Zero And Counting

Κεφάλαιο 24

Αυτογνωσία

^

"Μα τόση σκέψη και τόση δουλειά και να μην πει τίποτα; Δεν το καταλαβαίνω...," γκρινιάζει η Αθηνά για πολλοστή φορά.

Από την ώρα που φύγαμε από το σχολείο ως και τώρα που καθόμαστε για τον κλασικό πλέον κάθε τέλος της εβδομάδας καφέ στο άδειο σπίτι της Λένιας δεν κάνει άλλη δουλειά από το να αρνείται πεισματικά να δεχτεί την πραγματικότητα. Κι ας έχουμε εξαντλήσει όλους τους πιθανούς τρόπους να της εξηγήσουμε ότι, τουλάχιστον μπροστά μας, το κερασάκι της - κοινώς, ο Πάρης - δεν ανέφερε τίποτα στους άλλους για το μυστηριώδες γράμμα της μυστικής, φραουλένιας θαυμάστριάς του. Κι έτσι, απλά συνεχίζει να μας βασανίζει με τις ίδιες ερωτήσεις, τύπου εσωτερικού μονολόγου σε repeat, μπας και μας λυγίσει και της δώσουμε την απάντηση που περιμένει. Θα της απαντούσα κάτι 'όμορφο' που θα την αποστόμωνε μια για πάντα αλλά, πρώτον, συμπάσχω με την απογοήτευσή της - ξέρω καλά πώς είναι να μην σου βγαίνει κάτι στο οποίο έχεις αφιερώσει χρόνο και σκέψη - και, δεύτερον και κυριότερον, τα ακόμα φρέσκα προηγούμενα συμβάντα με έχουν αφήσει τόσο έξω από τα ρούχα μου - μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, αφού ακόμα φοράω την επίμαχη μπλούζα του Πάρη - που ο εγκέφαλός μου αδυνατεί να ασχοληθεί με κάτι άλλο πέρα από αυτά. 

Η Λένια με έχει εγκαταλείψει το τελευταίο μισάωρο να βγάλω το φίδι από την τρύπα - είναι μέσα, σε ένα άλλο δωμάτιο και μιλάει στο τηλέφωνο - όσο εγώ είμαι αντιμέτωπη με το αχόρταγο τέρας της γκρίνιας. Έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά προ πολλού και αφήνω την Αθήνα απλά να το βγάλει από μέσα της, υπομένοντας στωικά, ελπίζοντας σε μια σύντομη σωτηρία, με μόνο μου στήριγμα τον πεντανόστιμο καφέ μου.

"Μα ούτε καν να το δει; Να του ρίξει μια ματιά;" συνεχίζει ανένδοτη.

"Ότι το είδε, το είδε," της απαντώ ενώ σκέφτομαι τη συνάντησή μας με τον Πάρη στην αίθουσα μετά το τέλος της γυμναστικής. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αυτό που κοιτούσε ήταν το γράμμα της Αθηνάς.

"Τιιιι; Τι εννοείς;" ρωτάει με ανανεωμένο το ενδιαφέρον της.

"Τον είδα να κοιτάζει κάτι όταν πήγα να αφήσω το απουσιολόγιο μετά την γυμναστική. Ήταν μόνος του στην αίθουσα, αφοσιωμένος σε κάτι. Κάτι που έμοιαζε πολύ με το γράμμα σου, αν και δεν είμαι απολύτως σίγουρη," απαντώ προσπαθώντας να μην της δώσω ξαφνικά υπερβολικές ελπίδες.