Zero And Counting

Κεφάλαιο 16

Ιδέες
^

"Σπίτι μου για καφέ και κους κους;" με ρωτάει η Λένια καθώς βγαίνουμε από την αίθουσα μαζί.

Εννοείται! σκέφτομαι περιχαρής. Χαίρομαι τόσο που το πρότεινε! Επιβάλλεται να αναλύσουμε κι αυτήν την τρελή ημέρα!

"Ναι, γιατί όχι;" απαντώ συγκρατώντας τον αδικαιολόγητα υπέρμετρο ενθουσιασμό μου.

"Να πω και στην Αθηνά;" με ρωτάει κάπως επιφυλακτικά.

"Φυσικά, γιατί όχι;" επαναλαμβάνω. Η αλήθεια είναι ότι έχω αρχίσει να την συνηθίζω. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

"Αφήνω το απουσιολόγιο και τα λέμε στην έξοδο;" της λέω όταν οι δρόμοι μας χωρίζουν προσωρινά.

Μου γνέφει καταφατικά και συνεχίζει την κάθοδο των σκαλιών όσο εγώ στρίβω προς το γραφείο των καθηγητών, τον συνωστισμένο πλέον χώρο όπου οι απουσιολόγοι και των τριών τάξεων του Λυκείου έχουμε μαζευτεί για τον ίδιο λόγο. Δεν είμαι καθόλου τύπος να σπρωχτώ, να χωθώ, να τελειώνω, οπότε περιμένω υπομονετικά όλους μπροστά μου να τελειώσουν και να μου αδειάσουν τη γωνιά. Στο μεταξύ, χαζεύω τις λοιπές κοπέλες, παίζοντας το αγαπημένο από τα παλιά παιχνίδι 'Βάζω ταμπελάκια', τύπου  'ψωνάρα', 'ξινή', 'καλούλα', και άλλα ευφάνταστα που, όσο κι αν κατακρίνω, απολαμβάνω να 'καρφιτσώνω'. Όταν το μάτι μου πιάνει μια αρσενική απουσιολόγο που για κάποιο μυστήριο λόγο με αφήνει με το στόμα ανοιχτό, λες και δεν ξέρω ότι υπάρχουν εξίσου άριστοι μαθητές και των δύο φύλων, λες και ο ρόλος είναι αποκλειστικά γυναικείο προνόμιο και ένας άντρας δεν μπορεί να είναι και πολύ άντρας για να έχει δεχτεί να το κάνει.

Μαλώνω τον εαυτό μου για τα πολλαπλά επίπεδα ρατσισμού στα οποία έχω μόλις υποπέσει και μου καρφιτσώνω πρόθυμα το ταμπελάκι 'ρατσίστρια του κερατά' ως ένδειξη εξιλέωσης. Έχοντας ολοκληρώσει τη δουλειά για την οποία όλοι βρισκόμασταν εκεί, Ο απουσιολόγος γυρνάει προς το μέρος μου, πιάνει τη διακριτική ματιά μου αλά σκάνερ/ακτινογραφία και χαμογελάει χαιρετώντας μέ με ένα νεύμα προτού φύγει.

'Ενδιαφέρων', σκέφτομαι ενώ ήδη έχω μετατοπίσει την προσοχή μου στο πάτωμα.

'Υποκρίτρια', καρφιτσώνω δικαιωματικά στον εαυτό μου μαζί με άλλα κοσμητικά που δεν λέγονται.

Σημειώνω νοητά αύριο το πρωί να τσεκάρω, έτσι, καθαρά για στατιστικούς λόγους, σε ποια τάξη πάει... Με ένα νεύμα και μισή ματιά, δεν μπόρεσα να βγάλω συμπέρασμα. Από θέμα ευγένειας και μόνο... Να μην ξέρουμε σε ποιον θα λέμε καλημέρα ή έστω απλά θα κουνάμε το κεφάλι με νόημα;