Zero And Counting

Κεφάλαιο 19

Υπερβολικές Προσδοκίες

^

Όταν η Αθηνά φτάνει, λίγα λεπτά μετά το πρώτο κουδούνι για διάλειμμα, βρίσκει την αίθουσά μας σχεδόν άδεια. Οι περισσότεροι έχουν ήδη κατεβεί στο προαύλιο για να είναι έτοιμοι για την δεύτερη ώρα, την ώρα της Γυμναστικής. Ποιος βάζει Γυμναστική δεύτερη μέρα προσωρινού προγράμματος, δεν ξέρω, αλλά δεν παραπονιέμαι κιόλας. Έχω απόλυτη ανάγκη από λίγο αέρα, ειδικά μετά τα πρωινά.

"Που είναι όλοι;" ρωτάει ευδιάθετη όπως πάντα.

"Γυμναστική," απαντάω ενώ μαζεύω το απουσιολόγιο και είμαι έτοιμη να κατηφορίσω κι εγώ.

"Ενδιαφέρον," λέει σκεπτική. "Πού είπαμε ότι κάθεται ο Πάρης; Εδώ;" ρωτάει δείχνοντας την θέση του Μάριου.

"Εκεί κάθεται ο Μάριος. Δίπλα ο Πάρης," εξηγεί η Λένια προτού να την ρωτήσει απορημένη για εξηγήσεις.

"Όχι, τίποτα. Απλά, από περιέργεια," την ακούω να απαντάει αλλά έχω ήδη βγει προς τα έξω.

Κι αν κι έχω αρχίσει να εμπεδώνω ότι τίποτα δεν είναι απλό σε αυτήν την ζωή, δεν έχω την δύναμη να ασχοληθώ με την περιέργεια της Αθηνάς αυτήν τη στιγμή. Είμαι κι εγώ περίεργη να γνωρίσω την καθηγήτρια της Γυμναστικής που έχω μόνο δει την ώρα της προσευχής. Δεν είναι μόνο η εμφάνισή της που σίγουρα κερδίζει την προσοχή σου - με τις ακριβές της, προσεκτικά σεταρισμένες φόρμες, τα μοντέρνα γυαλιά ηλίου και το χτενισμένο, ξανθό μαλλί μοιάζει περισσότερο με μοντέλο που βγήκε από περιοδικό παρά με καθηγήτρια δημόσιου σχολείου. Είναι και που όλοι μα όλοι οι υπόλοιποι συμμαθητές μου έχουν την ίδια ακριβώς αντίδραση, γεγονός που αυξάνει δραματικά τις πιθανότητες κάτι να πάει από λίγο στραβά μέχρι απίστευτα λάθος καθώς οι υπερβολικές προσδοκίες μας κατατροπώνονται από την απότομη επιστροφή στην πραγματικότητα, γνωστό και ως φαινόμενο του όλοι-οι-καθηγητές-είναι-χάλια-μην-ξεγελιέσαι.

Σαν συνεννοημένοι, με το χτύπημα του κουδουνιού, είμαστε όλη η τάξη μαζεμένοι στο ίδιο σημείο στο προαύλιο και περιμένουμε δήθεν χαλαρά την άφιξη της μυστηριώδους γυμνάστριας ενώ στοιχηματίζουμε για τα πάντα: από την ηλικία της έως και για την τελευταία λεπτομέρεια της εξέλιξης της ώρας μαζί της. Λίγα λεπτά αργότερα, βλέπουμε την κα. Σιδέρη, σύμφωνα με το πρόγραμμα, να κατεβαίνει τα σκαλιά και να κατευθύνεται αργά προς το γήπεδο μπάσκετ στο πλάι του οποίου στεκόμαστε. Ασκεί ένα ξεκάθαρο είδος γοητείας αφού έχει καταφέρει να έχει καμιά 25αριά εφήβους σιωπηλούς να παρακολουθούν την κάθε της κίνηση και όταν αυτή τελικά σταθεί ανάμεσά τους, εμφανώς ανεπηρέαστη από όλη αυτή την προσοχή, να κρέμονται από τα χείλη της.