Zero And Counting

Κεφάλαιο 17

Σενάρια
^

Μία, δύο, πέντε, δέκα..., σκέφτομαι.

Δέκα, δεκαπέντε, είκοσι, εικοσιπέντε,..., συνεχίζει το αντράκι μέσα μου. Τι, δεν τα φυλάμε; με ειρωνεύεται όταν αγριοκοιτάζω νοητά.

Όχι, δεν παίζουμε κρυφτό, αλλά ναι, τα φυλάμε. Φυλάμε τα νώτα μας. Μία, δύο, πέντε, δέκα πήγα απροετοίμαστη και η μέρα με πήρε από τα μούτρα. Σήμερα, έχω περάσει όλο το βράδυ σκεπτόμενη όλα τα ενδεχόμενα, όλα τα σενάρια, όλες τις πιθανές αντιδράσεις όλων, κι όλες τις δικές μου απαντήσεις μέχρι να νιώσω ότι (ίσως) έχω τον έλεγχο της κατάστασης. Κοιτάζω στον καθρέφτη για τελευταία φορά πριν φύγω για το σχολείο - με αυτοπεποίθηση.

Το έχεις, μου τονίζω, μπας και το πιστέψω επιτέλους.

Πετάω μια μπάρα δημητριακών στην τσάντα για να μην στενοχωρήσω τη μαμά μου που, για ακόμα μια φορά, παραπονιέται ότι δεν τρώω αρκετά, σε αντίθεση με τη μικρή που καταβροχθίζει με ευχαρίστηση το γάλα με τα δημητριακά της στην κουζίνα, σχεδόν έτοιμη να πάει στο Δημοτικό. Ο Αντώνης φυσικά και έχει φύγει μισή ώρα τώρα... Τόσες κοινωνικές υποχρεώσεις να προλάβει.

"Το 'χεις," ψιθυρίζω με νόημα στο αυτί της Ειρήνης ενώ της σκάω ένα φιλί. Αν και δεν το χρειάζεται - την ενθάρρυνση, όχι το φιλί. Περιχαρής και ορεξάτη, είναι ήδη ενθουσιασμένη με την δασκάλα της και τα βιβλία και τις λοξές γραμμούλες της που κάναμε μαζί όλο το προηγούμενο απόγευμα.

Μπουκωμένη, μου κάνει ένα thumbs up.

Χαμογελάω με την θετική της ενέργεια. Η αλήθεια είναι ότι εγώ την χρειάζομαι.

Βγαίνοντας στο δρόμο προς το Λύκειο παίζω σε replay τα συμπεράσματά μου από χθες, σαν τα cd αυτοεκτίμησης που υπόσχονται να σε κάνουν άλλον άνθρωπο.

Αν δεις τον Μάριο, κουλ. Καμία κουβέντα για το χθεσινό. Αν πάλι σου πει εκείνος κάτι, απαντάς ότι το έχεις ήδη ξεχάσει. Αποφεύγεις την οπτική επαφή ενδιάμεσα γενικά - απαγορεύεται να σε πιάσει να τον χαζεύεις σαν τον χάνο για εκατομμυριοστή φορά.