Zero And Counting

Κεφάλαιο 31

Ώρα μηδέν
^

Είναι από εκείνες τις φορές που όλες οι υπόλοιπες, προηγούμενες στιγμές μοιάζουν απλά ασήμαντα λεπτά, μια αντίστροφη μέτρηση μέχρι την ώρα μηδέν: την ώρα που δεν ξέρεις ότι περιμένεις μέχρι που αυτή έρχεται.

Όταν τα μάτια μου συναντιούνται με αυτά του Μάριου, το καταλαβαίνω επιτόπου: καθόλου δεν με πειράζει η ανάκριση από την δύσπιστη Λένια, που δυσκολεύτηκε να δεχτεί το ότι παρακοιμήθηκα σαν πιθανή εξήγηση για τα πρησμένα, κόκκινα μάτια μου... Καθόλου δεν με αγγίζει η αδιαφορία του Πάρη για την πρωινή μου απουσία, ακόμη κι όταν η Πολυξένη το έκανε ολόκληρο θέμα μπροστά του... Καθόλου δεν με ταράσσουν τα συνεχόμενα βλέμματα φωτιά του Βλάση που νιώθω να με διαπερνούν ακόμη κι όταν δεν έχω εκεί την προσοχή μου... Γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με την προσμονή που έχω να δω πώς θα πέσει η ματιά του Μάριου επάνω μου... Τίποτα δεν υπερκαλύπτει την ανάγκη μου να τον δω να μην με κοιτάζει όπως ακόμα νιώθω ότι με κοιτάζει: όπως στο τέλος του ονείρου.

Και είναι τέτοια η ανακούφισή μου όταν τον βλέπω να με κοιτάζει απλά, σχεδόν φευγαλέα, χωρίς ίχνος κρυφού μηνύματος, που του χαρίζω αμέσως ένα ζεστό χαμόγελο διαρκείας. Και τον βλέπω να σκαλώνει - και με το δίκιο του. Και αμέσως λιώνω από ντροπή και εννοείται παίρνω πίσω το βλέμμα - αλλά όχι και το χαμόγελο, το οποίο φαίνεται μεν να απευθύνεται πλέον στο θρανίο, αλλά δεν σβήνει από τα χείλη μου ούτε με λέιζερ. Είναι από τις λίγες φορές που η χαρά μου ξεπερνάει την ντροπή μου. Κι έτσι, έχω το θάρρος να σηκώσω ξανά το βλέμμα, πολύ πιο σύντομα από ότι θα έμοιαζε συνετό, όλο περιέργεια, για να δω αν θα συναντήσω και πάλι το ίδιο βλέμμα. Και είναι ακόμα καλύτερα...

Γιατί τώρα μου χαμογελάει κι αυτός!

Και αντί αυτό να με φρικάρει στον υπέρτατο βαθμό, μου δίνει ακόμα μεγαλύτερη χαρά, λες και με κάθε πραγματική, αντίθετη αντίδραση του πρωταγωνιστή του, το όνειρο το ίδιο μαζί με τα πλαστά του υπολείμματα ακυρώνεται, διαγράφεται, εξαφανίζεται μια για πάντα.

Ο καθηγητής έχει ήδη μπει πλέον στην τάξη για την δεύτερη ώρα κι έτσι, καθώς ο ακόμα μπερδεμένος Μάριος παίρνει τη θέση του στο θρανίο, μου κάνει νόημα 'Τι;' στρίβοντας το χέρι του.

Απλά ανασηκώνω τους ώμους μου. Δεν ξέρω τι. Δεν ξέρω γιατί. Ξέρω μόνο ότι είμαι τόσο ανακουφισμένη!

"Τι αλλαγή στη διάθεση είναι τώρα πάλι αυτή;" παρατηρεί η πάντα διαισθητική Λένια.

Απλά ξανασηκώνω τους ώμους μου πριν σκάσω σε γέλια. Χαρούμενα γέλια. Ανεξέλεγκτα γέλια. Σπαστικά γέλια.