Υπάρχουν βέβαια άτομα που μιλάω και ψιλοκάνουμε παρέα... Είναι η Μαριαλένα, η διπλανή μου από την Πρώτη Γυμνασίου αλλά μεταξύ μας είναι σαν να έχουμε υπογράψει κάποιο συμβόλαιο ότι η σχέση μας περιορίζεται για μόνο μέσα στην τάξη. Δεν έχουμε βγει ποτέ, ούτε καν μιλάμε στο κινητό. Κάνουμε κανένα αστείο στο σχολείο, λέμε καμιά βλακεία, αλλά κατά κύριο λόγο απλά φροντίζουμε να συνυπάρχουμε στο θρανίο χωρίς να ενοχλούμε η μια την άλλη. Και σε αυτό είμαστε πολύ καλές και οι δύο.