Zero And Counting

Κεφάλαιο 7

Πρίγκηπας
^

Το επόμενο πρωί ξυπνάω με άλλη διάθεση. Βρίσκω αμέσως αυτά που θέλω να φορέσω (ενα τζην σορτσάκι και ένα φανελάκι ACDC) και αφού πιάσω μια γρήγορη αλογοουρά, έχω ήδη ξεκινήσει για το σχολείο. Καθώς κατηφορίζω η αυτοπεποίθησή μου δοκιμάζεται: τι θα γίνει σήμερα; Θα περάσουμε το ίδιο ωραία με τη Λένια; Μήπως με βαρέθηκε; Θα είναι καλοί οι καινούριοι καθηγητές; Κι αυτή η μαθηματικός που είδαμε; Θα τα καταφέρνω στα καινούρια μαθήματα;

Χίλιες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου, σκοτεινές, αγχωτικές, αποφασισμένες να με λυγίσουν. Μπαίνω στο προαύλιο σκυφτή, σκυθρωπή, χαμένη στα μήπως και τα αν. Δεν δίνω σημασία σε κανέναν, δεν δίνω σημασία που πηγαίνω. Ψάχνω μια μοναχική γωνίτσα να λουφάξω.

Ώσπου μια παρέα αγοριών περνάει ξυστά μπροστά μου, τρέχοντας μανιωδώς. Σηκώνω τα μάτια μου και προσπαθώ να διατηρήσω την ισορροπία μου. Αναγνωρίζω τον Πάρη και την παρέα του που παίζουν κυνηγητό σαν 6χρονα. Βασικά, οι υπόλοιποι φαίνεται να κυνηγούν τον θεόρατο Πάρη, που παρόλο το μέγεθός του, είναι αρκετά ευκίνητος και γρήγορος. Τους κρύβεται πίσω από αλλά άτομα που τυχαία βρίσκονται μπροστά του, χλευάζοντάς τους και προκαλώντας τους να τον πιάσουν. Οι υπόλοιποι γελούν αλλά ταυτόχρονα τον απειλούν καθώς προσπαθούν να τον στριμώξουν.

Καλύτερο και από ισπανική σαπουνόπερα - επεισόδιο 2. Έχω μείνει στη μέση του προαύλιου και δεν μπορώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου από την φανταστική αυτή επίδειξη ανωριμότητας. Θα πρέπει να το κοιτάξω αυτό... Σίγουρα κάποια πάθηση θα είναι, δεν εξηγείται τέτοιο σκάλωμα.

Μέχρι που τους βλέπω να κατευθύνονται προς το μέρος μου. Ο Πάρης τρέχει εκτός ελέγχου, κοιτάζοντας περισσότερο πίσω αυτούς που τον ακολουθούν πάρα μπροστά του, πού πηγαίνει. Και πηγαίνει ακριβώς κατά πάνω μου!

Ενστικτωδώς κάνω ένα βήμα πίσω αλλά δεν είναι αρκετό. Ο Πάρης με έχει φτάσει με τεράστια βήματα και τα χέρια στον αέρα γελώντας και φωνάζοντας στους πίσω του. Είμαι σίγουρη ότι θα με πατήσει σαν μυρμήγκι. Αλλά κάνει κάτι ακόμα χειρότερο. Έχοντας τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης και γνωρίζοντας την ακριβή μου θέση, στρίβει τελευταία στιγμή αρπάζοντάς με μαζί του από τα μπράτσα και με πετάει πάνω στον επόμενο της παρέας που τον ακολουθούσε: τον μυστηριώδη διπλανό του.

Δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει. Η τρελή ορμή του Πάρη μού έχει δώσει τέτοια ώθηση που βρίσκομαι κυριολεκτικά στον αέρα, καθ' οδόν προς σίγουρη πτώση. Απλά κλείνω τα μάτια και περιμένω.