Zero And Counting

Κεφάλαιο 5

Νεράκι
^

Όλο το Σαββατοκύριακο το περνάω σπίτι, κλεισμένη στο δωμάτιο προφασιζόμενη διάβασμα και επαναλήψεις που δεν έχω κανένα κουράγιο να κάνω. Παρόλα αυτά, για να γίνω πειστική, βρίσκομαι για άλλη μια φορά σκυμμένη πάνω από ένα βιβλίο, χαμένη στις σκέψεις μου.

Είναι τόσα πολλά τα γιατί που δεν ξέρω καν από πού να αρχίσω...

Γιατί να θέλουν να με κοροϊδέψουν με τέτοιο τρόπο τα κορίτσια στα καλά καθούμενα;

Γιατί να θέλει να αλλάξει σχολείο η Μαριαλένα και να πάει σε αυτό στην άλλη άκρη της Πετρούπολης;

Γιατί να μην θέλει να συνεχίσει τα Αγγλικά η Ευγενία;

Και δεν ξέρω καν αν μπορώ να τα απαντήσω. Ούτε αν μπορώ να κάνω κάτι για να τα αλλάξω... Είναι απλά λες και όλο το σύμπαν έχει συνωμοτήσει ώστε να μείνω όσο πιο μόνη γίνεται. Λες και μου στέλνει καθαρά και ξάστερα το μήνυμα ότι δεν είναι να έχω δίπλα μου κανέναν. Δεν είναι γραφτό να έχω κολλητή, ούτε παρέα, ούτε καν ψεύτικες φίλες έτσι για τα μάτια του κόσμου. Τίποτα. Μόνη.

Τι θα κάνεις γι αυτό, Ματινάκι; ακούω μια φωνή να λέει από μέσα μου. 

Είναι το μαγκάκι που βγήκε και προχτές για να την πει στα παιδιά που πείραζαν τη Λένια. Ανέχτηκε όλη την αυτολύπηση που άντεχε για κάμποσες μέρες, άκουσε όλα τα γιατί και τα πώς και τα ίσως και τα μήπως αλλά τώρα έφτασε κι αυτό στα όρια του. Ήρθε η ώρα να με ταρακουνήσει.

Για πόσο ακόμα θα κάθεσαι να ψάχνεις τι έφταιξε και τι έκανες λάθος και βλακείες; το ακούω να συνεχίζει. Κόψε την γκρίνια και δες την αλλιώς. Δεν είσαι στον πάτο - είσαι στην αφετηρία. Στην αφετηρία προς τα πάνω. Διάλεξε πώς θα παίξεις το παιχνίδι: σαν σίγουρη χαμένη ή σαν πιθανή νικήτρια;

Έχει δίκιο. Είμαι στο μηδέν. Μηδέν φίλοι. Αλλά αυτό το νούμερο μόνο προς τα πάνω μπορεί να πάει. Και μέσα στη μιζέρια μου, ακόμα κι αυτό ακούγεται ενθαρρυντικό. Πρέπει να είναι ενθαρρυντικό.

Κι έτσι, μαζί με το Facebook, το Instagram και τα συναφή, αποφασίζω να πετάξω και τις τύψεις και τη θλίψη. Δεν θα ασχοληθώ άλλο με το τι έγινε και γιατί. Ποιος έκανε τι και ποιος δεν έκανε. Όχι άλλη σκέψη. Κάθε μέρα όπως έρχεται. Απλά.

Και κάπως έτσι, περνάνε οι εξετάσεις στο σχολείο χωρίς να το καταλάβω, σχεδόν στον αυτόματο. Ξεκινάνε και τα καλοκαιρινά μαθήματα στο φροντιστήριο Αγγλικών και τελειώνουν κι αυτά χωρίς την παραμικρή αίσθηση. Έρχονται οι διακοπές και περνάνε νερό, που σαν να μην με αγγίζει καν. Και σε όλα είμαι εκεί τόσο όσο είμαι κι αλλού. Σαν να κάνω μια δουλειά που δεν θέλω αλλά πρέπει για να αποφύγω γκρίνιες και συζητήσεις και αναλύσεις. Δεν θέλω την βοήθεια ούτε και την λύπηση κανενός. Έχω χωθεί μέσα στο μηδέν μου, το έχω αγκαλιάσει και απολαμβάνω την ασφυξία του.