Zero And Counting

Κεφάλαιο 30

Αλλού γι' αλλού
^

Εξακολουθεί και είναι Δευτέρα - άλλη μία Δευτέρα που πρέπει να κατηφορίσω προς το σχολείο για πρώτη, πραγματική φορά, μιας κι αυτή στον ύπνο μου καθόλου δεν μετράει. Και σε αντίθεση με το όνειρο, εννοείται δεν έχω καλή, μα καθόλου καλή, διάθεση - όχι, μετά τον κρύο ιδρώτα που με έλουσε πρωινιάτικα. Θέλω να μην το σκέφτομαι, να μην αφήσω να με επηρεάσει, να το βάλω στη θέση που του αξίζει: της μη πραγματικότητας. Αλλά ακόμα είμαι παγωμένη κάτω από εκείνο το ψυχρό, γεμάτο απογοήτευση βλέμμα του Μάριου... Και, ταυτόχρονα, ακόμα καίγομαι από τα αδιανόητα, άνευ λογικής εξήγησης, φιλιά από τους άλλους δύο στα καλά καθούμενα...

Ξέρεις ότι τα όνειρά μας πολλές φορές είναι μήνυμα του υποσυνείδητου που μας ενημερώνει για κάτι που ισχύει, ακόμα κι αν αυτό δεν έχει ακόμα γίνει πραγματικότητα, έτσι; προσθέτει το αντράκι μέσα μου, ίσα για να με αποτελειώσει.

Καθόλου δεν βοηθάς εσύ έτσι όπως το πας, καθόλου δεν βοηθάς. Κι αν είναι να μην βοηθάς, τότε γιατί απλά δεν σκας; το κατσαδιάζω τραγουδιστά, χωρίς να δίνω την παραμικρή βάση στα λόγια του. Γιατί απλά τρομάζω στην σκέψη του τι θα μπορούσαν να σημαίνουν, ακόμη και χωρίς να τα σκέφτομαι...

"Καλημέρα, Δαράκου," ακούω τον Βλάση να γκαρίζει από πίσω μου.

Κι ενώ το να συναντηθούμε είναι πλέον κάτι το απολύτως αναμενόμενο, όπως και το να με χαιρετήσει, σήμερα μου ακούγεται σαν déjà vu από το όνειρο και με πιάνει αμέσως πανικός. Γυρίζω να τον κοιτάξω, δήθεν χαλαρά, πιέζοντας το μάτι μου να ξεγουρλώσει, προτού του ανταποδώσω την καλημέρα και τον βρίσκω να με κοιτάζει χαμογελαστός. Το μυαλό μου αυτόματα παίζει σε replay την φάση από το όνειρο όπου με κοιτάζει κάπως ενώ περπατάμε αγκαλιά... Και μετά fast forward στην στιγμή που με πλησιάζει για να με φιλήσει, αργά και τρυφερά, χαϊδεύοντας το μάγουλο μου... Και έχω χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.

"Τι; Έχω κάτι στα δόντια;" τον ακούω να με ρωτάει από το πουθενά.

"Ε;" μπορώ μόνο να αρθρώσω.

"Τι κοιτάς το στόμα μου τόση ώρα;" με ρωτάει και θέλω να απλά να εξατμιστώ, να εξαϋλωθώ, να χαθώ μια για πάντα από αυτήν την γη, να γλιτώσω από αυτόν τον αργό θάνατο ντροπής που βιώνω.

Δεν αντέχω να με κατσαδιάσω, ούτε καν νοητά, για το γεγονός ότι χάζεψα να κοιτάω τα χείλη του Βλάση σαν καμιά καψούρα. Έχω αρχίσει να αποδέχομαι το γεγονός ότι το μυαλό μου έχει προ πολλού και, ίσως κι ανεπιστρεπτί, παύσει να ελέγχει τις πράξεις του σώματός μου όσο κι αν όλη μου η υπόσταση ωρύεται.