Χωρίς έλεος
^
Όταν φτάνω στο σπίτι απλά ανυπομονώ να κλειστώ στους τέσσερις τοίχους μου και να αφήσω ελεύθερες τις σκέψεις μου να με πνίξουν...
"Καλώς το μου!" φωνάζει η μάνα μου από την κουζίνα με τη γνωστή της απύθμενη, αέναη χαρά. "Πώς ήταν η μέρα σου, καρδιά μου;"
Σκατά, όπως πάντα.
"Μια χαρά, μαμά," της απαντάω όσο πιο ζωηρά μπορώ.
"Που πας;" μου φωνάζει όταν στρίβω αμέσως προς το δωμάτιο μου. "Το φαΐ είναι σχεδόν έτοιμο!"
"Καλά, φώναξε με," της λέω χωρίς να σταματήσω. Θέλω απλά να πέσω στο κρεβάτι και να μην μιλήσω σε κανέναν.
"Ματίνα, κοίτα τι σου ζωγράφισα!" με υποδέχεται η μικρή μου αδερφή όταν μπαίνω στο δωμάτιο.
Δεν υπάρχει έλεος σε αυτό το σπίτι, το γεμάτο χαρούμενους ανθρώπους που έχουν βαλθεί να μου αποδεικνύουν πόσο παράταιρη είμαι ακόμα κι εδώ μέσα. Πόσο πολύ θα ήθελα να είχα το δικό μου δωμάτιο να κλειδωθώ, να μην βλέπω ούτε να ακούω άνθρωπο; Αλλά δυστυχώς πρέπει να το μοιράζομαι με μια αστείρευτη πηγή από κουβέντες και γέλια. Είναι σκυμμένη πάνω από το γραφείο της και χρωματίζει μανιωδώς μια πριγκίπισσα.
"Έχει μαύρα μαλλιά σαν και σένα! Κοίτα!" επιμένει ενώ ξεφορτώνομαι την τσάντα του σχολείου αλλά όχι και τα υπόλοιπα βάσανά μου.
"Ναι, πολύ ωραία είναι," της λέω χωρίς καν να κοιτάξω.
Τι να μου πει τώρα η μικρή; Η μόνη της έννοια είναι αν θα κάνει το φόρεμα μπλε ή κίτρινο. Δεν μπορώ να ασχοληθώ μαζί της τώρα.
"Δεν μ' αγαπάς πια;" μου λέει όλο παράπονο, τα δάκρυα έτοιμα στα μάτια της.
Πώς εξηγείς σε ένα 5χρονο ότι ενίοτε η ασφυξία της καθημερινότητας σε καθιστά ανίκανο να εκτιμήσεις τις απλές χαρές τις ζωγραφικής;
"Φυσικά και σε αγαπώ, ρε σκατό." Είναι ότι πιο τρυφερό μπορώ να καταφέρω αυτή τη στιγμή. "Απλά είμαι κουρασμένη."
Δεν φαίνεται να ικανοποιείται πλήρως αλλά καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να ελπίζει και σε κάτι καλύτερο.
Ανυπομονώ να σκαρφαλώσω στο πάνω κρεβάτι της κουκέτας μας και να κουκουλώθω απολαμβάνοντας την μοναδική αίσθηση απομόνωσης που μπορώ να βρω εδώ μέσα.
"Καλά δεν θα το πιστέψεις ποια με έκανε φίλο στο Insta!" λέει ο αδερφός μου μπαίνοντας στο δωμάτιο.
YOU ARE READING
Zero And Counting
Teen FictionΠάρτο μηδέν σου αγκαλιά και περπάτα καμαρωτά! Η Ματίνα τελειώνει το Γυμνάσιο με 0 φίλους και 0 προσδοκίες για το Λυκείο μπροστά της. Έχει όμως και το μηδέν τη δική του χάρη και τη δική του δύναμη... Κι αυτή είναι έτοιμη να συνεχίσει το μέτρημα! Ακολ...
