Μαγική στιγμή
^Είμαι από τα άτομα που ξέρουν καλά τι είμαι και τι δεν είμαι, όσον αφορά την εμφάνισή μου. Είναι από τα ελάχιστα πράγματα που έχω αποδεχτεί για εμένα: δεν είμαι αυτό που λες, αντικειμενικά όμορφη.
Τα πολλά, μακριά μαλλιά μου είναι απλά, βαρετά καφέ - ούτε μαύρα, ούτε σοκολατί, ούτε μελί - απλά βαρετά καφέ. Το σώμα μου είναι ένα λεπτό κορμί, αλλά αγύμναστο, σχεδόν χωρίς καμπύλες. Το πρόσωπό μου, ακόμα στο μεταίχμιο του να ξεπεράσει την έντονη ακμή τύπου ενιαίο γυαλόχαρτο των τελευταίων τριών χρόνων, με τη μικρή μεν, γαμψή δε μύτη αρχαίας Ελληνίδας σε συνδυασμό με μικρά χείλια και ελαφρώς μυτερό πηγούνι ολοκληρώνει το μαγισσέ αποτέλεσμα, που τα δυο παιχνιδιάρικα αλλά εξίσου βαρετά καφέ μάτια μου δεν μπορούν να 'σώσουν'.
Και έτσι, καταλαβαίνω απόλυτα το να μην είμαι ερωτεύσιμη, προσιτή και θελκτική, ειδικά για τα δεκάδες ανώριμα αγόρια της ηλικίας μου που ψάχνονται για κάτι πολύ πιο εύκολο από τα δικά μου ψυχολογικά και τις ανασφάλειες. Κατανοώ πλήρως το γεγονός εγώ να μην έχω ερωτευτεί μέχρι στιγμής όπως δέχομαι και σαν φυσικό επόμενο να μην έχω γίνει αντικείμενο πόθου για κανέναν, ποτέ, στον αιώνα τον άπαντα - ας προσθέσω κι εδώ το 'μέχρι στιγμής' για να αποφύγω τυχόν μελοδραματισμούς.
Έτσι είναι εξίσου λογικό να αδυνατώ να χωνέψω πώς μια κοπέλα σαν την Αθηνά, μια κουκλάρα αντικειμενικά, η φωτιά η ίδια, που μπαίνει στον χώρο και η παρουσία της γίνεται αισθητή ακόμα κι από τα ντουβάρια, η επιτομή της αυτοπεποίθησης και της σιγουριάς, που ξεχειλίζει ερωτισμό και που θα την φλέρταραν ακόμα και τα πλακάκια που πατάει, αυτή η κοπέλα να ξέρει τόσα από έρωτα όσα κι εγώ... Απλά αδύνατον!
"Σε έχεις δει σε καθρέφτη τώρα τελευταία, Αθηνά; Πώς γίνεται μια κοπέλα σαν κι εσένα να μην έχει ερωτευτεί ποτέ της; Εξήγησέ μου, απλά,"
"Και ρωτάω και πάλι: τι εννοείς ακριβώς;" μου αντιστρέφει το ερώτημα.
"Είσαι πανέμορφη, ρε φίλη, τι να εννοώ; Δεν μπορώ να φανταστώ πώς γίνεται να μην σε έχει προσέξει ποτέ κάποιος."
"Δεν χαρίζω το μυαλό μου, πόσω μάλλον το κορμί μου, στον κάθε τυχόντα που απλά θα γυρίσει να με κοιτάξει, Ματινάκι. Περιμένω να νιώσω το κάτι παραπάνω, το κάτι διαφορετικό για να πω ότι ερωτεύτηκα," μου εξηγεί με περισσή δόση φιλοσοφίας την οποία, για πολλοστή φορά, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα είχε.
YOU ARE READING
Zero And Counting
Teen FictionΠάρτο μηδέν σου αγκαλιά και περπάτα καμαρωτά! Η Ματίνα τελειώνει το Γυμνάσιο με 0 φίλους και 0 προσδοκίες για το Λυκείο μπροστά της. Έχει όμως και το μηδέν τη δική του χάρη και τη δική του δύναμη... Κι αυτή είναι έτοιμη να συνεχίσει το μέτρημα! Ακολ...