Zero And Counting

Κεφάλαιο 45

Αλλαγές

^

"Σε βλέπω κάπως αλλαγμένη τον τελευταίο καιρό, Ματίνα... Όλα καλά;" ρωτάει η μητέρα μου κοιτώντας με λοξά πάνω από την κούπα του αχνιστού καφέ της - σίγουρα όχι καλό σημάδι πρωί πρωί Παρασκεβιάτικα. Όταν μάλιστα δεν έχω κοιμηθεί ούτε κατά διάνοια αρκετά το προηγούμενο βράδυ ώστε να έχω τις 'τρομερές' μαντικές μου ικανότητες ετοιμοπόλεμες τώρα που τις χρειάζομαι. 

Ευχαριστώ για άλλη μια φορά, σειρήνες του εθιστικού βιντεοσωλήνα... Άλλο ένα κλιπάκι κι άλλο ένα κλιπάκι δήθεν για να με πάρει ο ύπνος... ξημερώσαμε! Και, ζήτημα μια ώρα μετά, να χτυπάει το κινητό - αυτή τη φορά, για να ανοίξω... το μάτι που δεν έκλεισα! Αλλά χαλάλι! σκέφτομαι με ευχαρίστηση, χωρίς ίχνος μεταμέλειας, μετά από ένα τέλειο βράδυ μουσικής ακολασίας και πειραματισμού στο Youtube που, όμως, λίγη βοήθεια μπορεί να μου προσφέρει στην παρούσα φάση πέρα από το να με κάνει να σιγοτραγουδάω I'm going through changes, I'm going through changes... παντελώς στην μέταλ κοσμάρα μου.

"Τι εννοείς 'αλλαγμένη';" αντιστρέφω την ερώτηση της μαμάς μου, σε μια προσπάθεια να κερδίσω χρόνο, αν όχι πλήρη απαλλαγή από αυτήν την ύποπτη πρωινή ψυχανάλυση.

"Δεν ξέρω... Πιο χαλαρή, ίσως κάπως αφηρημένη, λίγο εξαφανισμένη με τις καινούριες σου παρέες...," μου απαντά και στέκεται στην κάθε της φράση τόσο όσο της χρειάζεται μέχρι να καταγράψει την κάθε πιθανή μου αντίδρασή - από μια ελαφρώς πιο κοφτή ανάσα ως ένα παραπάνω πετάρισμα των βλεφάρων που, γι' αυτήν, θα θεωρηθεί άμεσα ως ακράδαντη απόδειξη ότι έχει πετύχει διάνα. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω την παραμικρή ιδέα σε τι πράγμα αναφέρεται ούτε και πού το πάει ακριβώς αλλά όλη αυτή η σοβαρότητά της μου φαίνεται άκρως διασκεδαστική μέσα στην ανεξέλεγκτη νύστα που νιώθω αυτήν τη στιγμή.

"Εσύ δεν μου λες πάντα να μην αγχώνομαι; Κακό είναι να είμαι πιο χαλαρή;" της απαντώ, τρώγοντας μια κουταλιά από τα σοκολατένια δημητριακά μου και την απολαμβάνω εξίσου με το σαστισμένο ύφος της όσο ψάχνει μανιωδώς να βρει τόσο το τι να μου πει όσο και τον καλύτερο τρόπο για να το κάνει.

Η Ειρήνη δίπλα μου με κοιτάζει συνωμοτικά πάνω από το δικό της μπολ με δημητριακά. Κλασικά, διακριτικά αμίλητη αλλά πάντα έντονα παρατηρητική, φαίνεται να απολαμβάνει εξίσου τη σκηνή που εκτυλίσσεται μπροστά της.