Zero And Counting

Κεφάλαιο 32

Αφιερωμένο στην καινούρια μεν αλλά πολύ αγαπημένη μου user13756596, για την μονορούφι ανάγνωσή της που μου δίνει έμπνευση για την συνέχεια!🥰😘😍

Ταύροι, ύαινες και φούσκες
^

Δηλαδή, σιγά την ταλαιπωρία που θα ήταν απλά να επιστρέψουμε όλοι στις προηγούμενες θέσεις μας... Δεν καταλαβαίνω το επίπεδο βαρεμάρας των πάντων γύρω μου: που προτιμούν να μείνουν στις προεπιλεγμένες από μια καθηγήτρια θέσεις τους για ακόμα τρεις ώρες - έστω δύο, αν βγάλεις την γυμναστική - αντί όμορφα κι ωραία να πάμε πίσω στους αγαπημένους μας διπλανούς να βρούμε την ησυχία μας και την ηρεμία μας... Εμένα με ρώτησε κανείς πώς θα αντέξω δύο ακόμα ώρες να γλιτώσω το ξύλο από τον μαινόμενο ταύρο δίπλα μου;

Φυσάει και ξεφυσάει και δεν μου ρίχνει καν ματιά όλα αυτά τα τελευταία λεπτά που, με την άσκηση έτοιμη προ πολλού, περιμένουμε καρτερικά το χτύπημα του κουδουνιού. Ταυτόχρονα, εγώ ασφυκτιώ, απολύτως εγκλωβισμένη, μπρος σε ένα θεριό που αδυνατώ να αντιμετωπίσω και μια κατάσταση που δεν επιθυμώ κιόλας να διαιωνίσω άσκοπα. Κι αυτή η έλλειψη οξυγόνου οδηγεί σε ακόμη βαθύτερη εγκεφαλική δυσλειτουργία από μέρους μου - κοινώς, το έχω κάψει και δεν έχω την παραμικρή ιδέα πώς να το σώσω.

Ευτυχώς, χαρούμενος συναγερμός σκάει μύτη στο διάλειμμα, υπό μορφήν ορεξάτης, λαλίστατης Αθηνάς, και, έτσι όπως έχω ήδη σηκωθεί για να αφήσω το χαρτί με την άσκησή μας στην καθηγήτρια, αρπάζω την ευκαιρία και, συνάμα, την κοκκινόμαλλη θύελλα και εκτοξεύομαι μακριά από την αίθουσα.

"Καλέ! Κάτσε, τι τρέχεις έτσι εσύ;" ρωτάει η Αθηνά διασκεδάζοντάς το.

"Εεε, ήθελα να φάω κάτι και δεν θα προλάβω," λέω ό,τι μου έρθει πρώτο, ενώ συνεχίζω να την σέρνω προς τα κάτω.

Εσύ μέχρι πρότινος δεν ήξερες καν κατά πού πέφτει το κυλικείο, πόσω μάλλον να πάρεις να φας κάτι από εκεί. Ίσως θα έπρεπε να κρίνεις λιγάκι την εγκυρότητα των δικαιολογιών σου πριν τις ξεστομίσεις έτσι αεράτα, ειρωνεύεται το πάντα ορεξάτο αντράκι.

Δεν λειτουργώ, ρε πουλάκι μου! Τι δεν καταλαβαίνεις πια και κάνεις όλες αυτές τις γελοίες παρατηρήσεις, δήθεν εξυπνάδες, ενώ ξέρεις ότι αναφέρεσαι σε κάποια που απλά, δεδομένα και καθολικά το έχει χάσει, ρε παιδί μου; Ε; Πόσο πιο νιανιά να στο κάνω πια; Ματίνα ντεν
μπορεί κρίνει νάδα, νιέντε, ναχτ, αχτ και βαχτ, και κλάψτα, Χαράλαμπε! Άμα πια! του απαντώ σε ακόμα πιο πολεμικό ύφος.