Zero And Counting

Κεφάλαιο 39

Θέση Κενή
^

Κι αν χθες κρατήθηκα να μην επικοινωνήσω με τη Λένια (ευχαρίστως χωμένη στα άπειρα διαβάσματα), να της δώσω τον χώρο που φάνηκε να χρειάζεται (τόσο όσο κι εγώ, για να προετοιμάσω μια υποτυπώδη αντίδραση απέναντι στο μυστήριο 'Νίκος', δεδομένης και της γενικότερης ασχετοσύνης μου) και να αρκεστώ στην ελπίδα ότι θα κάνει εκείνη το πρώτο βήμα όταν είναι έτοιμη (το οποίο και προφανώς δεν έκανε ποτέ), σήμερα δεν κρατιέμαι να την δω, να δω την έκφρασή της, το πρόσωπό της, να καταλάβω από τη διάθεσή της και μόνο αν είναι καλά. Κι είναι τέτοια η απογοήτευσή μου όταν πια αποδέχομαι την απουσία της και ανεβαίνω στην τάξη, χωρίς αυτήν, για να κάτσω μόνη στο κοινό μας θρανίο για το πρώτο μάθημα της ημέρας, που σχεδόν αγγίζει επίπεδα τρόμου, ακόμα και πανικού. Δεν προλαβαίνω καν να της στείλω ένα μήνυμα πριν μπει ο κ. Μονιάς και αρχίσει να μιλάει για τα όρια της γλώσσας και την απεραντοσύνη της σε αντίθεση με τα δικά μου όρια και την δική μου σχεδόν παντελή έλλειψη ακόμα και πεπερασμένης υπομονής. Πώς θ' αντέξω; 

Είμαι προφανώς στην τσίτα όταν συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να σταματήσω να ψαχουλεύω στην τσάντα για κάτι που δεν χρειάζομαι και κάτι που δεν ξέχασα, μόνο και μόνο για να ελέγχω διαρκώς την οθόνη του κινητού μου για την παραμικρή αλλαγή. Και όσο καμία ειδοποίηση, κανένα μήνυμα, καμία χαμένη κλήση δεν κάνει την εμφάνισή της ώστε να εξαφανίσει τον όλο και αυξανόμενο πανικό μου, η κατάσταση είναι πλέον μονόδρομος για εμένα: αδιέξοδα σενάρια τρόμου! Κάθε λεπτό που περνάει είμαι και πιο κοντά στο να γράψω το νεότερο επεισόδιο Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες, ένα συνδυασμό Saw και Taken, με στοιχεία serial killer αλά ανατριχιαστικού Hannibal με τη γοητεία του υπεράνω υποψίας Dexter... 

Αχ! Δεν είμαι καλά, δεν είμαι καθόλου καλά!

Όταν το κουδούνι επιτέλους χτυπάει, λες και μ' έχει χτυπήσει κι εμένα ρεύμα, αρπάζω το κινητό και προσπαθώ με μανία να καταφέρω τα δάχτυλά μου να στείλουν ένα κατανοητό, ευανάγνωστο μήνυμα μπας και προλάβω τη Λένια πριν καταλήξει κομματιασμένη, σε σακούλες, στον πάτο του ωκεανού...

Δραματική μουσική, τύπου θρίλερ παίζει στο background...

"Όλα καλά, Ματίνα;" ακούω ξαφνικά το Μάριο να ρωτάει, ενώ στέκεται σχεδόν από πάνω μου, έτοιμος να με ακουμπήσει κιόλας στον ώμο. 

Είναι ήδη πολύ αργά για να σταματήσω την απόλυτη φούσκα μου από το να σκάσει με πάταγο. Το χέρι μου αυτόνομα πετάγεται προς την κατεύθυνσή του για να σταματήσει την 'επίθεση', χτυπώντας βίαια την παλάμη του ενώ με το άλλο ίσα που κρατιέμαι από το θρανίο για να μην πέσω από την καρέκλα, κι όλ' αυτά, εν μέσω μιας κελαρυστής κραυγής που ξυπνάει ακόμα και τον τελευταίο νυσταγμένο συμμαθητή.