Zero And Counting

Κεφάλαιο 15

Τύχη
^

"Μάντι! Τι έχουμε εδώ: αχλαδάκι, νεκταρινάκι;" περιχαρής κραυγάζει ως συνήθως η Αθηνά ενώ περιεργάζεται τον Μάριο μπροστά μου.

Αναρωτιέμαι πόσα ακόμα παρατσούκλια της θα υποστώ - κάθε μέρα και καινούριο, 5 μέρες την εβδομάδα στο σχολείο επί πόσους μήνες μάθημα, βγάλε τις αργίες και τις γιορτές... Κάτσε, μέσα σε δύο μέρες, μετράμε: Τίνα, Myτίνα, Μάντι = 3. Άρα πάνω από ένα την ημέρα... Άστο! Άπειρα είναι και είμαι σίγουρη ότι θα καταφέρει να τα βρει η άτιμη!

Επίσης, αναρωτιέμαι: έτσι είναι με τα παρατσούκλια; Όταν είπαμε να βγάλουμε ψευδώνυμα για να μιλάμε πιο ελεύθερα, έτσι χύμα εννοούσε, μπροστά στα άτομα για τα οποία τα έχουμε βγάλει;

Δεν αντέχω όμως να εκνευριστώ άλλο για μία ημέρα. Έχω εξαντλήσει τα αποθέματά μου πέραν το δέον όπως έχει. Μόλις έχω ζητήσει συγνώμη που φέρομαι ακραία, δεν μπορώ να ξαναπέσω στο  ίδιο ακριβώς λάθος.

Αν αντέξεις... Με αυτήν την λαίλαπα δίπλα σου! μου θυμίζει το υποσυνείδητό μου.

Χαμογελάω στη σκέψη του πόσο πραγματικά διαφορετική είναι η Αθήνα από εμένα. Είναι μια ορμητική δύναμη, μάταιο να της πας κόντρα, αδύνατο να την ελέγξεις. Εγώ από την άλλη είμαι ένας άβουλος χυλός - δεν ξέρω προς τα πού θέλω να πρωτοκατρακυλίσω.

"Μάριε, από δω η Αθηνά," τους συστήνω.

"Χάρηκα," απαντά εκείνος ευγενικά, χωρίς να της δώσει περισσότερη σημασία. Αναρωτιέμαι πώς αυτός μένει ανεπηρέαστος από την αναμφισβήτητη γοητεία της.

"Αχλαδάααακιιιι, λοιπόν!" λέει κλείνοντάς μου το μάτι. Γουρλώνω τα μάτια έντρομη μπροστά στο τι άλλο μπορεί να βγει από το στόμα της!

"Χάρηκα πολύ, Μάριε!" συνεχίζει προς τον Μάριο που ήδη έχει γυρίσει μπροστά στο θρανίο του. Ευτυχώς, Παναγία μου!

Η Αθηνά με σπρώχνει παίρνοντας τη θέση μου με το έτσι θέλω, όσο εγώ καταλαμβάνω την τώρα κενή θέση του Βλάση. Γυρίζει προς το μέρος μου με μάτια σπινθηροβόλα.

"Λοιπόν, πώς σου φάνηκε η ζωγραφιά μου το πρωί;" με ρωτάει ανασηκώνοντας τα φρύδια περιπαικτικά.

Έχει μια ομορφιά πολύ ιδιαίτερη. Το κόκκινο μαλλί σίγουρα σου τραβάει την προσοχή αρχικά, αλλά υπάρχει κάτι βαθύτερο που έλκει τους άλλους σαν μαγνήτης. Εμένα τουλάχιστον. Τα μάτια της είναι σκέτη φωτιά και όλη της η συμπεριφορά αποπνέει μια σιγουριά και έναν δυναμισμό που δεν μπορείς να αρνηθείς. Σε μια ηλικία που όλοι οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί ψαχνόμαστε, δεν ξέρουμε τι είμαστε και τι θέλουμε να γίνουμε (φωτεινό παράδειγμα Νο.1: εγώ), αυτή φαίνεται να ξέρει ακριβώς που πατάει, τι θέλει και πώς να το κατακτήσει. Γιατί, είμαι σίγουρη, έχει πάντα αυτό που θέλει, και είναι πάντα έτοιμη να πολεμήσει γι' αυτό. Ίσως να είναι, κατά έναν τελείως μεν διαφορετικό τρόπο, εξίσου ετοιμοπόλεμη με εμένα. Συγκλονίζομαι στην συνειδητοποίηση ότι μπορεί να έχουμε κάποιο κοινό.