Zero And Counting

Κεφάλαιο 37

Μανίες
^

"Το Χορεύοντας με τους Λύκους είναι γουέστερν, αν δεν κάνω λάθος, οπότε θα είναι κάπου εδώ," ακούω την Αθηνά να εξηγεί ενώ παίρνω θέση στο κρεβάτι της και την παρακολουθώ να σκαρφαλώνει για να ανοίξει το πάνω ντουλάπι της βιβλιοθήκης της (η οποία καλύπτει όλον τον τοίχο και είναι τόσο υπέροχα τεράστια και γεμάτη βιβλία και περιοδικά, διακοσμητικά και άλμπουμ που με το ζόρι κρατιέμαι να μην την εξερευνήσω από κοντά επί τόπου!) και να κατεβάζει από εκεί ένα από τα πολλά κουτιά που καταλαβαίνω ότι είναι ασφυκτικά γεμάτα με DVD. Οι συλλογές κάθε είδους διεγείρουν την φυσική μου μανία με την τάξη, την σειρά και την πληρότητα: Τα μάτια μου αστράφτουν καθώς περιμένω να δω κι από κοντά τα περιεχόμενα του κουτιού, τα δάχτυλά μου με φαγουρίζουν από την προσμονή να τα ανατρέξω όλα προτού τραβήξω το πρώτο για να το περιεργαστώ, αναρωτιέμαι με ποιο κριτήριο τα έχει ταξινομήσει ή αν τα έχει απλά αφήσει στην τύχη τους...

"Ναι, να το! Αν και είναι από τα πολύ πιο μοντέρνα γουέστερν... το 1990 λέει. Αν είσαι όμως του γουέστερν, τότε σίγουρα πρέπει να πάμε σε ένα από τα πιο παλιά... Την τριλογία των Δολαρίων, ας πούμε," μου λέει με τον απόλυτο ενθουσιασμό.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι με έχει χάσει παντελώς... Ποιο μοντέρνο γουέστερν και ποια τριλογία; Την ταινία την ξέρω μόνο επειδή είναι η αγαπημένη του πατέρα μου - έχω δει κάποιες σκηνές πριν με πάρει ο ύπνος και μόνο μέσες άκρες ξέρω την ιστορία.

"Δεν έχεις ιδέα για τι πράγμα μιλάω, έτσι;" λέει κοιτάζοντάς με εξεταστικά ενώ της κουνάω το κεφάλι αρνητικά. "Στοίχημα ότι δεν έχεις δει καν τους Λύκους...," συνεχίζει κι όταν από το ύφος μου και μόνο παίρνει την απάντησή της, συνεχίζει, "Αλλά παρόλα αυτά, λες εμένα αστοιχείωτη, κυρία Υπεράνω!"

"Πού να φανταστώ ότι μιλάω σε κινούμενο βιντεοκλάμπ;" της λέω γελώντας. " Πού τις βρήκες όλες αυτές τις ταινίες και μάλιστα σε DVD;"

"Από πραγματικό βιντεοκλάμπ, όπως το 'πες. Όταν έκλεισε η θεία μου το μαγαζί, με άφησε να κρατήσω τις αγαπημένες μου," απαντά και μου δείχνει το ντουλάπι. Και τα διπλανά του.

"Πλάκα κάνεις! Πόσες έχεις; Έχεις απ' όλα τα είδη; Και καινούριες; Σε πειράζει να τους ρίξουμε μια ματιά;" ξεχύνεται η μανιακή από μέσα μου.

Γρήγορα, αφοσιωνόμαστε πλήρως στα κουτιά που έχουμε απλώσει σε όλο το πάτωμα, σχολιάζοντας τις ταινίες που έχουμε δει κι οι δύο, και άλλες που μπορεί να ήθελα αλλά δεν έχω ακόμα καταφέρει να δω κι ο παντογνώστης δίπλα μου ήδη ξέρει με την παραμικρή λεπτομέρεια, ηθοποιούς και σκηνοθέτες, βραβεία και κριτικές, κι έτσι καμία μας δεν προσέχει την πόρτα που ανοίγει και τη φιγούρα που τώρα μας μιλάει.